بریده‌هایی از کتاب ضد

شاید فقط عاشق بداند «او» چرا تنهاست: کامل‌ترین معنا برای عشق تنهایی است.

گفتم به هیچ‌کس دل خود را نمی‌دهم اما دلم برای همان هیچ‌کس گرفت

تنگ آب از روزهای قبل خالی‌تر شده‌است زندگی در دوستی با مرگ عالی‌تر شده‌است هر نگاهی می‌تواند خلوتم را بشکند کوزهٔ تنهایی روحم سفالی‌تر شده‌است آخرین لبخند او هم غرق خواهد شد در آب ماهِ در مرداب این شب‌ها هلالی‌تر شده‌است گفت تاکی صبر باید کرد؟ گفتم چاره چیست؟! دیدم این پاسخ، از آن پرسش سؤالی‌تر شده‌است زندگی را خواب می‌دانستم اما بعد از آن تازه می‌بینم حقیقت‌ها خیالی‌تر شده‌است ماهی کم‌طاقتم! یک روز دیگر صبر کن تنگ آب از روزهای قبل خالی‌تر شده‌است

گفتم به هیچ‌کس دل خود را نمی‌دهم اما دلم برای همان هیچ‌کس گرفت افسردگی به خسته‌دلی از زمانه نیست افسرده آن دلی‌است که از همنفس گرفت

ای ابر اگر از خانهٔ آن یار گذشتی با گریه بزن بوسه به‌جای همهٔ ما

به فکر هیچ‌کسی جز خودت مباش ای دل که خودشناسی تو جز خداشناسی نیست

گیسوان تو شبیه‌است به شب، اما نه! شب که اینقدر نباید به درازا بکشد

زیبای من! روزی که رفتی با خودم گفتم چیزی که دیگر برنخواهدگشت زیبایی است

من از دنیا به جادوی تو دل خوش کرده‌ام ای عشق طلسمی را که بر من بسته بودی، بسته‌تر گردان

مرا آزاد می‌خواهی؟ به تنگ خویش برگردان

به عکس‌های خودم خیره‌ام، کدام منم؟!

اگر جایی برای مرگ باشد! زندگی زیباست

حیرتم را بیشتر کن تا بپرسم کیستم آنکه در آیینه می‌بیند مرا من نیستم

عقل ظاهربین، چه تردید عجیبی ساخته‌است هرچه می‌بارد بر این صحرا نمی‌روید گلی

انگار که از مشت قفس رستی و رفتی یکباره به روی همه در بستی و رفتی هر لحظهٔ همراهی ما خاطره‌ای بود اما تو به یک خاطره پیوستی و رفتی نفرین به وفادرای‌ات ای دوست که با من پیمان سر پیمان‌شکنی بستی و رفتی چون خاطرهٔ غنچهٔ پرپر شده در باد در حافظهٔ باغچه‌ها هستی و رفتی جا ماندن تصویر تو در سینهٔ من! آه! این آینه را آه که نشکستی و رفتی

اگر تو دلخوری از من، من از خودم سیرم

مگو شرط دوام دوستی دوری‌است باور کن همین یک اشتباه از آشنا بیگانه می‌سازد

تو از کی عاشقی؟ این پرسش آیینه بود از من خودش از گریه‌ام فهمید مدت‌هاست مدت‌هاست

اگر جای مروت نیست با دنیا مدارا کن به جای دلخوری از تنگ بیرون را تماشا کن دل از اعماق دریای صدف‌های تهی بردار همین‌جا در کویر خویش مروارید پیدا کن

عقل منطق داشت حرفش را به کرسی می‌نشاند دل سراسر دست و پا می‌زد ولی بیهوده بود