بریده‌هایی از کتاب فلسفه تنهایی

تنهایی برایمان فضایی را مهیا می‌کند که بتوانیم در آن به روابطمان با بقیه فکر کنیم،‌ و بفهمیم که چقدر به آنها نیاز داریم.

منظورِ از تنهایی اغلب اوقات حالتِ حسیِ ناخوشایندی‌ست، اما خلوت حالتِ حسیِ دلپذیری‌ست. با این وصف، استثنائاتی نیز وجود دارد.

تنهایی به معنای عدم وجود جمع و گروه نیست بلکه بیشتر مبیّنِ این است که ایده‌آلی که از جمع و گروه در ذهن داریم محقق نشده است.

تنهاماندن در بیابانی بزرگ راحت‌تر است تا انزوا در میان مردم.

پاسخی برای مسئلهٔ تنهایی‌اش، چراییِ مرگ، منشأ ملال و دل‌زدگی، یا اینکه دوستی‌ها چرا ناپایدارند و مبهم، یا به دنبالِ راه برون‌رفتی از تنگناهای اخلاقی باشد که هر روز لحظاتی با آن‌ها روبرو می‌شود و... اندیشیدن به همین‌ها فلسفه را و بخشی از ادبیات را پدید آورده است؛ اما انتظار اینکه کتابی یا کسی در چند صفحه یا فلان‌تعداد نکته به ما بگوید چطور زندگی کنیم و چگونه خوشبخت شویم، در واقع یکجور انکارِ مسئولیت شخصیِ انسان است.

" اگر در حیرت روزگار گذرانم" فرصتِ عمر از دست برود و " ناساخته رحلت باید کرد"

این افسانه یک تمثیل است، در پیِ دارو مباش، " کوه‌ها" همانا مردان خردمندند، " گیاهان" را بگیر همان کتاب‌های ایشان، و " مرگ" چیزی جز نادانی نیست، و " حیات" و " زنده‌شدن" نیز همان آگاهی و خرد است؛ یعنی آن اکسیر حیات همان دانشی‌ست که حکیمانِ خردمند در سخن و کتاب‌هایشان ثبت کرده‌اند.

آن لحظه که به خودآگاهیِ کامل می‌رسیم تنهایی را درک می‌کنیم.

خلوتِ نوشتن خلوتی‌ست که بدونِ آن نوشتن محقق نمی‌شود، یا به صورت تکه‌پاره‌های بی‌خونی از آب در می‌آید، و نویسنده پی چیز دیگری برای نوشتن می‌گردد... میانِ کسی که کتاب می‌نویسد و اطرافیان او باید همیشه نوعی جدایی باشد، یعنی گوشهٔ خلوت اختیار کند، یک نوع انزوا: انزوای نویسنده،‌ انزوای نوشتن.

برای اینکه بتوان رابطهٔ محتملِ (contingenc) میان انزوای اجتماعی و تنهایی را تبیین کرد، مدلی مشهور به مغایرتِ شناختی (Cognitive Discrepancy) شکل گرفته است. (۱۰) بر اساس این نظریه، آدم‌ها نوعی معیار درونی یا توقع در خود می‌سازند که روابطشان با دیگران را به محکِ آن می‌زنند. اگر رابطه‌هایشان با این معیار همخوانی داشته باشد، به این روابط حسِ خوشنودی و رضایت خواهند داشت و تنهایی را تجربه نخواهند کرد؛ و برعکس اگر رابطه‌هایشان مطابق با آن معیار نباشد حس تنهایی خواهند داشت.