بریده‌هایی از کتاب فیلسوفان بدکردار

در میان زنان فیلسوف قرن بیستم تنها کسی که می‌توانست در مسابقهٔ وارد شدن به میان فیلسوفان تشنهٔ سکس، خودمدار و زشت‌زبان شرکت کند، سیمون دوبوار باشد که به خاطر اینکه شریک زندگی سارتر بود و به خاطر نوشتن کتاب جنس دوم در سال ۱۹۴۹ مشهور است. او چشم‌چرانی ادبی سارتر را قبول داشت و تشویق می‌کرد. او معشوقه‌هایش را با سارتر رد و بدل می‌کرد و با پیشنهاد کردن دوستان دخترش به سارتر با هم زندگی‌های سه‌نفری راه می‌انداختند (او دوجنسی بود و دختران جوان دانشجو را ترجیح می‌داد). او مثل روسو تمایل به نمایش دادن و منتشر کردن توصیفات از سوءاستفاده جنسی از دیگران داشت و برایش مهم نبود که با این کارش به کسی آسیب برسد.

هراکلیتوس فیلسوف اسرارآمیز پیشاسقراطی محبوب نیچه می‌گوید: «شخصیت، سرنوشت است».

نیچه در سوم ژانویه ۱۸۸۹ تلاش کرد اسب شلاق‌خورده‌ای را بغل کند اما اسب او را به‌سختی زمین زد و وقتی به هوش آمد، کاملاً دیوانه شده بود. او برای متا وون سالیس نوشت: «جهان دگرگون شده، چون خدا به زمین آمده است. نمی‌بینی که همه آسمان‌ها به شادی و پایکوبی درآمده‌اند؟ من قلمروام را به دست آورده‌ام و به‌زودی پاپ را به زندان خواهم انداخت». او نامه را با نام دیونیسوس امضا کرد. اووربک در باسل نامه‌ای از او دریافت کرده که در انتهای آن آمده بود: «من همهٔ ضدیهودی‌ها را تیرباران می‌کنم». او پس از دریافت این نامه فوراً به سمت تورین حرکت کرد و دوست قدیمی‌اش را دید که در اتاقش لخت شده و می‌رقصد. نیچه می‌گفت که اینجا معبد دیونیسوس است. اووربک، نیچه را قانع کرد که به باسل برگردد. آنجا نیچه را به یک کلینیک روانی بردند و همان‌جا بود تا مادرش از راه رسید و او را با خود به ناومبرگ برد تا از او مراقبت کند. نیچه دوازده سال دیگر زیست. او قادر به انجام اولیه‌ترین کارهای خودش هم نبود و هوش فوق‌العاده‌اش را به‌طور کامل از دست داده بود. خنده‌دار این بود که شهرت و ثروتی که در هنگامهٔ سلامت عقلی از او گریزان بود، بالاخره به او رو کرد.

نیچه اعتراف می‌کند «آموزگاران شما رهاکنندگان شما هستند»

«اولین کسی که یک تکه زمین را جدا کرد و به خودش گفت این زمین مال من است، بنیان‌گذار جامعهٔ مدنی بود. اگر کسی حصارها را می‌کند، جوی را پر می‌کرد و فریاد می‌زد به این حقه‌باز گوش ندهید! بسیاری از جنگ‌ها، جنایات، قتل‌ها، بیچارگی‌ها و فجایع اتفاق نمی‌افتاد».

«کسی که بهتر از همه فکر می‌کند، بدتر از همه هم خطا می‌کند». (مارتین هایدگر)

هر مجرمی که به‌جای اینکه مسئولیت جرم خود را بپذیرد، می‌گوید تنها قربانی جامعه بوده، ناخودآگاه حرف‌های روسو را تکرار می‌کند که می‌گفت هر فرد به دلیل عشق به خود بالذاته معصوم است و فقط محیط بد باعث می‌شود که او به سمت اعمال بد برود.

فیلسوفی که خود در مورد اهمیت تربیت خوب برای بچه‌ها تأکید می‌کرد، با بی‌رحمی تمام، همهٔ پنج کودکش را به یتیم‌خانه سپرد و همان‌طور که در همهٔ یتیم‌خانه‌های آن دوران رایج بود، بیشتر آنان بعد از مدت کوتاهی مردند. حتی براساس استانداردهای قرن هجدهم، این یک رفتار بی‌صفتانه و منافقانه بود.

زندگی‌نامه می‌تواند اهمیت اثر برای نویسنده و شرایطی که باعث خلق آن شده را نشان دهد. هرگز فکر نکنید فیلسوفی همهٔ دغدغه‌های انسانی‌اش را زمین می‌گذارد تا به مسائل دیگر بپردازد.

در سال ۱۹۳۴ به او یک کرسی فلسفه در برلین پیشنهاد کردند اما او رد کرد و گفت در اینجا به «آنچه کوه‌ها، جنگل‌ها و زمین‌های کشاورزی می‌گویند» گوش می‌دهم