بریده‌هایی از کتاب سمفونی پاستورال

از اشاره و كنايه بدم می‌آيد و از حرف‌های مبهم و دوپهلو هم بيزارم.

عشق كه نباشد، شرارت بر ما خواهد تاخت.

به‌راستی چقدر كارها آسان می‌شد اگر انسان‌ها بسياری از سهل‌انگاری‌های خود را به نام دورانديشی و خيرخواهی توجيه نمی‌كردند.

«آدم‌های بينا از سعادت خود بی‌خبرند.»

«حقيقت اين است كه چه‌بسا انسان جهان را درهم‌ريخته و زشت كرده باشد.»

من عشق را گناه می‌شمردم و باور داشتم كه گناه روح را می‌آزارد، پس وقتی می‌ديدم كه روحم اسير هيچ درد و آزاری نيست، ذره‌ای گمان نمی‌بردم كه عشقی در ميان باشد.

آه كه زندگی چه زيبا و مشكلات چقدر اندك می‌شدند اگر ما با همان رنج‌های واقعی خود كنار می‌آمديم، بی‌آن‌كه عقلمان را به دست ديوهای وهم و خيال بسپاريم.

وقتی انسان‌هايی مثل او حس می‌كنند كسی بر آن‌ها امارت و سلطه ندارد، خود را گمراه می‌يابند. اين افراد به ميل خود از آزادی‌هايی چشم می‌پوشند و طبعآ حاضر نيستند همان حقوق را برای ديگران روا بدانند. آن‌ها می‌خواهند امتيازاتی را به جبر و قهر بگيرند كه فقط با عشق و محبت می‌توان آن‌ها را به دست آورد.

گاه فكر می‌كنم به عشق او نيازمندم تا بتوانم تو را دوست بدارم.

آری، عشق كه نباشد، شرارت بر ما خواهد تاخت.

انسانِ عاشق از تسليم‌شدن در برابر معشوق خود خرسند و شادمان می‌شود، اما از سوی ديگر نمی‌توانم تصور كنم كه تسليمِ عاری از عشق كم‌ترين نشانی از سعادت داشته باشد.

«دل       خرد را بازيچه‌ی خود می‌كند»

احساس می‌كردم دو انسانی كه زندگی‌شان يكی است و همديگر را دوست می‌دارند می‌توانند چقدر برای هم معماوار باشند و در دو سوی ديواری نامرئی از هم جدا بمانند.

به‌راستی چقدر كارها آسان می‌شد اگر انسان‌ها بسياری از سهل‌انگاری‌های خود را به نام دورانديشی و خيرخواهی توجيه نمی‌كردند.

انگار از نظر او پيشرفت در زندگی در اين خلاصه می‌شود كه روزهای يكسان آينده را به روزهای يكسان گذشته بيفزايد. نه حاضر است چيزی به فضيلت‌های خود اضافه كند و نه اين‌كه فضيلت‌های تازه‌ای به دست بياورد.

چنين برداشت كردم كه حواس ما تنها مايه‌ی دردسر و منشأ بدبختی ماست، اما او در توضيح سخنان خود گفت: «منظورم دقيقآ چيزی نيست كه تو برداشت كرده‌ای. من خيلی ساده معتقدم گرچه انسان در سرشت و تخيلات ذاتی خود به پديده‌های هماهنگ و موزون بيش‌تر گرايش دارد تا به پستی‌ها و پليدی‌هايی كه جهان را يكسر ه به پلشتی می‌آلايند و شيرازه‌ی آن را از هم می‌درند، شكی نيست كه حواس جسمانی‌مان ما را درست به سوی همين پستی‌ها سوق می‌دهند، چنان‌كه گاه به صرافت می‌افتم آن عبارت مشهور ويرژيل را طور ديگری بخوانم. او در شعر "نيكبختی شگرف" می‌گويد: "چه خوش می‌بود انسان، گر ز خوبی‌ها خبر می‌داشت." حال آن‌كه من ترجيح می‌دهم بگويم :"چه خوش می‌بود انسان، گر ز زشتی‌ها نمی‌دانست".»

آدم فكر می‌كند بچه‌ها احساسات ظريفی دارند، حال آن‌كه صرفآ با شيرين‌زبانی خود را در دل ما جا می‌كنند.

به‌راستی چقدر كارها آسان می‌شد اگر انسان‌ها بسياری از سهل‌انگاری‌های خود را به نام دورانديشی و خيرخواهی توجيه نمی‌كردند

«اگر كسی را صد گوسفند باشد و يكی از آن‌ها گم شود، آيا آن نود و نُه را به كوهسار نمی‌گذارد و به جست‌وجوی آن گمشده نمی‌رود؟»

آری، عشق كه نباشد، شرارت بر ما خواهد تاخت.