بریده‌هایی از کتاب حفره ها

باد که می‌آید خاکِ نشسته بر صندلی بلند می‌شود می‌چرخد در اتاق دراز می‌کشد کنار زن، فکر می‌کند به روزهایی که لب داشت

از زیر پوست با تو حرف می‌زنم از کوچه‌های خون، مرگ، مردگی از خون‌مردگی! یعنی که خسته است خون از این‌همه چرخیدن نشسته است.

ما روی مرگ لباس پوشیده بودیم

کلمات چیستند که چون میخ‌ها در پایم فرو رفته‌اند و چون شاخه‌های نرگس در دستانم منتظرند کلمات که با من سیگار می‌کشند قرار می‌گذارند نمی‌آیند.

هر کجای این شهر که دست بگذارم درد می‌کند هر کجای روز که بنشینم شب است هر کجای خاک...

پریدن، ربطی به بال ندارد قلب می‌خواهد.

دیدم کسی مدام پشتِ درخت‌ها پنهان می‌شود به سایه‌ها می‌گریزد و در انتظار فرصتی خلوت با تپانچه‌ای در جیب تعقیبم می‌کند رفتارش کاملاً طبیعی‌ست او نمی‌داند خودم استخدامش کرده‌ام.

دکتر سرش را تکان می‌دهد پرستار سرش را تکان می‌دهد دکتر عرقش را پاک می‌کند و رشته‌کوه‌های سبز بر صفحهٔ مانیتور کویر می‌شوند

پنهانی، گوشهٔ تقویم نوشتم: نهنگی که در ساحل تقلا می‌کند برای دیدن هیچ‌کس نیامده است.

باد که می‌آید خاکِ نشسته بر صندلی بلند می‌شود می‌چرخد در اتاق دراز می‌کشد کنار زن، فکر می‌کند به روزهایی که لب داشت

از بیداری فرار می‌کنی به خواب می‌بینی جای دستبند بر بیداریت درد می‌کند جای لب‌های خالی بر پیشانیت... جایت در زندگی درد می‌کند، زخم است... زخم را باید خاراند پوستش را کَند

دراز کشیده‌ام زنم شعری از جنگ می‌خوانَد، همین مانده بود تانک‌ها به تختخوابم بیایند گلوله‌ها خواب‌هایم را سوراخ سوراخ کرده‌اند

دکتر سرش را تکان می‌دهد پرستار سرش را تکان می‌دهد دکتر عرقش را پاک می‌کند و رشته‌کوه‌های سبز بر صفحهٔ مانیتور کویر می‌شوند

دیگر روز از سرم گذشته و حوصله از پیراهنم سر رفته...

دیدم کسی مدام پشتِ درخت‌ها پنهان می‌شود به سایه‌ها می‌گریزد و در انتظار فرصتی خلوت با تپانچه‌ای در جیب تعقیبم می‌کند رفتارش کاملاً طبیعی‌ست او نمی‌داند خودم استخدامش کرده‌ام.

همین‌طور برای خودم می‌خندم همین‌طور برای خودش اشک می‌آید

یک جفت کفش چند جفت جوراب با رنگ‌های نارنجی و بنفش یک جفت گوشوارهٔ آبی یک جفت... کشتی نوح است این چمدان که تو می‌بندی!

من اما بر تپه‌ای نشسته‌ام بهمنِ کوچک دود می‌کنم. یعنی تنهایم یعنی نامِ هیچ‌کس در دهانم نیست

حالا که رفته‌ای، بیا بیا برویم بعدِ مرگت قدمی بزنیم ماه را بیاوریم و پاهامان را تا ماهیان رودخانه دراز کنیم بعد موهایت را از روی لب‌هایت بزنم کنار

از پروژکتورهای روز و شب از سکانس‌های تکراری زمین، خسته‌ام! دریا را مچاله می‌کنم می‌گذارم زیر سر زُل می‌زنم به مقوای سیاهِ چسبیده به آسمان و با نوارِ جیرجیرک به خواب می‌روم. نوار را که برگردانند خروس می‌خواند.