بریده‌هایی از کتاب مینیمالیسم دیجیتال

مردم به‌دلیل تنبلی و بی‌هدف‌بودن‌شان نیست که تسلیم صفحه‌نمایش گوشی‌هاشان می‌شوند، بلکه بیلیون‌ها دلار سرمایه‌گذاری شده تا آدم‌ها به دام فضای مجازی بیفتند و هیچ راه گریزی از آن نداشته باشند.

طبق تجربه‌های من تمام کسانی‌که به دام فضای مجازی افتاده‌اند، لزوماً احمق یا کم‌اراده نیستند. برعکسْ خیلی‌هاشان افراد حرفه‌ایِ موفق، دانشجوهایی پرتلاش، والدینی دلسوز و افراد منظم و پرتلاشی هستند که برای رسیدن به اهداف‌شان سخت تلاش کرده‌اند. بااین‌حال برنامه‌ها و وب‌سایت‌هایی که از پسِ گوشیِ همراه و تبلت به آن‌ها چشمک می‌زنند ـ با همهٔ وسوسه‌هایی که آدم‌ها به‌طور روزانه با آن‌ها مواجه می‌شوند و در مقابل‌شان مقاومت می‌کنند ـ موفق شده‌اند مثل سلول‌های سرطانی همه جای زندگی‌مان پخش شوند و رشد کنند و از نقش اولیه‌شان پا فراتر بگذارند.

آن‌ها با آیفون و شبکه‌های اجتماعی بزرگ شده‌اند و دوران قبل از دسترسیِ دائمی به اینترنت را به یاد نمی‌آورند. آن‌ها بهای این خصیصه را با آسیبِ سلامتِ روانیِ خود می‌پردازند.

وقتی از خلوت اجتناب می‌کنید، چیزهای مثبتی را که برای‌تان به همراه دارد، از دست می‌دهید: تواناییِ شفاف‌سازیِ مشکلات، تحتِ‌کنترل‌گرفتن احساسات شخصی، ایجاد شجاعت اخلاقی و تقویت روابط. درنتیجه اگر دچار محرومیت از خلوتِ طولانی‌مدت شوید، کیفیت زندگی‌تان پایین می‌آید.

«نمی‌دانید با انجام کارهای کوچک می‌توانید چه زندگیِ رضایت‌بخش و خشنودکننده‌ای داشته باشید!»

«فقط افکاری که با پیاده‌روی به دست می‌آیند، ارزش دارند.»

کارخانه‌های بزرگ دخانیات، سیگار را طوری ساخته‌اند که اعتیادآور باشد. مار آخرسر نتیجه‌گیری می‌کند که: «فیلیپ موریس فقط ریه‌هاتون رو می‌خواست. اپ استور اما روح‌تون رو می‌خواد!»

هیچ‌وقت "لایک" نکنید... و در این صورت، از نظردهی زیر پست‌های شبکه‌های اجتماعی هم دست بردارید. نه "خیلی بانمکه!"، نه "خیلی باحاله!"... بی‌خیال بابا!

رسانهٔ اجتماعی باعث می‌شود شما هم حسِ درارتباط‌بودن پیدا کنید و هم تنها باشید، هم شاد باشید و هم غمگین.

"خلوت" برای اولین‌بار در تاریخ بشر، در حال نابودشدن است.