بریده‌هایی از کتاب حفره ها

تهران کلاهِ بزرگی‌ست که بر سرِ زمین گذاشته‌ایم.

به آغوشم کشیدی اما سایه‌ات را دیدم که دست‌هایش توی جیبش بود

می‌خواستم بمانم، رفتم. می‌خواستم بروم، ماندم. نه رفتن مهم بود و نه ماندن... مهم من بودم که نبودم.

دکتر سرش را تکان می‌دهد پرستار سرش را تکان می‌دهد دکتر عرقش را پاک می‌کند و رشته‌کوه‌های سبز بر صفحهٔ مانیتور کویر می‌شوند

می‌ترسانَدَم قطار، وقتی که راه می‌افتد و این‌همه آدم را از آن‌همه جدا می‌کند

پریدن، ربطی به بال ندارد قلب می‌خواهد.

من بچه بودم مادرم ظرف می‌شست و پدر با سبیل سیاهش به خانه برمی‌گشت، بمب‌ها که می‌باریدند هر سه بچه بودیم...

دلم نیامد بگویم! این شعر در همان سطرهای اول گلوله خورد وگرنه تمام نمی‌شد.

به آغوشم کشیدی اما سایه‌ات را دیدم که دست‌هایش توی جیبش بود

دکتر سرش را تکان می‌دهد پرستار سرش را تکان می‌دهد دکتر عرقش را پاک می‌کند و رشته‌کوه‌های سبز بر صفحهٔ مانیتور کویر می‌شوند

می‌خواستم بمانم، رفتم. می‌خواستم بروم، ماندم. نه رفتن مهم بود و نه ماندن... مهم من بودم که نبودم.

در زدی باز کردم، سلام کردی اما صدا نداشتی، به آغوشم کشیدی اما سایه‌ات را دیدم که دست‌هایش توی جیبش بود

جهان از دور میزِ کوچکی آغاز شد از گفت‌وگوی دو نفر باهم یا یک نفر با خودش...

من و تو بارها زمان را در کافه‌ها و خیابان‌ها فراموش کرده بودیم و حالا زمان داشت از ما انتقام می‌گرفت

به آغوشم کشیدی اما سایه‌ات را دیدم که دست‌هایش توی جیبش بود

هر کجای این شهر که دست بگذارم درد می‌کند هر کجای روز که بنشینم شب است هر کجای خاک...

ابری که بالای شهر ایستاده روزی‌ست که من دود کرده‌ام.

پنهانی، گوشهٔ تقویم نوشتم: نهنگی که در ساحل تقلا می‌کند برای دیدن هیچ‌کس نیامده است.

شمع‌ها را روشن کردم ولی هیچ‌چیز روشن نشد

هر کجای این شهر که دست بگذارم درد می‌کند هر کجای روز که بنشینم شب است