بریده‌هایی از کتاب فلسفه تنهایی

خلوتِ آدمی حالتی‌ست " که در آن حداقلِ تنهایی را تجربه می‌کنیم

شیرین است انزوا، اگر راهِ بازگشت به دیگران باز بماند همیشه، هرچه باشد، فروغِ هر کسی فقط برای خودش نیست.

حالا فرض کنیم تمام قدرت‌ها و عناصر طبیعت همگی فرمان‌بردار آدمی باشند:‌ خورشید به فرمان او برآید و غروب کند، دریاها و رودها به مشیّت و ارادهٔ او موج بزنند و بخروشند، و زمین خودبه‌خود آنچه دلخواهِ اوست برایش فراهم آورد؛ آدمی باز هم تیره‌بخت و بی‌نواست، مگر اینکه هم‌نوع خودش را به او اعطا کنید تا لااقل بتواند خوشی‌اش را با او شریک شود و از ارج و قربش نزد او و از دوستی‌اش لذت ببرد

حتی اگر به کسی چنان حس عمیقی از تعلق داشته باشید که تصور احساس دیگری برایتان ممکن نباشد، باز هم باید بدانیم که هر رابطه همیشه در حال تغییر است و از حالی به حال دیگر می‌شود چرا که آدم‌ها خود مدام در حال تغییر و تحول هستند. و حتی اگر به کسی احساس تعلق خاطر عمیقی دارید،‌ همواره شکلی از فاصله و جدایی وجود دارد و یک‌جور تنهایی، که باید به آن حرمت گذاشت.

گاهی هم پیش می‌آید، در بازنگریِ گذشته، حالت‌های احساسیِ قدیم‌مان را دوباره معنا و تفسیر می‌کنیم. ممکن است در برگشتنِ از مهمانی ببینید در واقع تمام عصر را در کسالت و ملال محض گذرانده‌اید ولی در مهمانی همه‌چیز به نظرتان محشر بوده است.

انتظار اینکه کتابی یا کسی در چند صفحه یا فلان‌تعداد نکته به ما بگوید چطور زندگی کنیم و چگونه خوشبخت شویم، در واقع یکجور انکارِ مسئولیت شخصیِ انسان است.

در زندگی بشر هیچ ضمانتی در کار نیست که نیاز به رابطه با دیگران برآورده شود.

دیگران، اگرچه درد نهفته در تنهایی را به جان حس می‌کنند، معتقدند که تجربهٔ آن برای رشدِ شخصی ضروری‌ست. از همین روست که ریلکه می‌نویسد: " عاشق تنهایی و خلوت‌تان باشید و درد تنهایی را با نوحه‌های درخور تاب بیاورید."

تنهاماندن در بیابانی بزرگ راحت‌تر است تا انزوا در میان مردم

تراویس بیکل قهرمان فیلم راننده تاکسی به کارگردانیِ اسکورسیزی مثالی از این‌جور تنهایی در دنیای سینماست. او در جایی از فیلم می‌گوید: " تنهایی همیشهٔ خدا و همه‌جا دنبالم بوده، توی بارِ کافه‌ها، ماشین‌ها و پیاده‌روها، فروشگاه‌ها،‌ همه‌جا. هیچ راه فراری نداشتم. من مردِ تنهای خدا هستم."