بریده‌هایی از کتاب نمی توانی به من آسیب بزنی

عاشق این بودم که ساعت ۵ صبح بیدار شوم تا بتوانم پیش‌از شروع ساعت کاری‌ام سه ساعت تمرینات هوازی به حسابم ریخته باشم، درحالی‌که بسیاری از هم‌تیمی هایم حتی قهوهٔ صبحانه‌شان را تمام نکرده بودند.

خیلی خوب می‌دانستم هیچ تضمینی نیست که من فردایی داشته باشم. فرصتی پیشِ‌روی من قرار گرفته بود و اگر شما فرصتی پیشِ‌روی من بگذارید من آن فرصت لعنتی را ازآنِ خودم می‌کنم!

تنها به این دلیل مؤثرند که تلاش هم می‌کنم. مسئله فقط پیروزی ذهن بر بدن نیست. واردکردن رنج در برنامهٔ هر روزتان به ارادهٔ خستگی‌ناپذیری نیاز دارد؛ اما اگر موفق شوید، درمی‌یابید که پس‌از پایان رنج، زندگی دیگری منتظر شماست.

شما همچنین باید چالش‌هایی را تجسم کنید که احتمالاً به‌وجود می‌آیند و تعیین کنید که چگونه می‌خواهید بر این مشکلات غلبه کنید.

من از گذشته‌ام گریزان بودم و درنتیجه از خودم نیز گریزان شده بودم.

برنده یا بازندهٔ این جنگ در ذهن‌مان مشخص می‌شد، مثل بیش‌تر جنگ‌هایی که در زندگی با آن‌ها دست‌وپنجه نرم می‌کنیم.

زمان متوقف شده بود و من برای اولین بار متوجه می‌شدم که همیشه به زندگی‌ام و تمام سختی‌هایم با دیدی اشتباه می‌نگریسته‌ام. بله، آزارهای زیادی را تا آن زمان تجربه کرده بودم و احساسات منفی مرا به چالش کشیده بودند؛ اما در آن لحظه دیگر خودم را قربانی شرایط نمی‌دیدم و درعوض زندگی‌ام را نوعی میدان تمرین غایی دیدم. کمبودهایم در زندگی، در تمام این مدت، ذهنم را محکم‌تر کرده بودند و من را برای آن لحظه در مقابل سایکو پیت در استخر آماده ساخته بودند.

برای اولین بار فهمیدم که عوضیِ کاردرستی هستم.

آن‌ها انگیزه نداشتند، مأموریت داشتند.

دیوانگی است که کار یکسانی را چند بار انجام دهیم و انتظار نتیجهٔ متفاوتی داشته باشیم.

بله، شرایط بدی بود؛ اما من عاشقش بودم. من از زیبایی بی‌رحمانهٔ تماشای روح یک مرد که تخریب می‌شد اما دوباره برمی‌خاست تا بر تمام موانع راهش غلبه کند نیرو می‌گرفتم

«اگر بشود چه؟» یک «برو گم شو» ی عالی به تمام کسانی است که به عظمت شما شک کرده یا سر راه‌تان ایستاده‌اند. این عبارت منفی‌گرایی را ساکت می‌کند.

تحقق غیرممکن‌ها، ذره‌ذره، شجاعت و سرسختی من را می‌طلبد

تنها چیزی که همیشه از زندگی خواسته‌ام این بوده که ازنظر خودم موفق باشم. این به‌معنی ثروت و شهرت یا گاراژی پر از ماشین‌های تندوتیز یا حرم‌سرایی پر از زنان زیبا که پشت من به‌صف می‌شوند نیست. به‌معنی تبدیل‌شدن به سخت‌ترین کله‌شَقی است که تابه‌حال وجود داشته.

همهٔ ما مقصریم که اجازه می‌دهیم حرف‌های به‌اصطلاح کارشناسان یا صرفاً افرادی که در یک زمینهٔ خاص بیش‌تر از ما تجربه دارند روی استعدادهای‌مان سرپوش بگذارد.

می‌گویند که در انتهای هر تونل تاریکی، روزنه‌ای از نور هست؛ اما نه وقتی چشم‌تان به تاریکی عادت کرد.

«هیچ خط پایانی وجود ندارد گاگینز. هیچ خط پایانی وجود ندارد.»

زمانی‌که کاملاً تنها هستید برای پیشرفت خودتان به اراده‌ای قوی نیاز دارید. از این‌که صبح‌ها از خواب بیدار شوم درحالی‌که می‌دانستم آن روز چه چیزهایی انتظار من را می‌کشند متنفر بودم! خیلی تنها بودم؛ اما می‌دانستم که در مسابقهٔ بَدواتر به نقطه‌ای خواهم رسید که درد غیرقابل‌تحمل و چیرگی‌ناپذیر خواهد شد. شاید در کیلومتر هشتادم یا شاید نودوششم یا شاید کمی بعد، زمانی خواهد رسید که دلم می‌خواهد تسلیم شوم و باید قادر باشم در آن تصمیمات یک‌ثانیه‌ای پیروز شوم تا بتوانم در مسابقه باقی بمانم و به ۶۰ درصد دست‌نخورده‌ام دست بیابم.

ذهن ما بسیار قوی است. ذهن قوی‌ترین سلاح ماست؛ اما ما دست از استفاده از آن کشیده‌ایم. امروزه نسبت‌به گذشته به منابع بسیار بیش‌تری دسترسی داریم؛ اما از پیشینیان خود توانایی‌های کم‌تری داریم. اگر می‌خواهید جزو معدود افرادی باشید که در جامعه‌ای درحال تضعیف، دربرابر این گرایش‌های همه‌گیر می‌ایستند، باید حاضر باشید با خودتان بجنگید و هویتی کاملاً جدید خلق کنید که همین امر مستلزم ذهنی باز است.

نکات زیر را به‌عنوان «قوانین طبیعت گاگینز» بپذیرید: - شما را مسخره خواهند کرد؛ - شما احساس تردید درونی خواهید کرد؛ - ممکن است همیشه در اوج خود نباشید؛