بریده‌هایی از کتاب ده روز با داعش

مسلمان هم حق دارد تفریح کند، اما به اندازه. چون تفریح خیلی زیاد، انسان را سنگدل می‌کند.

ابولوط لبخندزنان برای‌مان توضیح می‌دهد که شیعیان از این ماهی متنفرند، چون وقتی حضرت علی در کنار یک رودخانه مشغول عبادت بوده، مزاحم او شده است؛ شیعیان از آن متنفرند، اما سنی‌ها عاشق آن هستند. حالا که شیعیان از اینجا رفته‌اند، دوباره این ماهی در بازار به فروش می‌رسد. خنده در گلویم می‌ماسد، چون به یاد شیعیان زیادی می‌افتم که در همین موصل کشته شدند.

پیرزنی می‌آید روی زمین خاک‌آلود نان‌های تازه‌اش را پهن می‌کند تا خنک شوند. دخترش به او کمک می‌کند. نان‌ها را یکی یکی روی خاک می‌گذارند و بعد پشت ورو می‌کنند. ابوقتاده می‌پرسد کمی نان می‌خواهیم یا نه، اما ما اشتهای چندانی به خوردن نان خاک‌آلود نداریم و دوباره حرکت می‌کنیم.

در یک ایستگاه اجاره‌ی اتومبیل، ماشینی و راننده‌ای به مبلغ کمتر از صد دلار اجاره می‌کنم که ما را به غازیان‌تپ ببرد، نام راننده‌ی ما اردوغان است. او در طول راه برای ما توضیح می‌دهد که بیشتر پیکارجویان داعش از طریق هاتای، اورفه یا غازیان‌تپ خودشان را به سوریه می‌رسانند. از غازیان‌تپ باید برای گذشتن از مرز به کیلیس رفت. در ادامه در سمت شمال نزدیک قهرمان‌مرعش موشک‌های دفاعی پاتریوت آلمان مستقر شده‌اند. کسی دقیقاً نمی‌داند قرار است از چه چیزی دفاع کنند. سوریه با کشورهای عضو ناتو مستقر در ترکیه نمی‌جنگد و به این ترتیب تروریست‌های آینده‌ی داعش در واقع تحت حمایت موشک‌های دفاعی آلمان از مرز ترکیه رد می‌شوند. خلبان‌های نیروی هوایی کاملاً فرسوده‌ی سوریه مراقب هستند تا در این منطقه پیکارجویان داعش را دستگیر کنند. یک پیچ پروازی بد و بعد قرار گرفتن در تیررس موشک‌های آلمانی. در واقع موشک‌های پاتریوتِ ما، از جمعیتی آرام از تروریست‌های آینده‌ی دولت اسلامی محافظت می‌کنند.

به ندرت فیلم یا عکسی از مرگ‌های ناشی از بمباران و موشک‌باران وجود دارد. به‌همین سبب لحظه‌ی مرگ یک مادر و کودک‌ او در اثر پرتاب موشک آمریکایی‌ بر خانه‌شان احساسات ما را تحت ‌تأثیر قرار نمی‌دهد. ما چیزی از این ماجراها نمی‌بینیم و کم‌وبیش برای همیشه این قربانیان بی‌نام و نشان می‌مانند. برعکس، داعش آگاهانه در مورد جنایات خود، جار و جنجال به‌پا می‌کند، به‌اندازه کافی به ما فرصت می‌دهد تا با قربانی‌ها رابطه‌ی درونی برقرار کنیم و با آن‌ها یکی شویم. یک روز می‌بینیم که دوستان‌مان در یک بالاپوش نارنجی رنگ گشاد در بیابانی مستأصل نشسته‌اند. در کنار آن‌ها هیولایی بی‌چهره ایستاده و در حال تیزکردن چاقوست و دارد آماده می‌شود تا سر از بدن کسانی جدا کند که ما به آن‌ها دل بسته‌ایم. همان‌طور که هیولای پنهان در پشت نقاب و بی‌چهره دارد آن‌ها را می‌کشد، هم‌زمان و به طرز کاملاً دیگر آزارانه‌ای، چیزی را نیز در درون ما از بین می‌برد. او، هم ایجاد رعب می‌کند و هم اعلان جنگ می‌دهد.

ژان کوکتو نویسنده‌ی فرانسوی می‌گوید: «پاکی یک انقلاب، حداکثر تا دو هفته دوام دارد.» مقاومت قانونی به سرعت تبدیل به تروریسم بی‌رحمانه و خونریز می‌شود. این اتفاق فقط در دنیای اسلام رخ نمی‌دهد. در کنار تروریست‌های مسیحی مانند جرج حبش که شهرک‌نشینان یهودی را با بی‌رحمی به قتل رساند، سازمان‌های تروریستی صهیونیستی مانند ایرگون (سازمان نظامی ملی در سرزمین اسرائیل) به سرکردگی مناخیم بگین یا گروهی که خودشان را تروریست می‌نامند به نام "مبارزان آزادی اسرائیل" به سرکردگی اسحاق شامیر هم وجود دارند. تروریست‌هایی مانند بگین و شامیر بعدها حتی به پست نخست‌وزیری کشورشان رسیدند؛ آنان به شدت مورد حمایت و علاقه‌ی غرب بودند.

بنابر گفته‌ی فیلسوف فرانسوی، ژان پل سارتر، غرب همیشه با عرب‌ها به مثابه موجودی مادون انسان در سطح یک میمون تکامل یافته رفتار می‌کرد و از نظرآن‌ها، مردمان آنجا فقط ساکنان عربستان بودند نه مالک واقعی آن.

این شیوه از تروریسم، بهانه‌های مهمی پیش کشید تا با گرفتن موافقت رأی‌دهندگان آمریکایی‌، همچنان در محور نفت و گاز و در محور شرارت کذایی، مداخله کند. بنا به گفته‌ی وزیر امور خارجه‌ی اسبق آمریکا، هنری کسینجر، نفت در حال حاضر بسیار با ارزش‌تر از آن است که آن را به عرب‌ها واگذاریم.

طبق داده‌های پایگاه جامع تروریسم جهانی، یک مرکز معظم که به‌طور رسمی از طرف دولت آمریکا ایجاد شده، در سال ۲۰۱۳ در غرب ۲۳۹ مورد حمله‌ی تروریستی رخ داده است. تنها دو مورد از این حملات از سوی مسلمانان صورت گرفته است. سال پیش از آن شش مورد از ۱۹۶ مورد.

جنگ، ترورِ ثروتمندان و ترور، جنگِ فقراست. تا امروز کسی نتوانسته تفاوت کیفی بین این دو را نشان بدهد.

ژان کوکتو نویسنده‌ی فرانسوی می‌گوید: «پاکی یک انقلاب، حداکثر تا دو هفته دوام دارد.»

بنا به گفته‌ی وزیر امور خارجه‌ی اسبق آمریکا، هنری کسینجر، نفت در حال حاضر بسیار با ارزش‌تر از آن است که آن را به عرب‌ها واگذاریم.

داده‌های پایگاه جامع تروریسم جهانی، یک مرکز معظم که به‌طور رسمی از طرف دولت آمریکا ایجاد شده، در سال ۲۰۱۳ در غرب ۲۳۹ مورد حمله‌ی تروریستی رخ داده است. تنها دو مورد از این حملات از سوی مسلمانان صورت گرفته است. سال پیش از آن شش مورد از ۱۹۶ مورد. بیشتر ۲۳۹ مورد را افراد ناشناس مرتکب شده‌اند، جماعاتی چون پیکارجویان تجزیه‌طلب، چپ‌های افراطی، راست‌های افراطی، پروتستان‌ها و غیره. این گزاره که همه‌ی مسلمانان تروریست نیستند، ولی تمام تروریست‌ها مسلمانند، مهمل است؛

القاعده در سراسر دنیا، در آمریکا و اروپا در ۱۴ سال اخیر، بیش از ۳۳۰۰ نفر را کشته است، اما جرج بوش فقط در جنگ عراق و افغانستان دست‌کم ۶۰۰ هزار نفر را از میان برده است!

شرایط عراقی‌ها هم در زمانی که مستعمره‌ی بریتانیا بودند، بهتر از این نبود. وینستون چرچیل در سال ۱۹۲۰ آن‌ها را به جرم شورش علیه حکومت، به نمک‌نشناسی متهم کرد و در مواجهه با آنان، دست به سلاح شیمیایی برد، چنان که بعدها، با غرور در یادداشت‌های خود از آن به «اقدامی با تأثیر اخلاقی خاص» یاد کرد. در لیبی رؤسای قبایل را سوار هواپیما کردند و از ارتفاع بسیار پایین انداختند. از دختران لیبیایی به‌عنوان برده‌ی جنسی برای نیروهای مستعمراتی استفاده کردند. صدها هزار غیرنظامی در اردوگاه‌های کار اجباری در صحرا زندانی بودند و نیمی از آن‌ها به شکل دل‌خراشی از میان رفتند.

بنابراین درس عبرت گرفته‌ام که برای یافتن حقیقت همیشه باید با هر دو طرف صحبت کنم. حتی اگر دنیا پیشاپیش رأی خود را صادر کرده باشد. "به طرف دیگر دعوا هم اجازه‌ی صحبت بدهید"، یکی از اصول مهم قوانین روم است.

ژان کوکتو نویسنده‌ی فرانسوی می‌گوید: «پاکی یک انقلاب، حداکثر تا دو هفته دوام دارد.» مقاومت قانونی به سرعت تبدیل به تروریسم بی‌رحمانه و خونریز می‌شود

«چنین چیزی ممکن نیست. تو نمی‌توانی به قانون اساسی پایبند باشی و بگویی به الله هم که حکمش غیر از آن چیزی است که در قانون اساسی آمده، ایمان داری.»

می‌خواست هر طور شده "عملیات انتحاری" انجام بدهد. چند ماه صبر کرد تا نوبتش برسد. ۱۶۰ داوطلب دیگر پیش از او در فهرست انتظار بودند. طبق گفته‌ی ابولوط تعداد متقاضیان عملیات انتحاری بسیار زیاد است.

هر پیکارجویی که خانواده دارد می‌تواند آن‌ها را با خودش به اینجا بیاورد و یک خانه در اختیارش قرار می‌گیرد. حقوق ثابت هم دارند. پیکارجویان و کارمندان دولت بابت خدمات درمانی چیزی نمی‌پردازند.