بریده‌هایی از کتاب برفک

ساختار جامعه جوریه که آدم‌های فقیر و تحصیل‌نکرده بیشترین آسیب رو از حوادث طبیعی و غیرطبیعی می‌بینن.

این امکان وجود دارد که آدم برای جایی که همان لحظه در آن قرار دارد دلتنگ شود.

هر چیزی که توی زندگیت در جریانه نتیجهٔ حرکت یه‌سری مولکوله که یه جای مغزت دارن به‌سرعت این‌طرف و اون‌طرف می‌رن.

همهٔ ما از مرگ می‌ترسیم، با درجات مختلف. اون‌هایی که خلاف این رو ادعا می‌کنن دارن به خودشون دروغ می‌گن. آدم‌های سطحی‌ای هستن

چیزی که از لمسش اکراه داریم اغلب مهم‌ترین عنصر رستگاری‌مان است.

عشق به ما کمک می‌کند تا هویتی پدید آوریم آن‌قدر خاطرجمع که راحت بتواند خود را تحت حمایت و توجه فردی دیگر قرار دهد.

جالب این‌جاست که من دیوانهٔ بدن زن‌ها نیستم. عاشق ذهن‌شونم. ذهن یه زن. جریان دقیق و بی‌نقص یک‌جهته مثل حرکت گلوله توی لولهٔ تفنگ، مثل یه آزمایش فیزیکی. چه‌قدر لذت داره حرف زدن با یه زن روشنفکر که جوراب مشکی پوشیده و پاهاش رو می‌ندازه روی هم. این صدای خش‌خش جزئیِ کشیده شدن نایلون از خیلی جهات خوشحالم می‌کنه. طنز ماجرا اینه که بدون استثنا من جذب پیچیده‌ترین و دیوانه‌ترین و مشکل‌ترین زن‌ها می‌شم. من مردهای ساده دوست دارم و زن‌های پیچیده.»

«نمی‌دونم نظر شخصی تو راجع‌به این ماده چیه ولی به‌نظرم اشتباهه که آدم حس مرگ رو از دست بده، حتا ترس از مرگ رو. مرگ مرزی نیست که بهش نیاز داریم؟ به زندگی یه‌جور بافت نفیس نمی‌ده؟ حس معنادار بودن؟ آدم باید از خودش بپرسه که ممکن بود بدون آگاهی از یه خط پایان، حد یا مرز، کارهاش زیبایی یا معنا داشته باشه؟»

قدرت مُردگان در این است که فکر می‌کنیم همیشه در حال تماشای ما هستند. مُردگان حضور دارند. آیا ترازی از انرژی وجود دارد که صرفاً متشکل از مُردگان باشد؟‌ البته در زمین هم هستند، خوابیده و در حال زوال. شاید رؤیای ما را می‌بینند.

«تلویزیون موقعی دردسره که یادت رفته باشه چه‌جوری باید نگاه کنی و گوش بدی، من و دانشجوهام دایم راجع‌به این بحث می‌کنیم. احساس می‌کنن باید علیه این رسانه بایستند، درست مثل نسل قبلی‌شون که علیه والدین و کشورشون ایستادن. من به‌شون می‌گم که باید یاد بگیرن دوباره شبیه بچه‌ها نگاه کنن. هر محتوایی رو تو ذهن‌شون ریشه‌کَن کنن. به قول تو کُدها و پیام‌ها رو پیدا کنن جک.»