بریده‌هایی از کتاب نمی توانی به من آسیب بزنی

اولین قدم در مسیر رسیدن به ذهن قوی این است که به‌طور منظم از کُنجِ راحتیِ خود بیرون بیایید.

بر این تمرکز نکنید که لیاقت چه‌چیزی را دارید. هدف‌تان چیزی باشد که حاضرید برای کسب آن بکوشید!

جکی، دیگه به برگشتن فکر نکن. بری، به پنج دقیقه نرسیده، یه زنِ دیگه جات آوُردم.

زمانی که باید ۴۸ کیلوگرم را در سه ماه از دست می‌دادم هرکسی که با او صحبت می‌کردم به من می‌گفت به‌هیچ‌وجه نمی‌توانم چنین کاری کنم. همه می‌گفتند: «انتظار زیادی نداشته باش.» سخنان آکنده از ضعف آن‌ها تنها باعث تشدید عدم‌اعتمادبه‌نفس من می‌شد. ‫اما صدای بیرونی نیست که شما را از پا درمی‌آورد. آن‌چه به خود می‌گویید اهمیت دارد. مهم‌ترین گفت‌وگوهایی که در زندگی تجربه می‌کنید گفت‌وگوهایی هستند که با خودتان دارید. شما با آن‌ها بیدار می‌شوید، با آن‌ها راه می‌روید، با آن‌ها به خواب می‌روید، و درنهایت براساس آن‌ها عمل می‌کنید؛ فارغ از این‌که بد باشند یا خوب.

هنگامی که به خود فشار می‌آورید تا از توانایی‌های شناخته‌شدهٔ خود فراتر بروید در ابتدا ذهن‌تان حتی یک لحظه هم راحت‌تان نمی‌گذارد. ذهن از شما می‌خواهد دست نگه دارید تا بتواند شما را به چرخه‌ای بین وحشت و تردید ببرد که تنها باعث تشدید خودآزاری شما می‌شود؛ اما زمانی که مقاومت می‌کنید به جایی می‌رسید که درد ذهن را اشباع می‌کند و تک‌نقطه‌ای می‌شوید. دنیای بیرونی هیچ می‌شود. مرزها محو می‌شوند و به خود و به همه‌چیز در اعماق وجودتان احساس پیوستگی می‌کنید.

هنگامی که به خود فشار می‌آورید تا از توانایی‌های شناخته‌شدهٔ خود فراتر بروید در ابتدا ذهن‌تان حتی یک لحظه هم راحت‌تان نمی‌گذارد. ذهن از شما می‌خواهد دست نگه دارید تا بتواند شما را به چرخه‌ای بین وحشت و تردید ببرد که تنها باعث تشدید خودآزاری شما می‌شود؛ اما زمانی که مقاومت می‌کنید به جایی می‌رسید که درد ذهن را اشباع می‌کند و تک‌نقطه‌ای می‌شوید.

عیب خاص‌شدن درمیان خاص‌ها همین است. می‌توانید خودتان را به جایی برسانید که خارج از توان یا چهارچوب ذهنیِ کنونی افرادی است که با آن‌ها کار می‌کنید و این اشکالی ندارد؛ ولی بدانید که برتریِ مفروض شما چیزی جز خیالات خودتان نیست. پس زیاد به آن افتخار نکنید؛ زیرا کمک نمی‌کند به‌عنوان یک تیم یا فرد در حوزهٔ خود جلو بروید و پیشرفت کنید.

همیشه ندانستن را بپذیرید، و در کلاس دوباره یک احمق شوید؛ زیرا تنها از این طریق می‌توانید مجموعهٔ دانش و مهارت‌تان را توسعه ببخشید و تنها از این طریق می‌توانید ذهن خود را پربارتر کنید.

‫من به‌تازگی از مدرسهٔ تکاوری آمده بودم؛ جایی که هیچ‌کس هیچ درجه‌ای نداشت. اگر حتی ژنرال هم شرکت می‌کرد، باید مانند ما لباس می‌پوشید، مانند سرباز داوطلب در روز اولین تمرینات مقدماتی. مانند کرمی حشره‌ای بودیم که دوباره متولد شده و هیچ آینده و گذشته‌ای نداشته و باید از صفر شروع کند. این مفهوم را دوست داشتم؛ زیرا حاویِ این پیام بود که فارغ از این‌که در دنیای خارج چه دستاوردهایی داشته‌ایم، ازنظر مدرسهٔ تکاوری هیچیم. من این استعاره را ازآنِ خود کردم؛ چراکه به‌نظرم همیشه و تا ابد درست است. مهم نیست من و شما به چه موفقیت‌هایی در ورزش و کار و زندگی می‌رسیم.

ولی چیزی که باعث فاصلهٔ من و تقریباً تمام افراد دیگر جوخه می‌شد این بود که من اجازه نمی‌دادم اشتیاقم برای آسودگی بر من غالب شود.

خستگی از همهٔ ما بزدل می‌سازد.

‫همیشه چالش‌هایی پیشِ‌روی ما خواهد بود. همهٔ ما وسوسه خواهیم شد از تعهد سر بازبزنیم، اهداف و رؤیاهای‌مان را فراموش کنیم و در جایی از زندگی، خوشبختی خود را ارزان بفروشیم؛ چراکه احساس پوچی خواهیم کرد، گویی دیگر چیزی برای عرضه نداریم، آن‌هم در شرایطی که حتی از نصف گنجینه‌هایی که در ذهن و قلب و روح‌مان نهفته است بهره‌مند نشده‌ایم.

دلیل این‌که من شیفتگی‌هایم را دنبال می‌کنم و از خودم تلاش بیش‌تری می‌طلبم این است که یاد گرفته‌ام تنها زمانی‌که دردها و رنج‌ها و محدودیت‌های متصورشدهٔ خودم را پشت‌سر می‌گذارم قادرم ازلحاظ فیزیکی و ذهنی به چیز بیش‌تری دست یابم، هم در مسابقات استقامتی و هم در زندگی واقعی.

ما به سطح توقعات خود صعود نمی‌کنیم، بلکه به سطح تمرینات خود نزول می‌کنیم

هیچ‌گاه فراموش نکنید که تمام عذاب‌های روحی و جسمی محدود هستند! همه بالاخره پایان می‌یابند. به درد بخندید و حداقل یک یا دو ثانیه شاهد محوشدنش باشید. اگر بتوانید این کار را بکنید، می‌توانید تمام این ثانیه‌ها را به‌هم زنجیر کنید و بیش‌تر از آن‌چه رقیب‌تان فکر می‌کند دوام بیاورید و همین ممکن است کافی باشد تا نیرویی تازه بگیرید.

هفتهٔ جهنمی بازی‌ای ذهنی بود. مربیان از عذاب‌کشیدن ما استفاده می‌کردند تا لایه‌های‌مان را بخراشند و پوست‌مان را بکنند. البته نه برای پیداکردن ورزیده‌ترین ورزش‌کاران، بلکه برای پیداکردن قوی‌ترین ذهن‌ها.

آن‌ها انگیزه نداشتند، مأموریت داشتند.

انجام کارهایی که شما را اذیت می‌کنند، هرقدر هم که کوچک باشند، به قوی‌کردن شما کمک می‌کند. هرقدر بیش‌تر اذیت شوید، قوی‌تر خواهید شد و خیلی زود در شرایط استرس‌زا با خودتان گفت‌وگویی سازنده و مثبت خواهید داشت.

ما دربارهٔ تغییر ناگهانیِ زندگی‌تان صحبت نمی‌کنیم. ما راجع‌به گام‌های آهسته صحبت می‌کنیم، راجع‌به این‌که چگونه آن تغییرات را پایدار کنیم. این یعنی عمیقاً به کاوش بپردازید و هر روز کاری را انجام دهید که برای‌تان ناخوشایند است؛ حتی اگر کار ساده‌ای مثل مرتب‌کردن تخت، شستن ظرف‌ها، اتوکردن لباس‌های‌تان یا بیدارشدن پیش‌از طلوع آفتاب و هر روز ۱۶۰۰ متر دویدن باشد.

از گذشته‌ای فرار می‌کردم که دیگر من را تعریف نمی‌کرد و به‌سمت آینده‌ای می‌رفتم که هنوز چیز زیادی از آن نمی‌دانستم.