بریده‌هایی از کتاب برفک

هر چی بیشتر چیزی رو تمرین کنی احتمال وقوع حادثه‌ای که بابتش تمرین کردی کمتر می‌شه.

«آخرسر یه سؤال باقی می‌مونه. آدم تمام عمرش با بقیه خداحافظی می‌کنه، ولی با خودش چه‌طوری باید خداحافظی کنه؟»

چیزی که از لمسش اکراه داریم اغلب مهم‌ترین عنصر رستگاری‌مان است.

«سردردها و خستگی رو فراموش کنین. اختلالات عصبی و رفتارهای خشن و غیرمعمول توی خونه‌ها چی؟ این‌ها یافته‌های علمی هستن. فکر می‌کنین این‌همه بچهٔ ناقص‌الخلقه از کجا می‌آن؟ از رادیو و تلویزیون.»

«حرفم اینه که نمی‌تونی با غرق شدن تو یأس و ترحم به خود زنده‌ها رو از خودت ناامید کنی. مردم ازت انتظار دارن که شجاع باشی. چیزی که آدم‌ها از یه آدم روبه‌مرگ انتظار دارن

معصیت انسان در تاریخ و در امواج خون خودش به وسیلهٔ تکنولوژی بغرنج شده، نفوذ هرروزهٔ مرگ خائن.

طنز ماجرا اینه که بدون استثنا من جذب پیچیده‌ترین و دیوانه‌ترین و مشکل‌ترین زن‌ها می‌شم. من مردهای ساده دوست دارم و زن‌های پیچیده.»

مرگ پایان وابستگی به چیزهاست. درک این حقیقت ساده خیلی مشکله. ولی تا دست از انکار مرگ می‌کشیم، این امکان رو پیدا می‌کنیم که با آرامش سمت مرگ بریم

جالب این‌جاست که من دیوانهٔ بدن زن‌ها نیستم. عاشق ذهن‌شونم. ذهن یه زن. جریان دقیق و بی‌نقص یک‌جهته مثل حرکت گلوله توی لولهٔ تفنگ، مثل یه آزمایش فیزیکی. چه‌قدر لذت داره حرف زدن با یه زن روشنفکر که جوراب مشکی پوشیده و پاهاش رو می‌ندازه روی هم.

ما موجوداتی هستیم شکننده و آسیب‌پذیر در محاصرهٔ دنیایی از حقایق ستیزه‌جو. حقایقی که شادی و امنیت ما را تهدید می‌کنند. هر چه بیشتر در طبیعتِ چیزها تعمق می‌کنیم به‌نظر می‌آید شالوده‌مان سست‌تر می‌شود.