بریده‌هایی از کتاب ضد

پایان ماجرای دل و عشق روشن است ای قایق شکسته به دریا خوش آمدی

شاید فقط عاشق بداند «او» چرا تنهاست: کامل‌ترین معنا برای عشق تنهایی است.

کار بزرگ خویش را کوچک مپندار از دوست دشمن ساختن کار کمی نیست

به اسم صبر، کم با زندگی امروز و فردا کن

در آغوش خود «بار دیگر» بگیر من این موج از هر طرف رانده را

من از خوش‌باوری در پیلهٔ خود فکر می‌کردم خدا دارد فقط صبر مرا اندازه می‌گیرد

شیرینی فراق کم از شور وصل نیست گر عشق مقصد است خوشا لذت مسیر

برکه‌ای گفت به خود، ماه به من خیره شده‌است ماه خندید که من چشم به «خود» دوخته‌ام

در آتش عشق تو اگر مست نسوزیم سوزانده شدن باد سزای همهٔ ما

خاکیان بالاتر از افلاکیان می‌ایستند عشق از انسان چه موجود غریبی ساخته‌است

تو آن بتی که پرستیدنت خطایی نیست وگر خطاست! مرا از خطا ابایی نیست

«انسان» فراوان است، اما «آدمی» نیست

داوری عادل‌تر از تاریخ در تاریخ نیست

تو از کی عاشقی؟ این پرسش آیینه بود از من خودش از گریه‌ام فهمید مدت‌هاست مدت‌هاست

یک عمر جدایی به هوای نفسی وصل گیرم که جوان گشت زلیخا، به چه قیمت؟ از مضحکهٔ دشمن تا سرزنش دوست تاوان تو را می‌دهم اما به چه قیمت؟ مقصود اگر از دیدن دنیا فقط این بود دیدیم، ولی دیدن دنیا به چه قیمت؟

عمریست در نی شور شادی می‌دمی، اما از نی نمی‌آید به‌جز اندوه آهنگی

تو با من آشتی کردی ولی من با خودم قهرم

در قفس با دوست مردن از رهایی بهتر است

خودشناسی قدم اول عاشق شدن است وای بر یوسف اگر ناز زلیخا بکشد عقل، یکدل شده با عشق، فقط می‌ترسم هم به حاشا بکشد هم به تماشا بکشد

بین جماعتی که مرا سنگ می‌زنند می‌بینمت برای تماشا خوش آمدی