بریده‌هایی از کتاب حفره ها

پریدن، ربطی به بال ندارد قلب می‌خواهد.

به آغوشم کشیدی اما سایه‌ات را دیدم که دست‌هایش توی جیبش بود

به آغوشم کشیدی اما سایه‌ات را دیدم که دست‌هایش توی جیبش بود

خودم را می‌زنم به بیداری به خواب که سخت است

می‌خواستم بمانم، رفتم. می‌خواستم بروم، ماندم. نه رفتن مهم بود و نه ماندن... مهم من بودم که نبودم.

همین‌طور برای خودم می‌خندم همین‌طور برای خودش اشک می‌آید

جایت در زندگی درد می‌کند،

از زیر پوست با تو حرف می‌زنم از کوچه‌های خون، مرگ، مردگی از خون‌مردگی! یعنی که خسته است خون از این‌همه چرخیدن نشسته است.

نهنگی که در ساحل تقلا می‌کند برای دیدن هیچ‌کس نیامده است.

و حالا زمان داشت از ما انتقام می‌گرفت

شمع‌ها را روشن کردم ولی هیچ‌چیز روشن نشد نور تاریکی را پنهان کرده بود...

من و تو بارها زمان را در کافه‌ها و خیابان‌ها فراموش کرده بودیم و حالا زمان داشت از ما انتقام می‌گرفت

همین‌طور برای خودم می‌خندم همین‌طور برای خودش اشک می‌آید

و کرمان با آن‌همه چشم نمی‌تواند گریه کند

نهنگی که در ساحل تقلا می‌کند برای دیدن هیچ‌کس نیامده است.

هر کجای این شهر که دست بگذارم درد می‌کند هر کجای روز که بنشینم شب است

قندیل‌ها، انگشت‌های زمستانند بر گلوی درختان

ما روی مرگ لباس پوشیده بودیم

بارانی که روزها بالای شهر ایستاده بود عاقبت بارید، تو بعدِ سال‌ها به خانه‌ام می‌آمدی...

بعدِ مرگت قدمی بزنیم ماه را بیاوریم و پاهامان را تا ماهیان رودخانه دراز کنیم بعد