بریده‌هایی از کتاب تفریحگاه خانوادگی

اگر بناست مرگ مرا در آغوش کشد، پس بگذار درنگ نکند و بی‌درنگ مرا دریابد...

آن حس رهایی را که خیس‌شدن زیر باران به آدم می‌دهد نمی‌توان جور دیگری تجربه کرد. در آن لحظات احساس می‌کنی از انسان‌بودنت خجل نیستی، چرا که تو هم مثل درختان، گل‌ها، سگ‌ها، پرندگان، گربه‌ها و مثل همهٔ حیواناتی که می‌شناسی یا نمی‌شناسی خیس می‌شوی. حس می‌کنی تو هم جزئی از طبیعتی. برخلاف آن دسته از انسان‌ها که با تکبر از پشت پنجره به منظره می‌نگرند، تو بخشی از آن منظره می‌شوی.

سکوتْ جادویی است که دروغ‌ها را صیقل می‌دهد.

اگر زبان پرندگان، سگ‌ها، گربه‌ها، اسب‌ها، ماهی‌ها، درختان، کاکتوس‌های بنفش، گل‌ها و خلاصه زبان سراسر طبیعت را می‌فهمیدیم، آن‌وقت بدی‌ها از میان می‌رفت. البته شاید.

دلم می‌خواهد زمان بی‌اعتنا به ما جاری شود و خودش تصمیم بگیرد چه چیزهایی را پاک کند و چه چیزهایی را باقی بگذارد.

خانواده یک درد بی‌پایان است. می‌دانی مادربزرگ، آن چرندیاتی که دربارهٔ قداست خانواده می‌گفتی اصلا نمی‌توانست مرا فریب دهد. همه‌اش چاخان بود!

زمان نوشته‌ها را پاک می‌کند. انگار نمی‌خواهد کسی بفهمد کی زیر این سنگ خوابیده است. شاید هم از سر احترام این کار را می‌کند.

چیزی را که با دست خودت جایی گذاشته باشی، هروقت لازم شود می‌توانی پیدا کنی.

نفرت زخم عمیقی بود در درونم که هرگز التیام نمی‌یافت. اما دلم نمی‌خواست به کسی نشانش دهم. ترسو بودم. در خلوت‌ترین جای داستانم پنهان می‌شدم تا از گزند آن زخم و از بوی مهوعش در امان بمانم.

زندگی‌ام به این می‌گذشت که خطاهایم را با خطاهای دیگری بپوشانم.

«کم‌تر از همه به کسی اعتماد کن که مدام ادعا می‌کند بهترین دوست توست.»

همهٔ عمر چنان به زندگی خود نگریسته‌ام که انگار دارم به ویترین گردوغبارگرفتهٔ یک مغازهٔ سمساری نگاه می‌کنم!

این فحش همیشگی من است: «ای لعنت به هرچی زندگی که مثل این زندگی است!»

حقیقتی وجود دارد که در روزهای روشن زندگی‌ام نادیده‌اش گرفته‌ام: اگر آدم در زندگی، حتی فقط یک بار، شبی چنان تاریک را تجربه کند، هرگز در باقی زندگی‌اش نخواهد توانست خود را از چنگال آن تاریکی برهاند.

صحنه روشن است. چهار نفر بر سر چاهی تاریک نشسته‌اند. تنها یکی‌شان شهامت این را دارد که به درون چاه نگاه کند.

جاده‌ای را که به شهرک می‌رسید هنوز آسفالت نکرده بودند. شاید هم این‌طوری بهتر بود. بهتر از آن بود که عیب و ایرادها را با بزک‌کردن بپوشانند و مردم را فریب دهند.

با ترسمان زمان را می‌کشیم. اما ثانیه‌شمار، بدون ترس، به دویدن ادامه می‌دهد.

زندگی آدم را در کنجی گیر می‌اندازد. درختی سرشار از اسرار برگ‌هایش را فرومی‌ریزد. کار پیش‌پاافتاده‌ای که انجام داده‌ای به جادویی خارق‌العاده بدل می‌شود.

صدای کسی را می‌شنوی که چهره‌اش را از یاد برده‌ای و چهرهٔ کسی را به یاد می‌آوری که صدایش را فراموش کرده‌ای.

چرا باید یک خواهرکوچولو برایم می‌آوردند؟ این خانوادهٔ من بود، مادرم بود، پدرم بود و مادربزرگم که هفته‌ای سه چهار بار به خانهٔ ما می‌آمد. همین. آیا سه‌تایی‌شان با هم تصمیم گرفته بودند خواهرکوچولویی به این جمع اضافه شود؟ پس چرا چیزی از من نپرسیده بودند؟ اگر از من می‌پرسیدند، بی‌آن‌که رو ترش کنم یا نق بزنم، به‌آرامی می‌گفتم: «نمی‌خواهم!»