بریده‌هایی از کتاب سمفونی پاستورال

«آدم‌های بينا از سعادت خود بی‌خبرند.»

من عشق را گناه می‌شمردم و باور داشتم كه گناه روح را می‌آزارد، پس وقتی می‌ديدم كه روحم اسير هيچ درد و آزاری نيست، ذره‌ای گمان نمی‌بردم كه عشقی در ميان باشد.

آه كه زندگی چه زيبا و مشكلات چقدر اندك می‌شدند اگر ما با همان رنج‌های واقعی خود كنار می‌آمديم، بی‌آن‌كه عقلمان را به دست ديوهای وهم و خيال بسپاريم.

گاه فكر می‌كنم به عشق او نيازمندم تا بتوانم تو را دوست بدارم.

وقتی انسان‌هايی مثل او حس می‌كنند كسی بر آن‌ها امارت و سلطه ندارد، خود را گمراه می‌يابند. اين افراد به ميل خود از آزادی‌هايی چشم می‌پوشند و طبعآ حاضر نيستند همان حقوق را برای ديگران روا بدانند. آن‌ها می‌خواهند امتيازاتی را به جبر و قهر بگيرند كه فقط با عشق و محبت می‌توان آن‌ها را به دست آورد.

آری، عشق كه نباشد، شرارت بر ما خواهد تاخت.

«دل       خرد را بازيچه‌ی خود می‌كند»

احساس می‌كردم دو انسانی كه زندگی‌شان يكی است و همديگر را دوست می‌دارند می‌توانند چقدر برای هم معماوار باشند و در دو سوی ديواری نامرئی از هم جدا بمانند.

به‌راستی چقدر كارها آسان می‌شد اگر انسان‌ها بسياری از سهل‌انگاری‌های خود را به نام دورانديشی و خيرخواهی توجيه نمی‌كردند.

انسانِ عاشق از تسليم‌شدن در برابر معشوق خود خرسند و شادمان می‌شود، اما از سوی ديگر نمی‌توانم تصور كنم كه تسليمِ عاری از عشق كم‌ترين نشانی از سعادت داشته باشد.