بریده‌هایی از کتاب مینیمالیسم دیجیتال

«این رئیس‌جمهور مطلقاً هیچ روز خوشی نداشت. هیچ موقعیتی برای عادت‌کردن به دفتر ریاست‌جمهوری نداشت... و وقت نداشت به این فکر کند که قدم‌های بعدی‌اش دقیقاً چه خواهند بود.»

چطور به‌نحوی از این فناوری استفاده خواهم کرد که ارزشِ آن‌را به حداکثر برسانم و زیانش را به حداقل

کنید. ثورو در کتاب والدن می‌نویسد: «انبوهِ انسان‌ها زندگی‌شان را در ناامیدیِ خاموش می‌گذرانند.»

اگر اجازهٔ ورود افکارِ دیگران را به ذهن‌تان بدهید، خلوت می‌تواند در آرام‌ترین مکان‌ها هم از بین برود.

«اعتیاد شرایطی‌ست که در آن فرد به استفادهٔ مکرر از یک ماده اقدام می‌کند، یا رفتاری را تکرار می‌کند و پاداشی که از آن می‌گیرد، انگیزه‌ای قوی برای تکرار مداوم آن رفتار ـ بدون توجه به عواقب مضرش ـ ایجاد خواهد کرد.»

«چیزی‌که یادم می‌آد، جدیدبودنِ تجربهٔ استفاده از فیس‌بوک بود؛ این‌که به‌مون گفته بودن یه چیزیه تو مایه‌های نسخهٔ آنلاینِ دفترچه‌تلفن مخصوص دانشجوهای سال‌اولی. چیزی‌که می‌شد باهاش دوست‌ها و آشناهامون رو پیدا کنیم.»

حس اضطراری که برای به‌همراه‌داشتنِ همیشهٔ گوشی حس می‌کنیم، اغراق‌شده است. ممکن است فقدانِ دائمیِ این وسایل در زندگی کاری بیهوده و آزاردهنده باشد، اما باید توانِ این‌را داشته باشید که به‌طور منظم چند ساعت از آن‌ها دور شوید.

پرایماک در مصاحبه با ان‌پی‌آر اعتراف کرد که نتایج برایش حیرت‌انگیز بوده و گفت: «اسمش شبکهٔ اجتماعیه. یعنی نباید مردم به لحاظ اجتماعی به هم مرتبط بشن؟!» اما داده‌ها واضح بود. هرچه زمان بیش‌تری را صرف "اتصال" به این سرویس‌ها کنید، احتمال منزوی‌شدن‌تان بیش‌تر می‌شود.

«به جنگل رفتم چون می‌خواستم هوشیارانه زندگی کنم، با حقایقِ اساسیِ زندگی روبه‌رو شوم و ببینم که می‌توانم آن‌چه طبیعت برای درس‌دادن دارد را بیاموزم یا نه. نمی‌خواستم جوری روزگار بگذرانم که وقت مُردن احساس کنم اصلاً زندگی نکرده‌ام.»

بمبارانِ بی‌پایانِ اخبار و شایعات و عکس از ما دیوانگانی معتاد به دریافت اطلاعات ساخته. این اتفاق مرا نابود کرد و ممکن است با شما هم چنین کند.»

مدت‌ها قبل هم هنری دیوید ثورو گفته بود: «سادگی، سادگی، و باز هم سادگی.»

«شبکه‌های اجتماعی به چیزی تبدیل شده‌ن که ما نمی‌تونیم بدون وجودشون زندگی کنیم و این داره دیوونه‌مون می‌کنه!

مردم به‌دلیل تنبلی و بی‌هدف‌بودن‌شان نیست که تسلیم صفحه‌نمایش گوشی‌هاشان می‌شوند، بلکه بیلیون‌ها دلار سرمایه‌گذاری شده تا آدم‌ها به دام فضای مجازی بیفتند و هیچ راه گریزی از آن نداشته باشند.

برای همین است که غرق‌شدن در فضای مجازی خطرناک محسوب می‌شود. هر فردی ممکن است با اندک‌سودی که از این برنامه‌ها و سرویس‌های جدید دریافت می‌کند، فریب بخورد و هزینه‌های گزافی را که بابت آن‌ها می‌پردازد، نادیده بگیرد؛ هزینه‌ای که از مهم‌ترین داراییِ ما کم می‌کند: لحظه‌به‌لحظهٔ عمرمان.

«توی فرآیند فکریِ ساختِ این برنامه‌ها که اولی‌شون فیس‌بوک بود، مهم‌ترین چیز این بود که "چطور می‌شه بیش‌ترین زمان و توجه افراد رو به خودت اختصاص بدی؟" و این یعنی یه‌جورایی دوپامین‌تون رو می‌بردیم بالا، اونم فقط چون یکی پست یا عکس‌تون رو لایک کرده بود یا کامنتی چیزی زیرش گذاشته بود.»

اگه بخوایم با خودمون صادق باشیم، باید بگم چک‌کردن تعداد "لایک"ها شده شکلِ امروزیِ سیگارکشیدن.»

ما به دلایل کم‌اهمیت فناوری‌های جدید را به زندگی‌مان راه دادیم و بعد یک روز صبح بیدار شدیم و دیدیم که آن‌ها بخش مهمی از زندگی و فعالیت‌های روزمره‌مان را در چنگ‌شان گرفته‌اند. درواقع برنامهٔ ما برای زندگیِ آنلاین‌مان این چیزی نبود که امروز در چنگالش گرفتار شده‌ایم. انگار پای‌مان لیز خورده، عقب‌عقب رفته‌ایم و توی دام افتاده‌ایم.

طوری‌که انگار گذراندنِ ساعاتِ زیادی از روز به صحبت‌کردن با دوستان در فضای مجازی تأییدی‌ست بر قوی‌بودنِ رابطهٔ بین آن‌ها.

آدم‌ها به فیس‌بوک ملحق شدند تا با دوست‌هاشان در سراسر جهان در ارتباط باشند اما نتیجه این شد که دیگر نمی‌توانستند بدون چشم‌برداشتن از صفحهٔ گوشی‌شان، با دوستی که آن‌طرفِ میز ـ درست روبه‌روشان ـ نشسته بود، مکالمه‌ای چنددقیقه‌ای برقرار کنند.

وقتی از خلوت اجتناب می‌کنید، چیزهای مثبتی را که برای‌تان به همراه دارد، از دست می‌دهید: تواناییِ شفاف‌سازیِ مشکلات، تحتِ‌کنترل‌گرفتن احساسات شخصی، ایجاد شجاعت اخلاقی و تقویت روابط. درنتیجه اگر دچار محرومیت از خلوتِ طولانی‌مدت شوید، کیفیت زندگی‌تان پایین می‌آید.