بریده‌هایی از کتاب گرترود

فقط باید پلی بین خود و مردم می‌زدم. باید یاد می‌گرفتم بدون احساس کمبود با آن‌ها و مسائلشان کنار بیایم.

نمی‌توانستم عشق را بی‌آن‌که خود را درگیرآن ببینم در نزدیکی خود احساس کنم، اما دلم سخت می‌خواست احساسی مشابه داشتم.

همواره گرایشی شدید به انسان‌های مذهبی که از طریق اعتقاد و ایمان واقعی به صلح و آرامش رسیده‌اند داشته‌ام.

بی‌شک بدترین کارها هم می‌شود به اجرا درآید

عواطف و احساسات انسان‌ها در هم پیچیده و به سختی قابل تفکیک و به ندرت قابل تشخیصند.

در واقع آنان خدایان یا مقدسین ساکن ارتفاعات المپیا نبودند، انسان‌های فانی بودند با تمام حقارت‌ها، ذلت‌ها و خودآزاری‌ها.

لحظاتی می‌خواهد تمام جهان را یکسره ببلعد و به کام خود کشد. و لحظاتی بعد همه چیز برایش به حد اشباع می‌رسد.

در تصوراتم دست لطیفش را که به روی موهایم می‌کشید حس می‌کردم

این را هم باید اضافه کنم که اصلا فکرش را نمی‌کردم شما تا این حد طبیعت آشفته و ملتهبی داشته باشید.

حالا همه چیز برایم غم بود و غبطه. غوطه‌ور در افکارم نیمه شبان که خواب به چشمانم راهی نمی‌یافت خشمناک و غضبناک به درگاه خداوند ناله سر می‌دادم. خود را در آن طنین طوفان و بارش باران، خیال‌پرداز بی‌قراری می‌دیدم که قشنگ‌ترین رؤیایش به حبابی می‌ماند؛ حبابی رنگین و شکننده. در حالی که هزاران نفر در دنیا شاد و سرمست از نیروی جوانی دست‌هایشان را برای به چنگ آوردن ارزش‌ها و لذت‌های زندگی دراز کرده بودند، من همه چیز را از میان پرده‌ای از وهم و حباب می‌دیدم. در آن حال بغض گلویم را می‌فشرد و اغلب به تلخی می‌گریستم تا خواب مرا در پناه خود گیرد.