بریده‌هایی از کتاب حفره ها

به نقشهٔ رو دیوار خیره بود گفت: «می‌دونی گروس؟ احساس می‌کنم این مرز خطیه که دورِ یه جسد کشیدن.»

سلام کردی اما صدا نداشتی، به آغوشم کشیدی اما سایه‌ات را دیدم که دست‌هایش توی جیبش بود

جایت در زندگی درد می‌کند،

می‌خواستم بمانم، رفتم. می‌خواستم بروم، ماندم. نه رفتن مهم بود و نه ماندن... مهم من بودم که نبودم.

علفزار با موهای سبزِ ژولیده در باد کوه با موهای قهوه‌ای یک‌دست رودخانه با گیره‌های سرخِ ماهی بر موهاش...

پریدن، ربطی به بال ندارد قلب می‌خواهد.

دراز کشیده‌ام زنم شعری از جنگ می‌خوانَد

بدون نام می‌خواستم بمانم، رفتم. می‌خواستم بروم، ماندم. نه رفتن مهم بود و نه ماندن... مهم من بودم که نبودم.

ای زخم گاوصندوق قدیمی! که اسنادِ محرمانهٔ اندوه در تو پنهان است

می‌خواستم بمانم، رفتم. می‌خواستم بروم، ماندم. نه رفتن مهم بود و نه ماندن... مهم من بودم که نبودم.

پریدن، ربطی به بال ندارد قلب می‌خواهد.

می‌ترسم چاقویی در پهلویم فرو کنند یا گلوله‌ای در سرم شلیک و بعد بگویند: «خُب، نقشت این بود.»

یک جفت کفش چند جفت جوراب با رنگ‌های نارنجی و بنفش یک جفت گوشوارهٔ آبی یک جفت... کشتی نوح است این چمدان که تو می‌بندی!

باد که می‌آید خاکِ نشسته بر صندلی بلند می‌شود می‌چرخد در اتاق دراز می‌کشد کنار زن، فکر می‌کند به روزهایی که لب داشت

پریدن، ربطی به بال ندارد قلب می‌خواهد.

قندیل‌ها، انگشت‌های زمستانند بر گلوی درختان

از زیر سنگ هم شده پیدایم کن! دارم کم‌کم این فیلم را باور می‌کنم و این سیاهی‌لشکرِ عظیم عجیب خوب بازی می‌کنند. در خیابان‌ها کافه‌ها کوچه‌ها هی جا عوض می‌کنند و همین که سر برگردانم صحنهٔ بعدی را آماده کرده‌اند.

پریدن، ربطی به بال ندارد قلب می‌خواهد.

پریدن، ربطی به بال ندارد قلب می‌خواهد.

می‌خواستم بمانم، رفتم. می‌خواستم بروم، ماندم. نه رفتن مهم بود و نه ماندن... مهم من بودم که نبودم.