بریده‌هایی از کتاب کلیدر؛ جلد اول و دوم

تب اگر چه تن را نزار می‌کند، اما گرمایی دیگرگونه می‌بخشد.

اما چه دور و دراز بود این روز؟ انگار تمامی نداشت. خورشید، هر چه بخواهی کند می‌رفت. خسته و مانده گام برمی‌داشت. می‌تافت، زیر ابر ـابرهایی که لحافی کهنه را می‌مانستندـ فرو می‌رفت، بیرون می‌آمد و باز سر جایش بود. گویی جم نخورده بود!

آخر پرده‌های دل آدم از آهن که نیستند؟ به نگاهی گاه درهم می‌ریزند! گاه چنین است که تاب کلامی را نمی‌شود آورد. بند دل می‌لرزد. در این میان گناه را پای که باید نوشت؟

ذهنش گیرافتاده در قلابی بود که دمادم تنگ و تنگ‌تر می‌شد.

گاه چنین است که جهنم هم دلچسب می‌نماید. فریب پیچ و تاب شعله، به خود می‌کشاندت. می‌بلعدت. کدام کس توانسته آتش را زشت بشمرد؟ عشق سودایی، همان آتش است. به خود می‌کشاندت، فرو می‌بلعدت، آتشت می‌زند، آتشت می‌کند. به آنکه درافتی، خود آتشی. خودِ آتش. بسوزد این خرمن.

کششی گنگ بود به سوی رهایی. اما، پندارِ خام! غده غمی راه گلو را بسته بود. غمی ناپیدا. از کجا این غم آمده‌بود؟ از کجا می‌توانست نیاید؟

چنین می‌نمود که زیر پوست چهره‌اش جنگلی باران‌خورده هست.

. او همه را به چشم باطن می‌دید و حالات و رفتارشان را نظاره می‌کرد و با خیال خود چیزی بر هر سخن، هر کنایه، هر حرکت و هر نگاه می‌افزود.

امید رهاشدن. گسیختن هر چه بند و به پرواز بالیدن.

اگر دل خوش می‌داشت و به دمیدن خورشید نگاه می‌کرد، می‌توانست رنگهای بکر و دمادم نوروز را ببیند؛ رنگهایی آمیخته و دمادم دیگرگون. رنگهایی که گویی در همه زمانها یک بار آفریده می‌شدند و یک بار می‌مردند. رنگهایی که هیچ دم، در هیچ نقطه‌ای یکسان و یکنواخت نبودند. «آن» بودند، دم بودند و با نفس خورشید می‌سوختند، از میان می‌رفتند و در هُرمش حل می‌شدند.