بریده‌هایی از کتاب مینیمالیسم دیجیتال

به‌طور خاص چه چیزی باعث می‌شود فناوری‌های جدید بستر مناسبی برای اعتیاد رفتاری در افراد باشند؟

ربکا با خریدنِ یک ساعت، عاداتِ روزانه‌اش را تغییر داد. این ممکن است برای خوانندگانِ مسن‌تر امری بدیهی به نظر برسد، اما برای نوزده‌ساله‌ای مثل ربکا، یک اقدام آگاهانه بود. «گمونم حدود هفتادوپنج درصد از زمانی‌که وقتم رو توی سایت‌های مختلف تلف می‌کردم، به‌خاطر این بود که گوشی‌م رو ورداشتم تا ببینم ساعت چنده!»

اگر اجازهٔ ورود افکارِ دیگران را به ذهن‌تان بدهید، خلوت می‌تواند در آرام‌ترین مکان‌ها هم از بین برود.

اگر کسی هستید که می‌تواند بدون دسترسیِ دائم به گوشی‌های هوشمند به زندگی ادامه دهد، و اگر قلب‌تان می‌گوید که این تصمیمْ تأثیر مثبتی روی زندگی‌تان خواهد داشت، باید خیال‌تان راحت باشد که انتخابِ این راه، حالا دیگر چندان افراطی به حساب نمی‌آید.

هرچه زمان بیش‌تری را صرف "اتصال" به این سرویس‌ها کنید، احتمال منزوی‌شدن‌تان بیش‌تر می‌شود.

شاید به نظر برسد چون مینیمالیست‌های دیجیتال رابطهٔ آنلاینِ کم‌تری با دیگران دارند، دچار نوعی محافظه‌کاری و تفریط شده‌اند اما به عقیدهٔ خودشان واقعیت کاملاً برعکس است: افراط حقیقی مدت‌زمان طولانی‌ای‌ست که آدم‌ها صرف خیره‌شدن به صفحه‌نمایش گوشی‌هاشان می‌کنند.

زندگی بدون گوشیِ همراه گاهی آزاردهنده است. اما خیلی کم‌تر از آن‌چه فکرش را می‌کنید، مشکل‌زاست.

روند پاکسازی به این صورت است که باید به مدت سی روز از تمامیِ فعالیت‌های اختیاریِ آنلاین اجتناب کنید. در طول این مدت همهٔ چرخه‌های اعتیادی را که ابزارهای دیجیتال می‌توانند ایجاد کنند ترک می‌کنید و شروع می‌کنید به کشف دوبارهٔ فعالیت‌های غیردیجیتالی‌ای که در شما حس رضایت‌مندیِ عمیقی ایجاد می‌کنند. مثلاً می‌توانید پیاده‌روی کنید، حضوری با دوستان‌تان صحبت کنید، به انجمن‌ها بپیوندید، کتاب بخوانید یا حتا به ابرها خیره شوید. از همه مهم‌تر، این پاکسازی به شما فضا می‌دهد تا بتوانید چیزهایی را که در زندگی بیش از هر چیزی برای‌تان ارزش دارد از نو کشف کنید. در پایانِ این سی روز، تعداد کمی از فعالیت‌های آنلاینی را که به‌دقت انتخاب شده‌اند و معتقدید منفعتِ زیادی برای چیزهای ارزشمند در زندگیِ شما به همراه دارند، به برنامه‌تان برمی‌گردانید

آن‌ها آموخته‌اند که کلید پیشرفت در دنیای فوقِ مدرنِ ما، صرف زمان کم‌تر برای استفاده از فناوری‌ست.

«سرمایه‌دارهای بانفوذِ سازندهٔ ابزارهای ارتباط‌جمعی دیگه نباید تظاهر کنن خدایانِ خنگ و بی‌آزارِ فناوری هستن که واسه ساختنِ دنیای بهتر تلاش می‌کنن. باید اعتراف کنن که درست مثل تنباکوکارهای تی‌شرت‌پوشی‌ان که دارن یه محصول اعتیادآور رو به بچه‌ها می‌فروشن. اگه بخوایم با خودمون صادق باشیم، باید بگم چک‌کردن تعداد "لایک"ها شده شکلِ امروزیِ سیگارکشیدن.»

این ایده که حفظ تعداد زیادی روابط اجتماعیِ ضعیف به‌نحوی ارزشمند است، تا حد زیادی اختراع همین یک دههٔ اخیر بوده؛ حاصلِ اشتیاقِ بیش‌ازحدِ عالمانِ علمِ شبکه که به‌شکلی بی‌مورد وارد حلقه‌های اجتماعی شده است.

هر بار که شخصی مطلبی را در یکی از این صفحات منتشر می‌کند، درواقع مشغول قمارکردن است. آیا لایک (بازتوییت) خواهد گرفت یا بدون بازخورد رها خواهد شد؟

«چیزی‌که یادم می‌آد، جدیدبودنِ تجربهٔ استفاده از فیس‌بوک بود؛ این‌که به‌مون گفته بودن یه چیزیه تو مایه‌های نسخهٔ آنلاینِ دفترچه‌تلفن مخصوص دانشجوهای سال‌اولی. چیزی‌که می‌شد باهاش دوست‌ها و آشناهامون رو پیدا کنیم.» کلمهٔ کلیدی در خاطرهٔ جولی "جدید"بودن است. فیس‌بوک با هدف تغییر اساسیِ ریتم زندگیِ اجتماعی و شهریِ ما ایجاد نشد؛ بلکه فقط نوعی تفریح جدید بین سایر تفریحات بود. در بهار سال ۲۰۰۴ تمامی کسانی‌که می‌شناختم و در فیس‌بوک ثبت‌نام کرده بودند، بیش‌ترِ وقت‌شان را صرف بازی اسنود (نوعی بازی شبیه تتریس که آن‌موقع فوق‌العاده محبوب بود) می‌کردند تا این‌که به صفحهٔ شخصیِ فیس‌بوک‌شان سر بزنند و آن‌را تغییر دهند یا با دوستان‌شان در فضای مجازی در تعامل باشند. جولی در ادامه این‌طور نتیجه‌گیری کرد: «جالب بود اما در کل چیزی نبود که بخوایم وقت زیادی براش صرف کنیم.»

«من زمانی انسان بودم»

«درحال‌حاضر خیلی‌ها جهان را بیش‌تر از راه صفحه‌نمایش تجربه می‌کنند. ما در دنیایی زندگی می‌کنیم که تلاش می‌کند حس لامسه را تا حد وسیله‌ای برای لمس صفحه‌نمایش تقلیل دهد.»

«گفت‌وگوی رودررو، انسانی‌ترین و انسان‌سازترین کاری‌ست که انجام می‌دهیم. وقتی واقعاً با دیگران رودررو شویم، یاد می‌گیریم که گوش کنیم. این‌جاست که تواناییِ همدلی در ما ایجاد می‌شود. این‌جاست که ما لذتِ شنیده‌شدن و درک‌شدن را تجربه می‌کنیم.»

بین تمام فلسفه‌هایی که مطالعه کرده‌ام، یکی از آن‌ها به‌طور خاص برای کسانی‌که در تلاش‌اند تا بین انبوه ابزارهای فناوریِ دنیای امروز راهی برای رشد پیدا کنند، راه‌حل ارائه می‌دهد. من اسم آن‌را "مینیمالیسمِ دیجیتال" می‌گذارم؛ فلسفه‌ای که معتقد است هرچه کم‌تر از فضای مجازی استفاده کنید، موفقیت، بهره و لذت‌تان از زندگی بیش‌تر خواهد بود.

گاهی‌اوقات بی‌خبری بهترین نعمته

شما نمی‌توانید انتظار داشته باشید یک برنامهٔ موبایل که در اتاق یک خوابگاه دانشجویی یا بین میزهای پینگ‌پنگ مرکز رشدی در سیلیکان‌ولی ایده‌پردازی شده، بتواند با موفقیت جایگزین انواع معاشرت‌های سودمندی شود که ما طی هزاران سال، سخت با آن‌ها سازگار شده‌ایم. جنبهٔ اجتماعی‌بودنِ ما برای انتقال به یک شبکهٔ اجتماعی یا تقلیل‌یافتن به پیام‌های فوری و ایموجی‌ها زیادی پیچیده است.

خلوت درواقع به اتفاقی مربوط است که در ذهن شما می‌افتد، نه در محیط اطراف‌تان. بر این اساس، آن‌ها توضیح می‌دهند که این حالتی‌ست که ذهن شما را از گرفتنِ داده‌های ورودی از ذهنِ دیگران آزاد و رها می‌کند.