بریده‌هایی از کتاب مکتب دیکتاتورها

کسی که می‌خواهد دیکتاتور بشود نباید به روحیهٔ نقد و استدلال مخاطبانش میدان بدهد. چون‌که خودش اولین قربانی چنین حرکتی خواهد شد. یک پیشوای فاشیست باید بداند چه‌طور مخاطبان خودش را بی‌اختیار به دنبال خودش بکشد، آن‌ها را به هیجان درآورد و ازخودبی‌خود کند و نفرت و انزجار آن‌ها را از کسانی که با بحث و مناظره وقت را تلف می‌کنند، برانگیزد.

درنهایت، هر ملتی لایق همان دولتی است که دارد. درواقع، آیا هرگز دیده شده که ملت آزاده‌ای مدتی طولانی تسلیم استبداد شود یا ملت رام و سربه‌زیری به آزادی دست یابد؟

هرکس در هر حرفه‌ای شکست می‌خورد به سیاست رومی‌آورد و فکر می‌کند در این رشته موفق خواهد شد. در هر بحث و گفت‌وگویی، همان افرادی که جرئت نمی‌کنند بدون آشنایی کافی با جبر و شیمی دربارهٔ این علوم حرف بزنند، به‌راحتی دربارهٔ سیاست، که با آن هم آشنایی ندارند، داد سخن می‌دهند.

Quam parva sapientia regit mundum چه اندک خرد بر جهان فرمان می‌راند

با این‌همه، امروز، دعوت دو مسافر امریکایی توسط یکی از مقامات محلی به من ابلاغ شد که با او شوخی نمی‌شود کرد

اگر می‌خواهید دیکتاتور بشوید، باید به این کار عادت کنید. دیکتاتوری رژیمی است که در آن، مردم به جای فکر کردن نقل‌قول می‌کنند. و همه هم از یک کتاب نقل‌قول می‌کنند. درحالی‌که ما دست‌کم از افراد و آثار گوناگون شاهد می‌آوریم.

سران این جنبش‌ها این حقیقت را کتمان نمی‌کنند و در هر موقعیت مهمی به ستایش از «جان‌باختگان انقلاب می‌پردازند، و همیشه یادآوری می‌کنند که رژیم تازه پیروزی خود را «به قیمت خون به دست آورده و درنتیجه حقانیت دارد.

ظهور فاشیسم متکی بر این عوامل بود: نگرانی قشرهای میانه‌ای که پیشرفت تکنولوژی موجودیتشان را تهدید می‌کرد؛ سرخوردگی کارگرانی که حرکت‌های انقلابی‌شان ــ که سازماندهی درستی نداشت ــ با شکست روبه‌رو می‌شد؛ ترس سرمایه‌دارانی که خود را در معرض خطر مصادرهٔ اموال و نابودی می‌دیدند. فاشیسم با برنامه‌ای مخالف برنامه‌های موجود از راه نرسید، حتی از برنامه‌های مخالفان خودش هم انتقاد نکرد؛ بیرون از حیطهٔ هر نوع بحث و جدلی شکل گرفت، مدعی شد جامعه مسئله‌ای نیست که بحث دربارهٔ آن مجاز باشد.

محکم‌ترین پیوندی که میان پیشوا و توده‌های طرفدار او وجود دارد پیوند ایدئولوژیکی یا اخلاقی یا برنامه‌ای نیست. یک فاشیست یا کمونیست فکر می‌کند که «وقتی رهبر من چنان کاری را می‌کند، حتمآ برای خودش دلیلی دارد.» و از آن‌جا که چنین فردی کاملا مطمئن است که دلیل عدم موفقیت خودش در زندگی این بوده که بیش از اندازه ملاحظه می‌کرده و به اندازهٔ کافی زرنگ نبوده است؛ از این‌که رهبرش تا این اندازه زرنگ و قوی است و می‌تواند به خوبی مخالفان خودش را نابود کند، احساس غرور هم می‌کند.

یک طبقهٔ حاکم رو به انحطاط نه‌تنها توان و قابلیت و اراده و شهامت استفاده از ابزارهای فرمانروایی و دفاع از خود در برابر دشمنان سمج را از دست می‌دهد، بلکه حتی قدرت درک اوضاع هم از او سلب می‌شود و دیگر نمی‌تواند بر شرایطی که مدام در حال تغییر است مسلط باشد.

بحث‌کردن و کوشش برای متقاعدکردن مردم دیوانگی است. کسی که می‌خواهد دیکتاتور بشود نباید به روحیهٔ نقد و استدلال مخاطبانش میدان بدهد. چون‌که خودش اولین قربانی چنین حرکتی خواهد شد. یک پیشوای فاشیست باید بداند چه‌طور مخاطبان خودش را بی‌اختیار به دنبال خودش بکشد، آن‌ها را به هیجان درآورد و ازخودبی‌خود کند و نفرت و انزجار آن‌ها را از کسانی که با بحث و مناظره وقت را تلف می‌کنند، برانگیزد

زبان لاتین، که در آیین‌های کلیسای کاتولیک به کار برده می‌شود، هرگز مانع شرکت روستاییان بی‌سواد در این آیین‌ها نشده بلکه برعکس، همیشه در جلب آن‌ها مؤثر بوده است.

همهٔ گفته‌های یک پیشوای فاشیست باید حالت بدیهی و قطعی داشته باشد و جایی برای کم‌ترین شک و بحثی باقی نگذارد. چنین رهبری باید از به‌کاربردن عباراتی چون «ممکن است، «شاید»، «به‌نظر من، «اگر اشتباه نکنم به‌شدت پرهیز کند. او باید هر دعوتی برای بحث و مناظره را رد کند و در جواب بگوید: «نجات میهن بحث برنمی‌دارد»، «بحث با خائنان معنی ندارد»، «بیکاران کار می‌خواهند، نه حرف.» و این جوابی است که همهٔ پیروان او تأیید می‌کنند.