بریده‌هایی از کتاب ضد

گر عشق مقصد است خوشا لذت مسیر

مپرس از من چرا در پیلهٔ مهر تو محبوسم که عشق از پیله‌های مرده هم پروانه می‌سازد

ای ابر اگر از خانهٔ آن یار گذشتی با گریه بزن بوسه به‌جای همهٔ ما

پایان ماجرای دل و عشق روشن است ای قایق شکسته به دریا خوش آمدی با برف پیری‌ام سخنی غیر از این نبود منّت گذاشتی به سر ما خوش آمدی ای عشق! ای عزیزترین میهمان عمر دیر آمدی به دیدنم اما خوش آمدی

غمخوار من به خانهٔ غم‌ها خوش آمدی با من به جمع مردم تنها خوش آمدی بین جماعتی که مرا سنگ می‌زنند می‌بینمت برای تماشا خوش آمدی راه نجاتم از شب گیسوی دوست نیست ای دل به آخرین شب دنیا خوش آمدی

اگر تو دلخوری از من، من از خودم سیرم

من و تو در سفر عشق دیر فهمیدیم قطار منتظر هیچ‌کس نمی‌ماند

عقل با دل روبرو شد صبح دلتنگی بخیر عقل برمی‌گشت راهی را که دل پیموده بود عقل کامل بود، فاخر بود،‌ حرف تازه داشت دل پریشان بود،‌ دل خون بود، دل فرسوده بود عقل منطق داشت حرفش را به کرسی می‌نشاند دل سراسر دست و پا می‌زد ولی بیهوده بود

جهان بی‌عشق چیزی نیست جز تکرار یک تکرار اگر جایی به حال خویش باید گریه کرد اینجاست

ای کاش هرگز بادبادک‌ها نفهمند بسته‌است دستی ریسمان‌ها را به آنها

دل به شادی‌های بی‌مقدار این عالم مبند زندگی تنها فرازی در نشیبی ساخته‌است

ای عشق! ای عزیزترین میهمان عمر دیر آمدی به دیدنم اما خوش آمدی

چه شوری بهتر از برخورد برق چشم‌ها باهم نگاهش را تماشا کن، اگر فهمید حاشا کن

به «عیب‌پوشی» و «بخشایش» خدا سوگند خطا نکردن ما غیر ناسپاسی نیست

داوری عادل‌تر از تاریخ در تاریخ نیست

زندگی را خواب می‌دانستم اما بعد از آن تازه می‌بینم حقیقت‌ها خیالی‌تر شده‌است ماهی کم‌طاقتم! یک روز دیگر صبر کن تنگ آب از روزهای قبل خالی‌تر شده‌است

روزگاری دل‌سپردن‌ها دلیل عشق بود اینک اما دل‌بریدن‌ها گواهی دیگر است

همچنان در پاسخ دشنام می‌گویم سلام عاقلان دانند دیگر حاجت تفسیر نیست

یک عمر دویدیم و به جایی نرسیدیم

این چیست که چون دلهره افتاده به جانم حال همه خوب است، من اما نگرانم