بریده‌هایی از کتاب سمفونی پاستورال

آه كه زندگی چه زيبا و مشكلات چقدر اندك می‌شدند اگر ما با همان رنج‌های واقعی خود كنار می‌آمديم، بی‌آن‌كه عقلمان را به دست ديوهای وهم و خيال بسپاريم.

بارخدايا، گاه فكر می‌كنم به عشق او نيازمندم تا بتوانم تو را دوست بدارم.

انگار او از هرچيز غيرعادی گريزان است. انگار از نظر او پيشرفت در زندگی در اين خلاصه می‌شود كه روزهای يكسان آينده را به روزهای يكسان گذشته بيفزايد. نه حاضر است چيزی به فضيلت‌های خود اضافه كند و نه اين‌كه فضيلت‌های تازه‌ای به دست بياورد.