بریده‌هایی از کتاب خرمگس

ما حق نداریم برای این‌که خودمان را راحت کنیم بمیریم، ما می‌توانیم درصورتی‌که آرام‌مان کند، بر روی زمین تف کنیم و فحش بدهیم؛ ولی نباید پنجهٔ دست خود را جدا کرده و دور بیندازیم.»

عزیزم، اگر در جهان راهی پیدا شود که به کمک آن بتوان همه‌چیز را جبران کرد، آن‌گاه ارزشش را دارد تا به اشتباه‌های گذشتهٔ خود فکر کنیم؛ ولی به‌راستی باید گذشته را به گذشته سپرد.

من معتقدم بزرگ‌ترین گرفتاری ما این است که عده‌ای به‌واسطهٔ روحیهٔ نامتعادل و سست خود، بتی را برای ستایش برمی‌گزینند و دچار تعصب فکری می‌شوند.

هروقت سینیورا گراسینی از زنی نفرت به‌دل می‌گرفت، این تنفر را به‌صورت محبتی بی‌نهایت نشان می‌داد.

حرف‌هایش خیلی شبیه پند و اندرزهای مسیح بود که می‌گوید قلمرو زمین و آسمان‌ها در وجود خود شماست... ــ از قضا این درست همان قسمتی بود که من از آن بدم آمد. با طول و تفصیل درمورد نکته‌های متعالی‌ای که ما باید خودمان به‌شخصه درمورد ایشان فکر کنیم و آن‌ها را احساس کنیم و چنان و چنین باشیم، سخن گفت؛ ولی یک کلمه دربارهٔ این‌که به‌طور عملی چه کار باید انجام دهیم، نگفت.

بله، سکتهٔ قلبی واژه‌ای آبرومندانه برای همهٔ دلیل‌های دیگر مرگ اوست.

«من در زمینهٔ هدایت و راهنمایی جوانان، به‌ویژه دانشجویان که قشر روشنفکر جامعه را تشکیل می‌دهند، تجربه‌های فراوانی دارم. قانون اصلی من این است که هرگز نباید کسی را بدون دلیل کافی از دانشگاه اخراج کرد. وقتی توجه خاصی به جوانان شود و مورد احترام قرار بگیرند، به‌ندرت ممکن است موجب دردسر شوند؛ ولی اگر همیشه دهنهٔ رام‌ترین اسب را بکشید، بی‌شک به‌طرف شما لگد می‌پراند.

«تمام موج‌ها و خیزاب‌های ناآرام تو از روی من گذشتند.»

این را به‌یاد داشته باشید که روح لال است، صدایی ندارد تا فریاد بکشد، نه طنین ناله‌هایش به‌گوش کسی می‌رسد و نه اگر ناله‌ای کند، کسی آن را می‌شنود؛ بنابراین باید تحمل کند، صبر پیشه کند و شکیبایی به‌خرج دهد

افکارت را نه روی آزاری که در گذشته رسانده‌ای؛ بلکه بر روی کمکی که اکنون می‌توانی انجام دهی، متمرکز کن.»

به‌هرحال، این کارها و رفتار توست که مهم است، خواه مردم از تو بیزار باشند و یا دوستت داشته باشند.

ما حق نداریم برای این‌که خودمان را راحت کنیم بمیریم،

«عزیزم، اگر در جهان راهی پیدا شود که به کمک آن بتوان همه‌چیز را جبران کرد، آن‌گاه ارزشش را دارد تا به اشتباه‌های گذشتهٔ خود فکر کنیم؛ ولی به‌راستی باید گذشته را به گذشته سپرد.

اصل بد و غلط این است که هر کسی بتواند در عین‌حال که قدرت به‌بندکشاندن و یا اعطای آزادی را داشته باشد، بر دیگری حکومت کند

فقط محتاج آن بود که از این مردم پست و فرومایه دور شود و دوباره یک زندگی تازه را آغاز کند.

من از تاریکی می‌ترسم.» ــ ترس... ــ بله، گاهی شهامت تنهاماندن در شب را ندارم و باید حتمآ کسی کنارم بماند، موجودی که از من قوی‌تر باشد. این تاریکی... تاریکی بیرونی نیست که از آن می‌ترسم... تاریکی درونی و عاطفی ماست... در آن‌جا، خلأیی وجود دارد که در آن نه می‌توان گریه کرد و نه دندان بر هم سایید. فقط سکوت است... یک سکوت مطلق.

بیش‌تر ما به شیوه‌های گوناگونی به خواری و پستی خود تن داده‌ایم.

اگر در جهان راهی پیدا شود که به کمک آن بتوان همه‌چیز را جبران کرد، آن‌گاه ارزشش را دارد تا به اشتباه‌های گذشتهٔ خود فکر کنیم؛ ولی به‌راستی باید گذشته را به گذشته سپرد.

من خوب می‌دانم که آدم‌های وامانده با ارجاع به دادگاه‌های محرمانه و اعدام، درواقع به ما خدمت می‌کنند و به خود آسیب می‌زنند. من به‌طور کاملی مطمئنم شما که بازمانده‌اید، با اراده‌ای شکست‌ناپذیر با هم متحد می‌شوید و ضربه‌ای سخت بر پیکر آن‌ها وارد می‌کنید. بله، شما رویدادهای بزرگی را شاهد خواهید بود؛ ولی من امروز مانند کودکی که برای گذراندن تعطیلات به‌سوی خانه می‌شتابد، شاد و خوشحال به‌پای چوبهٔ اعدام می‌روم.

آن‌ها قصد دارند مرا بکشند؛ چون از من می‌ترسند؛ چه آرزویی بالاتر از این می‌تواند برای یک مرد انقلابی وجود داشته باشد که دشمن از او هراس داشته باشد؟