بریده‌هایی از کتاب کلیدر؛ جلد اول و دوم

و چشمهایش! آه که این چشمها چرا چندین آرام و بی‌گناه می‌نمودند.

چه اندوه کهنه‌ای دل و جانش را به خمودی می‌خواند. هر چه او گریزان‌تر، اندوه سمج‌تر.

همه خواست و نیت دختر این بود که بتواند هر چه را بر او گذشته در دل خود نگاه دارد و اندوهی را که در سینه‌اش انبار شده به کسی بروز ندهد.

پس عبدوس به نیروی دو عشق ـ مارال و مهتاوـ کمر تنگ‌تر بسته و روز و شب، بی‌یک دم درنگ، بی‌دمی آسودن در پی گله روان شده بود.

حرام‌باد بی‌تو، نوش‌خواریهای جوانی، رود و بهار و برگ‌جنبان سپیداران! حرام‌باد بی‌تو، سایه‌ساران دره‌های کلیدر، شب‌خوانی و اسب‌تازان دشت؛ خروش مستانه و سرودهای بیابان! گو مرده‌باد بی‌تو جلای جوانی؛ شب‌تابی نگاه مست غزالان!

حرام‌باد بی‌تو، نوش‌خواریهای جوانی، رود و بهار و برگ‌جنبان سپیداران! حرام‌باد بی‌تو، سایه‌ساران دره‌های کلیدر، شب‌خوانی و اسب‌تازان دشت؛ خروش مستانه و سرودهای بیابان! گو مرده‌باد بی‌تو جلای جوانی؛ شب‌تابی نگاه مست غزالان!

حرام‌باد بی‌تو، نوش‌خواریهای جوانی، رود و بهار و برگ‌جنبان سپیداران! حرام‌باد بی‌تو، سایه‌ساران دره‌های کلیدر، شب‌خوانی و اسب‌تازان دشت؛ خروش مستانه و سرودهای بیابان! گو مرده‌باد بی‌تو جلای جوانی؛ شب‌تابی نگاه مست غزالان!

دو مرد، در کنار هم بر زمین نشسته بودند. دو سنگ در کنار هم بر زمین نشسته بودند. سنگ، اما تاب می‌آورد. نعره آسمان و تابش آفتاب و سرمای نیمه‌شبانه را تاب می‌آورد. سنگ بر جای چسبیده است. بی‌جنبشی سرشت آن است، می‌تواند تا پایان دنیا خاموش نشسته بماند. اما آدم؟ تپش و جنبش دمی او را وانمی‌گذارد. چیزی، چیزی شناخته و ناشناخته همواره درون او می‌جوشد. برافروختگی‌اش را برای همیشه نمی‌تواند پنهان بدارد. تاب و دوامش را کش و مرزی نیست. سرانجام فواره می‌زند و از خود بدر می‌ریزد. چشمه‌گون برون می‌جوشد. یا اینکه آرام، آرام‌تر، قطره قطره، دلمایه خود را واپس می‌دهد. به اشکی، به کلامی، یا به فریادی. به تیغه خنجری، به ارژنی، یا به شلیکی!

عشق، پاس پلهایی را که در رسیدن، از آنها گذشته است، می‌دارد. ا