بریده‌هایی از کتاب سمفونی پاستورال

«كسی كه بتوان كارهای كوچك را به او سپرد از عهده‌ی كارهای بزرگ هم برمی‌آيد.»

انگار از نظر او پيشرفت در زندگی در اين خلاصه می‌شود كه روزهای يكسان آينده را به روزهای يكسان گذشته بيفزايد. نه حاضر است چيزی به فضيلت‌های خود اضافه كند و نه اين‌كه فضيلت‌های تازه‌ای به دست بياورد.

چنين برداشت كردم كه حواس ما تنها مايه‌ی دردسر و منشأ بدبختی ماست، اما او در توضيح سخنان خود گفت: «منظورم دقيقآ چيزی نيست كه تو برداشت كرده‌ای. من خيلی ساده معتقدم گرچه انسان در سرشت و تخيلات ذاتی خود به پديده‌های هماهنگ و موزون بيش‌تر گرايش دارد تا به پستی‌ها و پليدی‌هايی كه جهان را يكسر ه به پلشتی می‌آلايند و شيرازه‌ی آن را از هم می‌درند، شكی نيست كه حواس جسمانی‌مان ما را درست به سوی همين پستی‌ها سوق می‌دهند، چنان‌كه گاه به صرافت می‌افتم آن عبارت مشهور ويرژيل را طور ديگری بخوانم. او در شعر "نيكبختی شگرف" می‌گويد: "چه خوش می‌بود انسان، گر ز خوبی‌ها خبر می‌داشت." حال آن‌كه من ترجيح می‌دهم بگويم :"چه خوش می‌بود انسان، گر ز زشتی‌ها نمی‌دانست".»

آدم فكر می‌كند بچه‌ها احساسات ظريفی دارند، حال آن‌كه صرفآ با شيرين‌زبانی خود را در دل ما جا می‌كنند.

به‌راستی چقدر كارها آسان می‌شد اگر انسان‌ها بسياری از سهل‌انگاری‌های خود را به نام دورانديشی و خيرخواهی توجيه نمی‌كردند

«اگر كسی را صد گوسفند باشد و يكی از آن‌ها گم شود، آيا آن نود و نُه را به كوهسار نمی‌گذارد و به جست‌وجوی آن گمشده نمی‌رود؟»

آری، عشق كه نباشد، شرارت بر ما خواهد تاخت.

آه كه برخی از ذهن‌ها با خوشبختی سر دشمنی دارند، از پذيرش آن ناتوانند و در برابرش سخت مقاومت می‌كنند...

كه زندگی چه زيبا و مشكلات چقدر اندك می‌شدند اگر ما با همان رنج‌های واقعی خود كنار می‌آمديم، بی‌آن‌كه عقلمان را به دست ديوهای وهم و خيال بسپاريم.

آه كه زندگی چه زيبا و مشكلات چقدر اندك می‌شدند اگر ما با همان رنج‌های واقعی خود كنار می‌آمديم، بی‌آن‌كه عقلمان را به دست ديوهای وهم و خيال بسپاريم.