بریده‌هایی از کتاب حفره ها

می‌خواستم بمانم، رفتم. می‌خواستم بروم، ماندم. نه رفتن مهم بود و نه ماندن... مهم من بودم که نبودم.

بدون نام علفزار با موهای سبزِ ژولیده در باد کوه با موهای قهوه‌ای یک‌دست رودخانه با گیره‌های سرخِ ماهی بر موهاش... هیچ‌کدام را ندیده! حق دارد نمی‌خواند این پرندهٔ کوچک...

بدون نام علفزار با موهای سبزِ ژولیده در باد کوه با موهای قهوه‌ای یک‌دست رودخانه با گیره‌های سرخِ ماهی بر موهاش... هیچ‌کدام را ندیده! حق دارد نمی‌خواند این پرندهٔ کوچک...

از زیرِ تخت هم شده پیدایم کن! می‌ترسم می‌ترسم چاقویی در پهلویم فرو کنند یا گلوله‌ای در سرم شلیک و بعد بگویند: «خُب، نقشت این بود.»

می‌خواستم بمانم، رفتم. می‌خواستم بروم، ماندم. نه رفتن مهم بود و نه ماندن... مهم من بودم که نبودم.

نهنگی که در ساحل تقلا می‌کند برای دیدن هیچ‌کس نیامده است.

می‌خواستم بمانم، رفتم. می‌خواستم بروم، ماندم. نه رفتن مهم بود و نه ماندن... مهم من بودم که نبودم.

کلمات چیستند که چون میخ‌ها در پایم فرو رفته‌اند و چون شاخه‌های نرگس در دستانم منتظرند کلمات که با من سیگار می‌کشند قرار می‌گذارند نمی‌آیند. خمارم می‌کنند با موهام سفید می‌شوند

و چشم‌ها به‌هم خیره‌اند چشم‌ها باهم حرف می‌زنند

دراز کشیده‌ام زنم شعری از جنگ می‌خوانَد، همین مانده بود تانک‌ها به تختخوابم بیایند گلوله‌ها خواب‌هایم را سوراخ سوراخ کرده‌اند بر یکی از آن‌ها چشم می‌گذاری: خیابانی می‌بینی که برف پوستش را سفید کرده است...

پریدن، ربطی به بال ندارد قلب می‌خواهد.

می‌ترسانَدَم قطار، وقتی که راه می‌افتد و این‌همه آدم را از آن‌همه جدا می‌کند حالا نوبت باد است بیاید، چند دستمالِ خیسِ مچاله یک کلاهِ جامانده در ایستگاه را بردارد، ببرد

علفزار با موهای سبزِ ژولیده در باد کوه با موهای قهوه‌ای یک‌دست رودخانه با گیره‌های سرخِ ماهی بر موهاش... هیچ‌کدام را ندیده! حق دارد نمی‌خواند این پرندهٔ کوچک...

پریدن، ربطی به بال ندارد قلب می‌خواهد.

ای زخم برادر غمگینم! تهرانِ من که سال‌هاست نقشه‌هامان را بر پوستت اجرا می‌کنیم... تهرانِ خط‌خطی که با هزار برج تو را بر زمین میخ کرده‌ایم و این جاده قلاده‌ای‌ست دور گردنت... شهر سگی من!

جهان از دور میزِ کوچکی آغاز شد از گفت‌وگوی دو نفر باهم یا یک نفر با خودش...

هر کجای این شهر که دست بگذارم درد می‌کند هر کجای روز که بنشینم شب است هر کجای خاک...

سنگ‌ها رودخانه را زیبا کرده‌اند یا آب، سنگ‌ها را؟

و این آدم‌برفی درون که هِی اسکلت صدایش می‌کنند عمق زمستان است در من.

نه با مرگ که چیزِ مسخره‌ای‌ست... آن راهِ کوچک که بعد از درخت‌ها لخت می‌شود هوسِ بیشتری دارد.