بریده‌هایی از کتاب فیلسوفان بدکردار

سارتر درعین‌حال از اینکه خود را به مادرش بسپارد هم وحشت داشت. او در مصاحبه با دوبوار گفت که در سیزده سالگی سه هفته در بیمارستان بستری بوده و مادرش در تختی که کنار تخت او تعبیه شده بود می‌خوابیده است؛ او اعتراف می‌کند که خودش را به خواب می‌زده تا دزدکی لباس عوض کردن او را تماشا کند.

او اعتراف می‌کند که در بچگی هر کاری که انجام می‌داد نمایشی بود و چون دوست داشت بقیه را خوشحال کند و چیزی باشد که آنها می‌خواهند، نقش بازی می‌کرد. وقتی‌که نمی‌توانست به دیگران حس تحسین توأم با شگفتی بدهد از اینکه او احتمالاً آدمی کاملاً عادی است و هیچ‌چیز خاصی ندارد، وحشت‌زده می‌شد

خطاهای سارتر در واقع تبدیل به تجسم فرهنگ و زندگی فرانسوی شده بود.

مصاحبهٔ اول در سال ۱۹۸۱ در کتاب دوبوار به نام ادای احترام: تودیع سارتر منتشر شد و نشان می‌داد که سارتر تا چه حد روان‌نژندی داشت و از اینکه نمی‌توانست جلوی زن‌ها مقاومت کند می‌ترسید.