بریده‌هایی از کتاب حفره ها

علفزار با موهای سبزِ ژولیده در باد کوه با موهای قهوه‌ای یک‌دست رودخانه با گیره‌های سرخِ ماهی بر موهاش... هیچ‌کدام را ندیده! حق دارد نمی‌خواند این پرندهٔ کوچک...

علفزار با موهای سبزِ ژولیده در باد کوه با موهای قهوه‌ای یک‌دست رودخانه با گیره‌های سرخِ ماهی بر موهاش... هیچ‌کدام را ندیده! حق دارد نمی‌خواند این پرندهٔ کوچک...

پنهانی، گوشهٔ تقویم نوشتم: نهنگی که در ساحل تقلا می‌کند برای دیدن هیچ‌کس نیامده است

می‌خواستم بمانم، رفتم. می‌خواستم بروم، ماندم. نه رفتن مهم بود و نه ماندن... مهم من بودم که نبودم.

همین‌طور برای خودم می‌خندم همین‌طور برای خودش اشک می‌آید

ای زخم گاوصندوق قدیمی! که اسنادِ محرمانهٔ اندوه در تو پنهان است

پریدن، ربطی به بال ندارد قلب می‌خواهد.

پنهانی، گوشهٔ تقویم نوشتم: نهنگی که در ساحل تقلا می‌کند برای دیدن هیچ‌کس نیامده است.

جایت در زندگی درد می‌کند، زخم است...

دراز کشیده‌ام زنم شعری از جنگ می‌خوانَد، همین مانده بود تانک‌ها به تختخوابم بیایند گلوله‌ها خواب‌هایم را سوراخ سوراخ کرده‌اند بر یکی از آن‌ها چشم می‌گذاری: خیابانی می‌بینی که برف پوستش را سفید کرده است...

اما صدا نداشتی، به آغوشم کشیدی اما سایه‌ات را دیدم که دست‌هایش توی جیبش بود به اتاق آمدیم شمع‌ها را روشن کردم ولی هیچ‌چیز روشن نشد نور تاریکی را پنهان کرده بود...

نهنگی که در ساحل تقلا می‌کند برای دیدن هیچ‌کس نیامده است.

بارانی که روزها بالای شهر ایستاده بود عاقبت بارید، تو بعدِ سال‌ها به خانه‌ام می‌آمدی...

پریدن، ربطی به بال ندارد قلب می‌خواهد.

می‌خواستم بمانم، رفتم. می‌خواستم بروم، ماندم. نه رفتن مهم بود و نه ماندن... مهم من بودم که نبودم.

باد که می‌آید خاکِ نشسته بر صندلی بلند می‌شود می‌چرخد در اتاق دراز می‌کشد کنار زن، فکر می‌کند به روزهایی که لب داشت

باد که می‌آید خاکِ نشسته بر صندلی بلند می‌شود می‌چرخد در اتاق دراز می‌کشد کنار زن، فکر می‌کند به روزهایی که لب داشت

پنهانی، گوشهٔ تقویم نوشتم: نهنگی که در ساحل تقلا می‌کند برای دیدن هیچ‌کس نیامده است.

و رشته‌کوه‌های سبز بر صفحهٔ مانیتور کویر می‌شوند

پریدن، ربطی به بال ندارد قلب می‌خواهد.