بریده‌هایی از کتاب مینیمالیسم دیجیتال

لیا پرلمن ـ مدیرتولید تیمی که دکمهٔ لایک را برای فیس‌بوک طراحی کرد ـ حالا به‌عنوان یک صاحبِ کسب‌وکارِ مستقل، آن‌چنان از بلوایی که این امکان ایجاد می‌کند در عذاب است که برای خودش

هر بار که شخصی مطلبی را در یکی از این صفحات منتشر می‌کند، درواقع مشغول قمارکردن است. آیا لایک (بازتوییت) خواهد گرفت یا بدون بازخورد رها خواهد شد؟

«شواهدِ روبه‌افزایشی وجود دارند که اعتیادهای رفتاری در بسیاری از جهات بسیار شبیه اعتیاد به موادمخدر

«اعتیاد شرایطی‌ست که در آن فرد به استفادهٔ مکرر از یک ماده اقدام می‌کند، یا رفتاری را تکرار می‌کند و پاداشی که از آن می‌گیرد، انگیزه‌ای قوی برای تکرار مداوم آن رفتار ـ بدون توجه به عواقب مضرش ـ ایجاد خواهد کرد.»

وشتن بیانیه‌ای صدوچهل‌وچهاراسلایدی با عنوان "فراخوانی برای به‌حداقل‌رساندنِ مزاحمت‌های دیجیتال و احترام به تمرکزِ حواسِ کاربر".

«فیلیپ موریس فقط ریه‌هاتون رو می‌خواست. اپ استور اما روح‌تون رو می‌خواد!»

کلی تکنیک‌های مختلف توی این گوشی به کار رفته که شما رو تا جای ممکن وادار می‌کنه ازش استفاده کنید.»

شصت‌دقیقه که یک ماه پیش در ریل‌تایم

اگه بخوایم با خودمون صادق باشیم، باید بگم چک‌کردن تعداد "لایک"ها شده شکلِ امروزیِ سیگارکشیدن.»

مردم به‌دلیل تنبلی و بی‌هدف‌بودن‌شان نیست که تسلیم صفحه‌نمایش گوشی‌هاشان می‌شوند، بلکه بیلیون‌ها دلار سرمایه‌گذاری شده تا آدم‌ها به دام فضای مجازی بیفتند و هیچ راه گریزی از آن نداشته باشند.

طبق تجربه‌های من تمام کسانی‌که به دام فضای مجازی افتاده‌اند، لزوماً احمق یا کم‌اراده نیستند. برعکسْ خیلی‌هاشان افراد حرفه‌ایِ موفق، دانشجوهایی پرتلاش، والدینی دلسوز و افراد منظم و پرتلاشی هستند که برای رسیدن به اهداف‌شان سخت تلاش کرده‌اند.

درواقع آن‌چه ما را خسته و کلافه کرده، احساسِ ازدست‌دادنِ کنترل بر فعالیت‌های روزانه‌مان است.

تجربهٔ من می‌گوید که کلید موفقیت پایدار در این فلسفه، پذیرفتنِ این است که مسئله فقط فناوری نیست، بلکه بیش‌تر کیفیتِ زندگیِ شماست. هرچه بیش‌تر استفاده از ایده‌ها و تجربیاتِ ذکرشده را امتحان کنید، بیش‌تر متوجه خواهید شد که مینیمالیسمِ دیجیتال خیلی فراتر از مجموعه‌قوانین است و بیش‌تر در مورد ایجادِ یک زندگیِ ارزشمند در عصرِ ابزارِ فریبنده است.

عصبانیت و خشم آنلاین یکی از ویژگی‌های اجتناب‌ناپذیرِ فضای مجازی‌ست: در یک فضای بازِ تجاری که باید در آن برای جلب‌توجه هرچه بیش‌ترِ آدم‌ها تلاش کرد، احساساتِ منفی توجه افراد بیش‌تری را جلب می‌کند.

تمایل به چک‌کردنِ توییتر یا رفرش‌کردنِ ردیت یک تیک عصبی‌ست که پیوستگیِ زمان را از بین می‌بَرَد و آن‌را تکه‌تکه می‌کند تا امکانِ به‌وجودآوردنِ حضور دائمی در زندگیِ موردنظرش را به وجود بیاورد.

بیش‌ترِ اوقات هزینهٔ چیزهای غیرضروری‌ای که زندگی‌مان را با آن‌ها شلوغ می‌کنیم، خیلی بیش‌تر از منافع کوچکی‌ست که هر کدام از این اضافات قرار است برای ما داشته باشد.

برای همین است که غرق‌شدن در فضای مجازی خطرناک محسوب می‌شود. هر فردی ممکن است با اندک‌سودی که از این برنامه‌ها و سرویس‌های جدید دریافت می‌کند، فریب بخورد و هزینه‌های گزافی را که بابت آن‌ها می‌پردازد، نادیده بگیرد؛ هزینه‌ای که از مهم‌ترین داراییِ ما کم می‌کند: لحظه‌به‌لحظهٔ عمرمان.

برای این‌که با موفقیت از عاداتِ دیجیتالیِ کم‌ارزش فاصله بگیریم، مهم است که اول تفریح‌های باکیفیت پیدا کنیم.

زندگیِ خوب مستلزم فعالیت‌هایی‌ست که هیچ هدفِ دیگری جز رضایتِ حاصل از انجامِ آن فعالیت‌ها ندارد.

، اگر زندگی‌تان تنها شامل کارهایی‌ست که ارزشِ آن‌ها به وجود مشکلات، رنج‌ها و نیازهایی وابسته است که این کارها سعی در رفع آن‌ها دارند، شما در خطرِ دچارشدن به بحرانِ وجودی هستید؛ بحرانی که در پاسخ به سؤالی اجتناب‌ناپذیر پدیدار می‌شود: «همهٔ زندگی همین است؟!» او می‌گوید یک راهِ رویارویی با این ناامیدی، پیروی از رهنمون‌های ارسطو و با دل‌وجان دنبال‌کردنِ کارهایی‌ست که برای‌تان "منبعِ خوشیِ درونی" ایجاد می‌کنند.