بریده‌هایی از کتاب کلیدر؛ جلد اول و دوم

باز هم هیچ نگفت. اما هیچ‌نگفتن، خود همه‌چیزگفتن است

عشقی پهناورتر، حتی توان گفت، ژرف‌تر. عشقی به‌خودآمیخته. از آن گونه که چشم می‌بیند؛ نه فقط دل. حسابها روشن است؛ اول دهان. دهانها نان می‌خواهند. افسردگی دلها گذراست. زیبایی نمیراست. در آغاز بگذار توانِ نگریستن و بوییدن داشته باشیم. بگذار جان در بدن داشته باشیم؛ جان به نان بسته است. پس نان. اول نان.

«نان اگر می‌خورم برای این است که جان به نیرو در عشق نهم».

در گذشته، او هم آسمان را دوست می‌داشت، چرا که شب را به یاد یاری بیداری می‌کشید و این آسمان بود که راز سینه بلقیس می‌دانست، و ستاره‌ها بودند که او یکایکشان را می‌جُست و می‌شمرد.

روز و شبانی ناشناخته با هوای موهوم و هراس‌آوری از هزار سوی.

شتابِ اندیشه! پروازِ پندار. خاموشی بی‌پایان بود.

لب اگر به سخن نمی‌گشود، غم در سینه می‌ترکید. های‌های گریه. و نمی‌شد. رسوایی بیهوده. سفره دل باید می‌گشود

چه روی داده بود پس، که در لحظه آن همه خروش شوق و جست و خیزِ جان، جایش را به این اندوه دل‌شکن داده بود؟ چه معصومانه‌حالتی! مثل بچه‌ای به نظر می‌آمد. چه ترد و شکننده. دلی از بلور داشت، انگار.

دلش این را می‌خواست که بتواند تا هر جای و هر گاه شب، فقط بالای سر را نگاه کند و شناور در خود و خیال خود، و در اندوه خود باشد.

تو، انگار غمی به دنیا نداری؟ ــ غم چرا ندارم! مگر دل ندارم؟