بریده‌هایی از کتاب ضد

ای عشق! مرا بیشتر از پیش بمیران آنقدر که تا دیدن او زنده بمانم

من آسمان پر از ابرهای دلگیرم اگر تو دلخوری از من، من از خودم سیرم من آن طبیب زمینگیر زار و بیمارم که هرچه زهر به خود می‌دهم نمی‌میرم

مثل نوری که به سوی ابدیت جاری است قصه‌ای با تو شد آغاز که پایان نگرفت

خانهٔ قلبم خراب از یکه‌تازی‌های توست عشق‌بازی کن که وقت عشقبازی‌های توست چشم خون، حال پریشان، قلب غمگین، جان مست کودکم! دستم پر از اسباب بازی‌های توست

اگر پرنده مرا آفریده‌اند چرا قفس بسازم و در بند آشیان باشم

مرگ در قاموس ما از بی‌وفایی بهتر است

کاش دست دوستی هرگز نمی‌دادی به من «آرزوی وصل» از «بیم جدایی» بهتر است

چشم‌انتظار حادثه‌ای ناگهان مباش با مرگ زندگی کن و با زندگی بمیر

عقل، یکدل شده با عشق، فقط می‌ترسم هم به حاشا بکشد هم به تماشا بکشد

ای دل ناباور من دیر فهمیدی که عشق از همان روز ازل هم جرم نابخشوده بود

جهان بی‌عشق چیزی نیست جز تکرار یک تکرار

شاید فقط عاشق بداند «او» چرا تنهاست: کامل‌ترین معنا برای عشق تنهایی است.

گفت تاکی صبر باید کرد؟ گفتم چاره چیست؟! دیدم این پاسخ، از آن پرسش سؤالی‌تر شده‌است

فردا اگر بدون تو باید به سر شود فرقی نمی‌کند شب من کی سحر شود

نه دل‌آزرده، نه دلتنگ، نه دلسوخته‌ام یعنی از عمر گران هیچ نیندوخته‌ام

مرا از خود رها کردی و بال پر زدن دادی اگر این است آزادی مرا بی‌بال و پر گردان

چقدر چون همگان، مثل دیگران باشم به جای عشق، به دنبال آب و نان باشم اگر پرنده مرا آفریده‌اند چرا قفس بسازم و در بند آشیان باشم

گر عشق مقصد است خوشا لذت مسیر

با من که به چشم تو گرفتارم و محتاج حرفی بزن ای قلب مرا برده به تاراج ای موی پریشان تو دریای خروشان بگذار مرا غرق کند این شب مواج یک عمر دویدیم و به جایی نرسیدیم یک آه و کشیدیم رسیدیم به معراج ای کشتهٔ سوزاندهٔ بر باد سپرده جز عشق نیاموختی از قصهٔ حلاج یک بار دگر کاش به ساحل برسانی صندوقچه‌ای را که رها گشته در امواج

من از سرمایهٔ عالم همین یک «قلب» را دارم