بریده‌هایی از کتاب جان‌های شیفته؛ دیالوگ‌های شاعرانه

لئو: «از این پس نیز بنا بر منطق نخواهم فهمید که چرا هر شب دعا می‌خوانم و دعا خواهم خواند»

مرگ پدرم واقعیتی غم‌انگیز بود خورخه و مرگ مادرم خنده‌دارترین دروغ دنیا

لذت آگاه نبودن از یک راز بیشتر از لذت آگاه بودن از واقعه‌ای‌ست که هنوز اتفاق نیفتاده...

تمام دانایی‌مان ما را به نادانی‌مان نزدیک می‌کند و تمام نادانی‌مان ما را به مرگ نزدیک می‌کند اما نزدیک بودن به مرگ نشانهٔ نزدیک بودن به خدا نیست

چون دوست ندارم معجزه‌ای را که اتفاق افتاده مدام به یاد بیاورم و دوست ندارم اتفاقی را که هنوز نیفتاده از یاد ببرم...

ماکسیم: «ما به‌درستی نمی‌دانیم که شهر رُم را چه کسی بنا کرد اما نام آلاریک را که ویرانش کرد به‌خوبی می‌دانیم»

مادرم را از روزی که رفت بیشتر از زمانی که کنارم بود صدا کرده‌ام پیش از آن همیشه او صدایم می‌کرد...

دوست ندارم معجزه‌ای را که اتفاق افتاده مدام به یاد بیاورم و دوست ندارم اتفاقی را که هنوز نیفتاده از یاد ببرم...

اگر کسی ژرف‌ترین اندیشه‌ها و درونی‌ترین رؤیاهای یک نویسنده را که به صدای بلند بیان نشده، می‌بیند و احساس می‌کند، دیگر برایش سخن گفتن و درددل کردن با کسانی که در زمانی دیگر می‌زیسته‌اند، و حتا دل بستن به رفتگان یا به آن‌ها که هنوز نیامده‌اند، نه محال است و نه سخت.

«زیباترین دریا دریایی است که هنوز در آن نرانده‌ایم زیباترین کودک هنوز شیرخواره است زیباترین روز هنوز فرا نرسیده است و زیباتر سخنی که می‌خواهم با تو گفته باشم هنوز بر زبانم نیامده است»