بریده‌هایی از کتاب ده روز با داعش

طبق داده‌های پایگاه جامع تروریسم جهانی، یک مرکز معظم که به‌طور رسمی از طرف دولت آمریکا ایجاد شده، در سال ۲۰۱۳ در غرب ۲۳۹ مورد حمله‌ی تروریستی رخ داده است. تنها دو مورد از این حملات از سوی مسلمانان صورت گرفته است. سال پیش از آن شش مورد از ۱۹۶ مورد.

این مسلمانان نبودند که به نام تشکیل مستعمره در آفریقا و آسیا ۵۰ میلیون انسان را قتل عام کردند. این مسلمانان نبودند که در جنگ‌های جهانی اول و دوم، کم‌وبیش ۷۰ میلیون کشته به‌جا گذاشتند و این مسلمانان نبودند که ده میلیون اسلاو و شش میلیون یهودی، هموطن، همسایه و دوست را ناجوانمردانه و مفتضحانه به قتل رساندند

ترور با اسلام همان‌قدر بی‌ارتباط است که تجاوز با عشق

پس طبق نظر شما تجاوز به یک برده، تجاوز محسوب نمی‌شود. وقتی روستایی را تصرف می‌کنید و یکی از جنگجویان‌تان به یکی از زنان آن‌ها تجاوز می‌کند چه؟ متأسفانه در جنگ این چیزها پیش می‌آید. اگر مجرم در حال ارتکاب جرم دستگیر شود، جزو اعمال منافی عفت و فحشا به شمار می‌رود. اگر متأهل باشد، سنگسار می‌شود. درصورتی که ازدواج نکرده باشد ۱۰۰ ضربه شلاق می‌خورد، اما اگر طرف برده‌اش باشد، مسلماً قضیه فرق می‌کند. سیاست فعلی‌تان دربرابر آلمان چیست؟ برخی سازمان‌ها، مثل ب. ان. او و ب. کا. آ ، و اداره‌ی حراست از قانون اساسی، از خطر سوء‌قصدی بزرگ در آلمان حرف می‌زنند. شما سخنرانی عدنانی درباره‌ی این موضوع را شنیدید و شاید وقایع کشورهایی مثل کانادا، فیلیپین و همین‌طور الجزایر را که یک فرانسوی را در آنجا کشتند، پیگیری کرده باشید. همه‌ی این‌ها واکنش به دعوت عدنانی از مردم برای دست به کار شدن است.

فرزند جنگ عراق در سال ۲۰۰۳ میلادی است. در اوت ۲۰۰۷

این مسلمانان نبودند که به نام تشکیل مستعمره در آفریقا و آسیا ۵۰ میلیون انسان را قتل عام کردند. این مسلمانان نبودند که در جنگ‌های جهانی اول و دوم، کم‌وبیش ۷۰ میلیون کشته به‌جا گذاشتند و این مسلمانان نبودند که ده میلیون اسلاو و شش میلیون یهودی، هموطن، همسایه و دوست را ناجوانمردانه و مفتضحانه به قتل رساندند، بلکه ما آلمانی‌ها بودیم.

لوییس د باودیکور، نویسنده و مستعمره‌نشین فرانسوی یکی از وحشی‌گری‌های بی‌شمار فرانسویان در الجزایر را چنین شرح می‌دهد: «اینجا یک سرباز از سر شوخی و تفنن، پستان یک زن را برید، آنجا سرباز دیگری پاهای یک بچه را گرفت و سرش را به دیوار کوبید و خرد و خمیر کرد.»

چرا بیشتر آلمانی‌ها و جهادگران بین‌المللی به داعش ملحق می‌شوند؟ چون تبلیغات و فراخوان داعش در حوزه‌ی رسانه‌ها بسیار قوی است. عملکردشان در این حوزه بی‌نظیر است. وانگهی مردم ساده‌دل هستند و فریب این پرچم‌های سیاه و "لااله‌الاالله" نوشته شده روی آن را می‌خورند. همه ریش دارند و از احکام اسلامی صد و ده درصدی دفاع می‌کنند، اما همه‌شان در اشتباه هستند. اول باید با دشمن مبازره کرد. قبل از غلبه بر دشمن نمی‌توان با شهروندان جنگید. خلافت وظایفی دارد. این همان چیزی است که آن‌ها نمی‌دانند. اصلاً آن‌ها فقط از اسلام، ریش و ریش و ریش را می‌بینند و فکر می‌کنند: وای احکام اسلام، احکام اسلام همین است.

همچنین مجله‌ی آمریکایی‌ بهداشت عمومی در تاریخ ژوئن ۲۰۱۴ به این نتیجه رسیده‌اند که ۹۰ درصد کشته‌شدگان جنگ‌های مدرن، غیرنظامیان هستند. از این رو جنگ‌های تهاجمی آمریکا با دستاویز طرفداری از حقوق بشر هم تروریسم به شمار می‌آیند؛ تروریسم دولتی. تمدنی که نمی‌پذیرد جنگ جرج بوش در عراق تروریسم محض بوده است، تمدن نیست.

ادوارد پک، معاون رئیس کارگروه تروریسم در کاخ ‌سفید در زمان رونالد ریگان با لحنی آمیخته به کنایه و نومیدی، دشواری‌های جدا کردن تروریسم دولتی از تروریسم عادی را این‌گونه توصیف می‌کند: «شش تعریف از تروریسم ارائه کردیم. همه به شدت رد شد. با خوانش دقیق، هربار کاشف به عمل می‌آمد که خود آمریکا در این‌گونه فعالیت‌ها دست دارد.»

اما این سوال پیش می‌آید که آیا سردمداران پشت پرده‌ی جنگ‌های تهاجمی که خلاف حقوق بین‌المللی انجام شد و سربازان‌شان تروریست و قاتل نیستند؟ القاعده در سراسر دنیا، در آمریکا و اروپا در ۱۴ سال اخیر، بیش از ۳۳۰۰ نفر را کشته است، اما جرج بوش فقط در جنگ عراق و افغانستان دست‌کم ۶۰۰ هزار نفر را از میان برده است! همین جنگ عراق که در اصل برخلاف حقوق بین‌الملل و بیشتر بر اساس مستندات بی‌اساس صورت گرفت. آیا این تروریسم نیست؟ آیا حق با پیتر اوستینوفبریتانیایی نبود که جنگ‌های تهاجمی را "تروریسم ثروتمندان" نامید؟

طبق داده‌های پایگاه جامع تروریسم جهانی، یک مرکز معظم که به‌طور رسمی از طرف دولت آمریکا ایجاد شده، در سال ۲۰۱۳ در غرب ۲۳۹ مورد حمله‌ی تروریستی رخ داده است. تنها دو مورد از این حملات از سوی مسلمانان صورت گرفته است. سال پیش از آن شش مورد از ۱۹۶ مورد. بیشتر ۲۳۹ مورد را افراد ناشناس مرتکب شده‌اند، جماعاتی چون پیکارجویان تجزیه‌طلب، چپ‌های افراطی، راست‌های افراطی، پروتستان‌ها و غیره.

لوییس د باودیکور، نویسنده و مستعمره‌نشین فرانسوی یکی از وحشی‌گری‌های بی‌شمار فرانسویان در الجزایر را چنین شرح می‌دهد: «اینجا یک سرباز از سر شوخی و تفنن، پستان یک زن را برید، آنجا سرباز دیگری پاهای یک بچه را گرفت و سرش را به دیوار کوبید و خرد و خمیر کرد.» ویکتورهوگو، یک فرانسوی دیگر درباره سربازانی می‌نویسد که بچه‌ها را به طرف هم پرتاب می‌کردند و با نوک سرنیزه‌های‌شان آن‌ها را در هوا می‌گرفتند. در ازای هرگوش در نمک خوابانده، ۱۰۰ سو (معادل پانصد سنت امروزی) ، به عامل آن می‌دادند.

ساموئل هانتینگتون آمریکایی‌ از این منظر با بسیاری از مورخان هم عقیده است، در این گفته‌ی خود که «غرب نه به واسطه‌ی برتری ارزش‌هایش، بلکه به واسطه‌ی برتری در استفاده از قدرت و کاربست آن، بر دنیا تسلط یافته است. غربی‌ها این حقیقت مسلم را اغلب فراموش می‌کنند، اما دیگران هرگز.» زورگویی و قساوت غرب، تمام حد و مرزها را درنوردیده است و حتی فراتر از آن چیزی است که در حال حاضر تروریسم بی‌رحم داعشی به نمایش می‌گذارد.

خشم فروخورده در چرخشی دایره‌وار تغییر ماهیت می‌دهد، وارونه می‌شود و در میان خودِ زیردستان و تحت فشار قرارگرفتگان، به شکل خودْ ویران‌گرانه‌ای بروز پیدا می‌کند؛ به‌طوری که آنان برای خلاصی خود از دست آن، به کشتار بی‌رحمانه‌ی یکدیگر دست می‌زنند. قبیله‌ها با یکدیگر می‌جنگند، چون نمی‌توانند به دشمن اصلی حمله کنند و با اطمینان می‌توان ادعا کرد که سیاست‌های استعماری همواره به این رقابت‌ها دامن می‌زند. سیل بنیان‌کَن خشونت، تمام چارچوب‌ها و سلسله مراتب‌ها را در هم می‌شکند. این همان خاصیت بوم‌رنگی است. خشونت به ما باز می‌گردد و ما همچنان مثل گذشته، کمتر متوجه می‌شویم که این، درواقع، خشونتِ خودِ ماست که به ما برگشته است.

اتخاذ مواضع شرافتمندانه درباره‌ی مقاومت و تروریسم، وقتی آدم خودش در رفاه و صلح زندگی می‌کند، کار ساده‌ای است.

در جایی از کتاب با دیدی منصفانه می‌نویسد: «داعش در عراق از طرف مردم بیشتر پذیرفته شده، ولی گویا در رقّه این‌طور نبود. اسد همچنان در مقایسه با داعش از حمایت بیشتری برخوردار است. به‌نظرم اگر همین حالا انتخابات برگزار شود، اسد در رقّه پیروز خواهد شد» (از متن کتاب) .

این کتاب نثری روان و ژورنالیستی دارد، ولی عینیت‌گرایی و ثبت دقیق رویدادها، به‌حدی شگفت‌انگیز است که خواننده را میخکوب و گاه نفس‌ را در سینه‌اش حبس می‌کند، چنان که خواننده به راحتی می‌تواند در روند رویدادها مشارکت کند.

تروریسم به هیچ‌وجه ربطی به دین ندارد. در حقیقت چیزی به نام "تروریسم اسلامی" وجود ندارد. هرگز تروریسم ایرلند شمالییا ترورهایی که آندرس بریویک نروژی مرتکب شد، ترور مسیحی نیستند. ما به ترورهایی که مسلمانان انجام می‌دهند، ترور اسلامی می‌گوییم، اما هیچ‌وقت به ترورهایی که غربی‌ها انجام می‌دهند، ترور مسیحی نمی‌گوییم.

در سال ۲۰۱۳ در غرب ۲۳۹ مورد حمله‌ی تروریستی رخ داده است. تنها دو مورد از این حملات از سوی مسلمانان صورت گرفته است. سال پیش از آن شش مورد از ۱۹۶ مورد. بیشتر ۲۳۹ مورد را افراد ناشناس مرتکب شده‌اند، جماعاتی چون پیکارجویان تجزیه‌طلب، چپ‌های افراطی، راست‌های افراطی، پروتستان‌ها و غیره. این گزاره که همه‌ی مسلمانان تروریست نیستند، ولی تمام تروریست‌ها مسلمانند، مهمل است؛