بریده‌هایی از کتاب مینیمالیسم دیجیتال

ما برای این‌که به‌عنوان انسان رشد کنیم، به تنهایی نیاز داریم و در سال‌های اخیر ـ حتا بدون این‌که بدانیم ـ به‌صورت سیستماتیک مشغول پاک‌کردنِ این مؤلفهٔ حیاتی از زندگی‌مان بوده‌ایم.

این حقیقت رو پذیرفتم که با بعضی از اتفاق‌های زندگی دیگران رو از دست می‌دم، اما این ارزشش رو داشت؛ ارزشِ صرفه‌جویی توی انرژیِ ذهنی‌ای که دیگه صرف شبکه‌های اجتماعی نمی‌شه.

۱. در خدمت چیزی باشد که برای شما عمیقاً ارزشمند است. (ارائهٔ بعضی از مزایا کافی نیست) ۲. بهترین راهِ استفاده از فناوری برای رسیدن به این ارزش باشد. (اگر این بهترین نیست، آن‌را با چیزِ بهتری جایگزین کنید) ۳. نقش آن در زندگیِ شما با روش عملیاتیِ استانداردی محدود شده باشد که مشخص می‌کند چه زمانی و چگونه از آن استفاده می‌کنید.

اما کتلیج و اروین توضیح می‌دهند که خلوت درواقع به اتفاقی مربوط است که در ذهن شما می‌افتد، نه در محیط اطراف‌تان. بر این اساس، آن‌ها توضیح می‌دهند که این حالتی‌ست که ذهن شما را از گرفتنِ داده‌های ورودی از ذهنِ دیگران آزاد و رها می‌کند.

«هزینهٔ هر چیز، میزانِ زمانی‌ست که من اسمش را "عمر" می‌گذارم؛ چیزی‌که باید آن‌را فوراً یا در طولانی‌مدت با چیزی‌که می‌خواهید معاوضه کنید.»

جابز ـ مخترع آیفون ـ آدمی نبود که علاقه‌ای به حفظ روابط مهم از راه‌های دیجیتالیِ مدرن داشته باشد.

گاهی‌اوقات بی‌خبری بهترین نعمته

لابد شنیدین که می‌گن "فناوری به‌خویِ‌خود بد نیست و خنثی‌ست. این ماییم که از اون استفادهٔ نادرست می‌کنیم" ولی این موضوع حقیقت نداره...» کوپر می‌پرد وسط حرفش و می‌پرسد: «فناوری خنثی نیست؟» «خنثی نیست، تازه برعکس طوری سازماندهی شده که با امکانات مختلفی که در اختیار شما قرار می‌ده، بیش‌ترین میزان وقت‌تون رو به خودش اختصاص بده و این همون چیزیه که ثروت رو به جیب سازنده‌هاش سرازیر می‌کنه.»

برای همین است که غرق‌شدن در فضای مجازی خطرناک محسوب می‌شود. هر فردی ممکن است با اندک‌سودی که از این برنامه‌ها و سرویس‌های جدید دریافت می‌کند، فریب بخورد و هزینه‌های گزافی را که بابت آن‌ها می‌پردازد، نادیده بگیرد؛ هزینه‌ای که از مهم‌ترین داراییِ ما کم می‌کند: لحظه‌به‌لحظهٔ عمرمان.

یک مینیمالیست از فناوری در راستای چیزهایی که در زندگی‌اش بیش‌ترین اهمیت را دارند استفاده می‌کند و با رضایت همهٔ چیزهای کم‌اهمیتِ دیگر را رها می‌کند.

«جایی‌که باید محتاط بود، آن‌جاست که شنیدنِ صدای یک نفر یا نوشیدنِ یک فنجان قهوه با یک دوست، با لایک‌کردنِ پستِ او جایگزین می‌شود.»

که ذهن قادر به فعالیت مداوم و سخت است؛ ذهن مثل بازو یا پا خسته نمی‌شود. تنها چیزی‌که ذهن نیاز دارد "تغییر" است، نه استراحت. البته به استثنای خواب.

در سپتامبر سال ۲۰۱۶، اندرو سالیوان ـ مفسر و وبلاگ‌نویس بانفوذ ـ مقاله‌ای هفت‌هزارکلمه‌ای با عنوان «من زمانی انسان بودم» در مجلهٔ نیویورک منتشر کرد؛ مقاله‌ای که عنوان فرعیِ آن هشداردهنده بود: «بمبارانِ بی‌پایانِ اخبار و شایعات و عکس از ما دیوانگانی معتاد به دریافت اطلاعات ساخته. این اتفاق مرا نابود کرد و ممکن است با شما هم چنین کند.»

هرچه بیش‌تر از شبکه‌های اجتماعی برای ارتباط‌داشتن استفاده کنید، زمان کم‌تری برای ارتباط‌های آفلاین‌تان خواهید داشت. شاکیا به ان‌پی‌آر گفت: «چیزی‌که ما تا این‌جا دربارهٔ این نکته می‌دونیم اینه که شواهد می‌گن جایگزین‌کردنِ روابط دنیای واقعی با شبکه‌های اجتماعی برای تندرستی مضره.»

خلوت یک پیش‌نیاز برای تفکرِ خلاقانه و بدیع است

با توجه به این موضوع، طی دورهٔ پاکسازی، جز رعایت قوانین فناوری‌تان، مسئولیت‌های دیگری هم دارید. برای موفقیت در این فرآیند، باید توی این مدت تلاش کنید که متوجه شوید چه چیزی برای‌تان مهم است و چه چیزی بیرون از دنیای پرزرق‌وبرقِ دیجیتال وجود دارد که از آن لذت می‌برید

پاکسازیِ دیجیتال تنها راه برای سم‌زدایی‌ست. هدف این نیست که صرفاً از فناوری جدا شوید، بلکه باید جرقه‌ای برای ایجادِ یک تغییرِ دائمی در زندگیِ دیجیتال‌تان در شما ایجاد شود

ثورو در کتاب والدن می‌نویسد: «انبوهِ انسان‌ها زندگی‌شان را در ناامیدیِ خاموش می‌گذرانند.» اما آن‌چه کم‌تر از او نقل می‌شود، ادامهٔ امیدوارکننده‌ای‌ست که در قسمت بعدیِ نوشته‌اش آورده: «آن‌ها صادقانه فکر می‌کنند هیچ انتخاب دیگری باقی نمانده. اما کسانی‌که عاقل و هوشیارند می‌دانند که خورشید دوباره طلوع خواهد کرد.»

این پاکسازی مثل گزینهٔ بازگرداندنِ تنظیمات کارخانه است و به‌شکلی تکان‌دهنده عمل خواهد کرد: شما از یک حداکثرطلبِ فرسوده و افراطیِ فضای مجازی به یک مینیمالیستِ بااراده تبدیل می‌شوید.

"ساختن" این امکان را به شما می‌دهد که از این سطحی‌نگری فرار کنید و برای‌تان منبع عمیق‌تری از عزت‌نفس ایجاد می‌کند.