بریده‌هایی از کتاب ده روز با داعش

این مسلمانان نبودند که به نام تشکیل مستعمره در آفریقا و آسیا ۵۰ میلیون انسان را قتل عام کردند. این مسلمانان نبودند که در جنگ‌های جهانی اول و دوم، کم‌وبیش ۷۰ میلیون کشته به‌جا گذاشتند و این مسلمانان نبودند که ده میلیون اسلاو و شش میلیون یهودی، هموطن، همسایه و دوست را ناجوانمردانه و مفتضحانه به قتل رساندند، بلکه ما آلمانی‌ها بودیم.

در ۲۰۰ سال اخیر حتی یک‌بار هم شده که، یک کشور عربی به یک کشور غربی حمله کرده باشد؟ مهاجمان همیشه قدرت‌های بزرگ اروپایی بوده‌اند. میلیون‌ها غیرنظامی عرب در این حملات وحشیانه به قتل رسیدند. در عوض درباره‌ی قساوت مسلمانان، همه‌چیز وارونه جلوه داده شده است و به هر دستاویزی متوسل می‌شوند و این درحالی است که غرب بسیار بی‌رحم‌تر از آن‌ها بوده است.

لوییس د باودیکور، نویسنده و مستعمره‌نشین فرانسوی یکی از وحشی‌گری‌های بی‌شمار فرانسویان در الجزایر را چنین شرح می‌دهد: «اینجا یک سرباز از سر شوخی و تفنن، پستان یک زن را برید، آنجا سرباز دیگری پاهای یک بچه را گرفت و سرش را به دیوار کوبید و خرد و خمیر کرد.»

البته بیشتر سران کشورهای غربی انگیزه‌های خیرخواهانه‌شان را بهانه می‌کنند تا بتوانند حمایت شهروندان و رأی‌دهندگان‌شان را با خود داشته باشند. آنان همان کسانی بودند که انسان‌ها را به دلیل فرهنگ‌ متفاوتی که در آغاز، به‌ نام مسیحیت و سپس به نام حقوق بشر و دموکراسی کشتند، اما در حقیقت همیشه دعوا بر سر پول بوده است؛

صعود تمدن غرب که از ۵۰۰ سال پیش شروع شد، به هیچ‌وجه مبتنی بر نوع‌دوستی و دیگرخواهی نبود. این پیشرفت، هیچ‌گاه از طرح ایده‌های متمدنانه برای بقیه‌ی دنیا ناشی نمی‌شود، بلکه بر پیگیری قاطعانه‌ی منافع اقتصادی‌شان استوار است و بر قساوت نیروهای نظامی و ارتش‌شان.

ادوارد پک، معاون رئیس کارگروه تروریسم در کاخ ‌سفید در زمان رونالد ریگان با لحنی آمیخته به کنایه و نومیدی، دشواری‌های جدا کردن تروریسم دولتی از تروریسم عادی را این‌گونه توصیف می‌کند: «شش تعریف از تروریسم ارائه کردیم. همه به شدت رد شد. با خوانش دقیق، هربار کاشف به عمل می‌آمد که خود آمریکا در این‌گونه فعالیت‌ها دست دارد.»

تروریست‌ها آدم‌های رذل و نخاله‌هایی هستند که سیاست آمریکا همواره به آن‌ها نیاز دارد تا مداخله‌های نظامی‌اش، ظاهری مشروع به خود بگیرد. فریاد نومیدانه‌ی ژنرال سابق، کالین پاول پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی مشهور است: «از سر راه من کنار بروید ‌ای اراذل!» اگر به فرض تروریستی نبود، آمریکا خودش دست به کار می‌شد و تروریست می‌تراشید.

جنگ، ترورِ ثروتمندان و ترور، جنگِ فقراست.

تروریست‌ها آدم‌های رذل و نخاله‌هایی هستند که سیاست آمریکا همواره به آن‌ها نیاز دارد تا مداخله‌های نظامی‌اش، ظاهری مشروع به خود بگیرد.

تروریسم یک پدیده‌ی جهانی است و فقط مختص مسلمانان نیست. طبق داده‌های پایگاه جامع تروریسم جهانی، یک مرکز معظم که به‌طور رسمی از طرف دولت آمریکا ایجاد شده، در سال ۲۰۱۳ در غرب ۲۳۹ مورد حمله‌ی تروریستی رخ داده است. تنها دو مورد از این حملات از سوی مسلمانان صورت گرفته است. سال پیش از آن شش مورد از ۱۹۶ مورد. بیشتر ۲۳۹ مورد را افراد ناشناس مرتکب شده‌اند، جماعاتی چون پیکارجویان تجزیه‌طلب، چپ‌های افراطی، راست‌های افراطی، پروتستان‌ها و غیره. این گزاره که همه‌ی مسلمانان تروریست نیستند، ولی تمام تروریست‌ها مسلمانند، مهمل است؛

بنابر گفته‌ی فیلسوف فرانسوی، ژان پل سارتر، غرب همیشه با عرب‌ها به مثابه موجودی مادون انسان در سطح یک میمون تکامل یافته رفتار می‌کرد و از نظرآن‌ها، مردمان آنجا فقط ساکنان عربستان بودند نه مالک واقعی آن.

لوییس د باودیکور، نویسنده و مستعمره‌نشین فرانسوی یکی از وحشی‌گری‌های بی‌شمار فرانسویان در الجزایر را چنین شرح می‌دهد: «اینجا یک سرباز از سر شوخی و تفنن، پستان یک زن را برید، آنجا سرباز دیگری پاهای یک بچه را گرفت و سرش را به دیوار کوبید و خرد و خمیر کرد.» ویکتورهوگو، یک فرانسوی دیگر درباره سربازانی می‌نویسد که بچه‌ها را به طرف هم پرتاب می‌کردند و با نوک سرنیزه‌های‌شان آن‌ها را در هوا می‌گرفتند

سران کشورهای غربی انگیزه‌های خیرخواهانه‌شان را بهانه می‌کنند تا بتوانند حمایت شهروندان و رأی‌دهندگان‌شان را با خود داشته باشند. آنان همان کسانی بودند که انسان‌ها را به دلیل فرهنگ‌ متفاوتی که در آغاز، به‌ نام مسیحیت و سپس به نام حقوق بشر و دموکراسی کشتند، اما در حقیقت همیشه دعوا بر سر پول بوده است؛ پول و قدرت و شهرت تا همین امروز. ساموئل هانتینگتون آمریکایی‌ از این منظر با بسیاری از مورخان هم عقیده است، در این گفته‌ی خود که «غرب نه به واسطه‌ی برتری ارزش‌هایش، بلکه به واسطه‌ی برتری در استفاده از قدرت و کاربست آن، بر دنیا تسلط یافته است. غربی‌ها این حقیقت مسلم را اغلب فراموش می‌کنند، اما دیگران هرگز.»

دستگاه رهبری آمریکا و سران آن کشور، پس از سقوط صدام حسین، نیاز به ساختن تصویر یک دشمن شیطان‌صفت و خطرناک داشتند تا جنگ‌های پایان‌ناپذیر در عراق را در چشم رأی‌دهندگان آمریکایی‌ به حق جلوه دهند و برای ماندن طولانی خود در عراق توجیهی ظاهرپسند بتراشند. گویی زرقاوی هم بدش نمی‌آمد تا نقش تروریستی که در همه‌جا حاضر است را بپذیرد.

در کتاب حاضر، او نخست به ریشه‌های داعش و شکل‌گیری آن می‌پردازد و به‌خاطر انتقادهای تند و تیزش از سیاست‌مداران غرب به‌ویژه جرج بوش و برشمردن برخی عوامل و آوردن فکت‌های دقیق، در باب اشتباهات غربی‌ها در عراق و افغانستان در شکل‌گیری داعش و طالبان و القاعده و نیز اشاره به پیشینه‌ی برخی اقدامات جنگ افروزانه در دنیای مسیحی، مقوله‌ای به نام تروریسم اسلامی را مطلقاً مردود و اعمال داعشی‌ها را کاملاً غیراسلامی می‌داند.

تروریست‌ها آدم‌های رذل و نخاله‌هایی هستند که سیاست آمریکا همواره به آن‌ها نیاز دارد تا مداخله‌های نظامی‌اش، ظاهری مشروع به خود بگیرد. فریاد نومیدانه‌ی ژنرال سابق، کالین پاول پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی مشهور است: «از سر راه من کنار بروید ‌ای اراذل!» اگر به فرض تروریستی نبود، آمریکا خودش دست به کار می‌شد و تروریست می‌تراشید. آن‌ها گاهی همین کار را انجام می‌دهند.

وسلی کلارک فرمانده‌ی کل پیشین نیروهای ناتو می‌گوید: «کمی پس از واقعه‌ی یازده‌ی سپتامبر، در پنتاگون لیستی به او نشان دادند که شامل هفت دولت ناباب بود که قرار بود طی پنج سال آتی، به آن‌ها حمله شود. نام عراق، لیبی، سوریه و ایران در این فهرست بود. جنگ‌طلبان طرفدار بوش نمی‌خواستند فرصت بی‌نظیر حملات تروریستی ۱۱ سپتامبر را از دست بدهند. بنابه گفته‌ی کلارک آن‌ها می‌خواستند از فرصت استفاده کنند و تا تنور داغ است نان را بچسبانند و با راه‌انداختن جنگ‌های متعدد، خاورمیانه را بی‌ثبات و زیر و رو کنند و سپس آن را تحت کنترل خود درآورند. دلایل شرافتمندانه برای انجام این کار را بعدها می‌توان جور کرد!»

سیاست‌مدار و جامعه‌شناس و نویسنده‌ی بزرگ فرانسوی الکسی دو توکویل، این پرسش را پیش می‌کشد که: «آیا با دیدن وقایعی از این دست در دنیا، انسان به این نتیجه نمی‌رسد که موقعیت فرد اروپایی در برابر نژادهای دیگر، مانند وضعیت انسان در برابر حیوان است؟ فرد اروپایی کارها را به آن‌ها واگذار می‌کند و مادام که دیگر نتوانست از آن‌ها بهره‌کشی کند، نابودشان می‌سازد.»

لوییس د باودیکور، نویسنده و مستعمره‌نشین فرانسوی یکی از وحشی‌گری‌های بی‌شمار فرانسویان در الجزایر را چنین شرح می‌دهد: «اینجا یک سرباز از سر شوخی و تفنن، پستان یک زن را برید، آنجا سرباز دیگری پاهای یک بچه را گرفت و سرش را به دیوار کوبید و خرد و خمیر کرد.»

حتی اگر حملات تروریستی گروه‌های اسلامی خونین‌تر از حملات سایر گروه‌ها باشد. در آلمان تا به امروز حتی یک آلمانی به دست تروریست‌های مسلمان کشته نشده است، اما تنها از سال ۱۹۹۰ در آلمان ۲۹ مسلمان به دست تندروها کشته شده‌اند.