بریده‌هایی از کتاب قلب قرآن

پایهٔ هر تحولِ بیرونی، تحول درونی است.

برای مبارک شدن، ضرورت ندارد حتماً کار اعجاب‌انگیز و فوق‌العاده‌ای انجام دهیم. کافی است از هر فرصت کوتاه و مجال کوچکی برای انتشار روشنی و خیر استفاده کنیم.

«إِنَّمَا المُؤمِنونَ الَّذینَ إِذا ذُکرَ اللَّهُ وَجِلَت قُلوبُهُم وَإِذا تُلِیت عَلَیهِم آیاتُهُ زادَتهُم إیمانًا» (انفال/۲)؛ «مؤمنان همان کسانی اند که چون خدا یاد شود دلهایشان بترسد و چون آیات او بر آنان خوانده شود بر ایمانشان بیفزاید.

امروزت را که بهتر کنی، دردهای دیروزت تسکین می‌یابند.

قرار بر این بوده که تو خاک تن را به معجونِ دل تبدیل کنی و دل، بی‌رنج و درد، دل نمی‌شود.

خدایا، ما را ببخش که اصلی‌ترین ضابطهٔ فهم قرآن و دین را درنیافتیم. تو با صدرنشاندن بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیم مهمترین پیام خود را با ما در میان گذاشتی: رحمت، صدرنشین همهٔ احکام است.

عادلانه رفتار کنیم، عادلانه سخن بگوییم و به ویژه با مخالفان و دشمنان‌مان نیز، مرزهای عدالت را نادیده نگیریم. به خاطر بسپاریم که در پیشگاه الهی، به قدر و اندازهٔ «فتیل» و «نقیر» ی هم ستم، روا نیست. خدا خود را نیز محدود به عدل کرده است. از خدا الگو بگیریم.

با دو قبله در ره توحید نتوان رفت راست یا رضای دوست باید، یا هوای خویشتن (سنایی)

هوشیار باش که هیچ یک از رفتارهای تو در جهان گم نمی‌شوند و بی‌پاسخ نمی‌مانند.

(وَرَحْمَتِی وَسِعَتْ کلَّ شَیءٍ) و هر که در این حلقه نیست، فارغ از این ماجراست