بریده‌هایی از کتاب قلب قرآن

چنان که ایمان، دانستنِ خدا نیست، بلکه خواستن اوست؛ کفر هم ندانستنِ خدا نیست، بلکه نخواستنِ اوست.

یا رب از ابرِ هدایت برسان بارانی...

راه راست را نمی‌شود یکبار پیدا کرد و آسوده شد. راه راست را باید هر لحظه تحسّس کرد.

از یونس بن عُبَید (یکی از تابعین) نقل است که: «خَصْلَتَانِ إِذَا صَلُحَتَا مِنَ الْعَبْدِ صَلُحَ مَا سِوَاهُمَا مِنْ أَمْرِهِ: صلاتُهُ وَلِسَانُهُ» (حلیة‌الاولیا، ابونعیم اصفهانی)؛ یعنی: «دو خصلتند که اگر در بنده‌ای راست شوند، جمیع امور او بر صلاح و راستی آید:‌ نماز و زبان.»

«خداست آن کس که شما را ابتدا ناتوان آفرید آنگاه پس از ناتوانی قوت بخشید، سپس بعد از قوت ناتوانی و پیری داد. هر چه بخواهد می‌آفریند و هموست دانای توانا.»

جهان، خانهٔ کلمات است. کلماتِ خدا...

«وَاسْجُدْ وَاقْتَرِبْ»(علق/۱۹)؛ «و سجده کن و نزدیکی بجوی.»

«برادرت را یاری کن چه ظالم باشد چه مظلوم. مردی گفت: پیامبر خدا! وقتی مظلوم است یاری‌اش می‌کنم، اما وقتی ستمگر است چگونه یاری‌اش کنم؟ فرمود: او را از ستم کردن باز دار، این است یاری او.»

«ایام را مبارک باد از شما. مبارک شمایید. ایام می‌آید تا به شما مبارک شود.»

«إِسْتَفتِ قَلْبَک. الْبِرُّ مَا اطْمَأَنَّتْ إِلَیهِ النَّفْسُ وَالْإِثْمُ مَا حَاک فِی النَّفْسِ وَ تَرَدَّدَ فِی الصَّدْرِ وَإِنْ أَفْتَاک النَّاسُ وَأَفْتَوْک»