بریده‌هایی از کتاب فلسفه تنهایی

آن لحظه که به خودآگاهیِ کامل می‌رسیم تنهایی را درک می‌کنیم. ما از حیث جسمانی، عاطفی، و عقلانی به دیگران محتاجیم؛ اگر قرار است هر چیزی یا حتی خودمان را درک کنیم و بشناسیم، به دیگران نیاز داریم."

تنهایی به معنای عدم وجود جمع و گروه نیست بلکه بیشتر مبیّنِ این است که ایده‌آلی که از جمع و گروه در ذهن داریم محقق نشده است.

همیشه باید بابتِ عشق بهایی پرداخت، و تنهایی بخشی از آن‌ست. هر آدمی که عاشق باشد، یا به کسی فکر کند، در غیابِ آن فرد، وقتی که چه جسمانی چه عاطفی ترک می‌شود، حتماً تنهایی را تجربه خواهد کرد.

فلسفه تنهایی نویسنده: لارس اسوندسن

همیشه باید بابتِ عشق بهایی پرداخت، و تنهایی بخشی از آن‌ست. هر آدمی که عاشق باشد، یا به کسی فکر کند، در غیابِ آن فرد، وقتی که چه جسمانی چه عاطفی ترک می‌شود، حتماً تنهایی را تجربه خواهد کرد. البته شما می‌توانید رابطهٔ صمیمی و نزدیکی با دیگران نداشته باشید تا آسیب‌پذیری‌تان را به حداقل برسانید؛ اما بهایی که می‌پردازید چه بسا تجربهٔ تنهاییِ بزرگتری باشد.

خلوتِ آدمی حالتی‌ست " که در آن حداقلِ تنهایی را تجربه می‌کنیم"

تنهایی بیماری نیست، بلکه از پدیده‌های عام بشری‌ست. همان‌گونه که گرسنگیِ ناشی از نخوردن مریضی نیست اشتیاقِ به رابطهٔ اجتماعی ــــ که از تنهایی ناشی می‌شودــــ هم بیماری نیست. گرچه تنهایی می‌تواند آنقدر پیشرفت کند که خطر ابتلا به اختلالات ذهنی و جسمی را به نحو شگفت‌انگیزی افزایش دهد. افراد تنها خیلی بیشتر از آنها که تنها نیستند از خدمات درمانی استفاده می‌کنند

ارسطو داشتن یک رفیق را " بزرگترین موهبت بیرونی" توصیف می‌کند.

انزوا گذرگاه و معبرِ معرفت " نفس" است.

هایدگر با این مَثَل که عشق آدم را کور می‌کند مخالف است، و در عوض باور دارد عشق سبب می‌شود چیزهایی ببینیم که وقتی عاشق نیستیم نمی‌توانیم ببینیم‌شان. (۱۸) وقتی دل و دماغ ندارید، وجوهی از این عالم به روی‌تان بسته است، و نمی‌توانید مثلاً از لذت و شادیِ دیگران کیفور شوید.