بریده‌هایی از کتاب برفک

در تاریکی، ذهن مثل یک ماشین بلعنده کار می‌کند، تنها چیز بیدار در کهکشان

بدنش تبدیل شد به جایگاه قرارم، سکونم.

فرقی نیست میان زندگان و مُردگان. هر دو یک مجرای واحد برای نیروی حیات هستن

باستان‌شناسی کودکی، چیزهایی که دنیس از سه‌سالگی تا حالا نگه داشته بود، از ساعت‌های کارتونی تا پوستر گرگینه‌ها. از آن مدل بچه‌هایی است که یک‌جور موضع حمایتگرانه نسبت به تمام اعمال آغازین خود دارند. در این دنیای به‌هم‌ریخته بخشی از استراتژی‌اش است که تا جایی که می‌تواند برای حفظ و نگه‌داری تلاش کند، چیزها را بابت ارزش‌شان در یادآوری خاطرات حفظ کند، روشش برای الصاق خود به زندگی.

ما موجوداتی هستیم شکننده و آسیب‌پذیر در محاصرهٔ دنیایی از حقایق ستیزه‌جو. حقایقی که شادی و امنیت ما را تهدید می‌کنند. هر چه بیشتر در طبیعتِ چیزها تعمق می‌کنیم به‌نظر می‌آید شالوده‌مان سست‌تر می‌شود. خانواده ما را از جهان جدا می‌کند. اشتباهات کوچک بزرگ می‌شوند و افسانه‌ها شاخ‌وبرگ پیدا می‌کنند

عشق به ما کمک می‌کند تا هویتی پدید آوریم آن‌قدر خاطرجمع که راحت بتواند خود را تحت حمایت و توجه فردی دیگر قرار دهد.

«حواس‌مون؟ حواس‌مون بیشتر از این‌که اطلاعات درست بدن، اطلاعات غلط می‌دن. تو آزمایشگاه اثبات شده. تو راجع‌به قضایایی که می‌گن هیچی اون چیزی نیست که به‌نظر می‌آد، نشنیدی؟ بیرون از ذهن ما نه گذشته‌ای هست و نه حال و نه آینده‌ای. تمام اون به اصطلاح قوانین حرکت یه کلاهبرداری بزرگن. حتا صدا هم می‌تونه ذهن رو گول بزنه. چون چیزی نمی‌شنوی دلیل نمی‌شه که صدایی وجود نداره. سگ‌ها می‌شنونش.

یک‌بار به من گفت هنر پیشرفت در نیویورک این است که آدم یاد بگیرد چه‌طور برای نارضایتی‌اش بیانی جذاب پیدا کند. آن‌جا فضا پُر از خشم و شکایت است. مردم حوصلهٔ شنیدن بدبختی‌هایت را ندارند مگر این‌که بتوانی از آن طریق سرگرم‌شان کنی.

تو راجع‌به قضایایی که می‌گن هیچی اون چیزی نیست که به‌نظر می‌آد، نشنیدی؟ بیرون از ذهن ما نه گذشته‌ای هست و نه حال و نه آینده‌ای. تمام اون به اصطلاح قوانین حرکت یه کلاهبرداری بزرگن. حتا صدا هم می‌تونه ذهن رو گول بزنه. چون چیزی نمی‌شنوی دلیل نمی‌شه که صدایی وجود نداره. سگ‌ها می‌شنونش. بقیهٔ حیوونا. و من مطمئنم صداهایی وجود دارن که حتا سگ‌ها هم نمی‌شنون. ولی تو هوا وجود دارن، به شکل موج. شاید هیچ‌وقت متوقف نشن. صداهای زیر، زیر، زیر، که از یه جایی می‌آن.»

جالب این‌جاست که من دیوانهٔ بدن زن‌ها نیستم. عاشق ذهن‌شونم. ذهن یه زن. جریان دقیق و بی‌نقص یک‌جهته مثل حرکت گلوله توی لولهٔ تفنگ، مثل یه آزمایش فیزیکی. چه‌قدر لذت داره حرف زدن با یه زن روشنفکر که جوراب مشکی پوشیده و پاهاش رو می‌ندازه روی هم. این صدای خش‌خش جزئیِ کشیده شدن نایلون از خیلی جهات خوشحالم می‌کنه. طنز ماجرا اینه که بدون استثنا من جذب پیچیده‌ترین و دیوانه‌ترین و مشکل‌ترین زن‌ها می‌شم. من مردهای ساده دوست دارم و زن‌های پیچیده.»

گرما از پیاده‌روها بلند می‌شه و از آسمون مسموم می‌ریزه پایین. از دهن اتوبوس‌ها گرما می‌آد بیرون. جمعیت مغازه‌رو و کارمند از خودشون گرما ساطع می‌کنن. اساس تمدن ما گرماست، گرما مصرف می‌کنه که گرمای بیشتر تولید کنه.

«شاید مرگ‌شون اون چیزی نیست که ما فکر می‌کنیم.

«تو به بهشت اعتقاد نداری؟ یه راهبه؟» «اگه تو نداری چرا من باید داشته باشم؟» «اگه تو داشتی شاید من هم داشتم.» «ولی اگه تو داشتی باز هم من نداشتم.»

قبلاً به ذهنم خطور نکرده بود که تلاش یک انسان برای تصحیح خطایش می‌تواند شادی ارتکاب جنایتی را که حالا سعی در جبرانش داشت دوچندان کند.

«بحث من دقیقاً همینه. دندان مار. نیش. هر سال پنجاه هزار نفر در اثر مارگزیدگی می‌میرن. تلویزیون همین دیشب گفت.» اورست گفت «همه‌چیز رو تلویزیون همین دیشب گفته.» از جوابش خوشم آمد. فکر کنم از خودش هم خوشم می‌آمد

موری می‌گوید این امکان وجود دارد که آدم برای جایی که همان لحظه در آن قرار دارد دلتنگ شود.

خاکستر سیگارش حدود سه سانتی‌متر شده بود و داشت می‌افتاد. عادتش بود، دوست داشت خاکستر سیگارش آویزان شود. به‌نظر بابِت این کار را برای القای حس تعلیق و اضطراب به بقیه انجام می‌داد. بخشی از آشوبی که درش زندگی می‌کرد.

چیزهای روزمره رو اگه تا ته خط ادامه بدی می‌تونن مرگبار باشن ورن. دوستی دارم که می‌گه مردم برای همینه که می‌رن تعطیلات. نه برای استراحت و خوش گذروندن و دیدن جاهای جدید، می‌خوان از مرگی فرار کنن که تو چیزهای روزمره وجود داره.

«خیلی نمی‌شناختمش. راستش اصلاً نمی‌شناختمش.» «وقتی یکی می‌میره بد نیست که طرف رو خوب نشناسی. بهتر که اون مُرد نه ما.»

در هنگامهٔ بحران حقایق همانی هستند که مردم می‌گویند. غیرقابل‌اعتمادترین اطلاعات همان‌هایی است که خودت داری.