بریده‌هایی از کتاب از ذهنت بیرون بیا و زندگی کن

بشر رنج می‌برد و این فقط به‌معنای دردکشیدن نیست. رنج چیزی بیش از درد است.

پذیرش و تمایل، یعنی توجه به این نکته که شما آسمان هستید، نه ابر، اقیانوس هستید، نه موج. به این معنا که به اندازهٔ کافی، برای تمامی تجربه‌های خود ظرفیت دارید، درست همان‌طور که آسمان هر ابری را در خود جای می‌دهد و اقیانوس پذیرای هر موجی است.

بعضی وقت‌ها مشکلات پیچیده‌ای در زندگی به‌وجود می‌آیند که حتی اگر در خصوص چگونگی حل‌کردن آنها ایده‌ای داشته باشید، باز هم مدیریت آن از کنترل شما خارج می‌شود. این یک پندار نیست، بلکه نتیجهٔ درخواست بخش منطقی ذهن است که می‌خواهد کاری را انجام دهد که هرگز برای آن طراحی نشده است، و رنج‌بردن یکی از نتایج تلاش بیهودهٔ ذهن ما برای کنترل چیزهایی است که قابل کنترل نیستند.

بعضی وقت‌ها مشکلات پیچیده‌ای در زندگی به‌وجود می‌آیند که حتی اگر در خصوص چگونگی حل‌کردن آنها ایده‌ای داشته باشید، باز هم مدیریت آن از کنترل شما خارج می‌شود. این یک پندار نیست، بلکه نتیجهٔ درخواست بخش منطقی ذهن است که می‌خواهد کاری را انجام دهد که هرگز برای آن طراحی نشده است، و رنج‌بردن یکی از نتایج تلاش بیهودهٔ ذهن ما برای کنترل چیزهایی است که قابل کنترل نیستند.

اگر احساسات ناراحت‌کننده‌ای نسبت به خود دارید و به‌عمد آنها را پنهان می‌کنید، هر کاری که برای جبران این احساس بکنید، به شما این نکته را یادآوری می‌کند که: «در عمق وجود من مشکلی نهفته است».

درد + تمایل‌نداشتن به احساس آن = رنج

اگر بخواهیم با توجه به استانداردهای حیوانات، انسان را مورد بررسی قرار دهیم، آدمی مخلوقی کندرو و آسیب‌پذیر است. ما قدرت گوریل، دندان‌های ببر، سرعت یوزپلنگ، یا سم مار را نداریم. با وجود این در ده‌هزار سال گذشته، حاکم این سیارهٔ خاکی شده‌ایم. چرا؟

جنگیدن برای زندگی شباهتی به زندگی‌کردن ندارد.

رنجْ جزء اجتناب‌ناپذیر شرایط انسانی است.

‫دهانتان را در آن می‌ریزید، تا لیوان پر شد

افزایشده ید.

افکار ما همچون لنزهایی هستند که جهان خود را از میان آن مشاهده می‌کنیم.

عشق یک جهت است که در مسیرش حرکت می‌کنید نه یک هدف که به آن برسید.

انسان، همواره یک درد اصلی دارد، زیرا در زندگی، به‌شکل مستمر، درگیر مشکلاتی چون بیماری، شکست یا خسارت و فقر و ناکامی است. اما زبان موجب می‌شود این مشکلات را به‌صورت الگوهای بزرگ‌تری از رنج تجربه کنیم.

از ذهنت بیرون بیا و زندگی کن نویسنده: استیون هیز، اسپنسر اسمیت مترجم: دکتر علی صاحبی، مهدی اسکندری نشر دانژه

پذیرش و تمایل، یعنی توجه به این نکته که شما آسمان هستید، نه ابر، اقیانوس هستید، نه موج. به این معنا که به اندازهٔ کافی، برای تمامی تجربه‌های خود ظرفیت دارید، درست همان‌طور که آسمان هر ابری را در خود جای می‌دهد و اقیانوس پذیرای هر موجی است.

پذیرش و تمایل، صرف‌نظر از آگاهی‌هایی که نسبت به پیشینه و برنامه‌های زندگی خود دارید، به‌معنای پذیرفتن حالتی دوستانه و آرام نسبت به خود است. درست مثل اینکه شیء شکننده‌ای را در دست بگیرید و آن را با تمام حواستان، از نزدیک و با خونسردی کامل تماشا کنید.

اجتناب فقط اهمیت و نقش چیزی را که سعی می‌کنید از آن دوری کنید تقویت می‌کند. به عبارت دیگر، زمانی که با مشکل خود روبه‌رو نمی‌شوید باعث گسترش و توسعه آن می‌شود.

درگیری شما با درد و رنج را می‌توان به این ببر خانگی تشبیه کرد. هر زمان که برای آرام‌شدن درد و رنج خود، به این ببر کوچک غذا می‌دهید (اجتناب از تجربه) در واقع آن را تقویت می‌کنید. به‌نظر می‌رسد غذادادن به این ببر عملی محتاطانه باشد. ببرِ درد و رنج، به‌طور وحشتناکی نعره می‌زند و از شما می‌خواهد که همهٔ خواسته‌های او را برآورده کنید، در غیر این‌صورت شما را خواهد بلعید. هنوز هم هر زمان که به او غذا می‌دهید، به قوی‌ترشدن درد و رنجتان کمک می‌کنید و به او اجازه می‌دهید تا کنترل بیشتری بر زندگی شما داشته باشد.

در واقع وقتی در جستجوی علت روابط باشیم، ریشهٔ هر موضوعی را می‌توانیم در موضوعی دیگر ببینیم. هرچند در واقعیت محال است که هر چیزی عامل ایجاد هر چیز دیگری باشد، ذهن شما می‌تواند همیشه دلیل یا توجیهی برای برقراری چنین ارتباطی پیدا کند