بریده‌هایی از کتاب فلسفه تنهایی

پس باید بیاموزید با این واقعیت کنار بیایید که در زندگیِ انسان‌ها همیشه حدودی از تنهایی وجود خواهد داشت. برای همین واجب است یاد بگیریم تنهایی را تاب بیاوریم و در عین امیدواری بکوشیم تنهایی را بدل به خلوت‌گزینی کنیم. می‌توان از سهمناکیِ تنهایی کاست اگر بیاموزیم چگونه در خود قرار بیابیم و آنقدر به تأیید و تصدیق دیگران وابسته نباشیم، در عین اینکه عزلت نگزینیم و قلبمان را به روی دیگران بگشاییم. و باز هم گهگاه تنهایی سر برمی‌آورد. این تنهایی‌ست که باید مسئولیتش را بپذیرید، چون هرچه باشد این تنهاییِ شماست.

همیشه باید بابتِ عشق بهایی پرداخت، و تنهایی بخشی از آن‌ست. هر آدمی که عاشق باشد، یا به کسی فکر کند، در غیابِ آن فرد، وقتی که چه جسمانی چه عاطفی ترک می‌شود، حتماً تنهایی را تجربه خواهد کرد. البته شما می‌توانید رابطهٔ صمیمی و نزدیکی با دیگران نداشته باشید تا آسیب‌پذیری‌تان را به حداقل برسانید؛ اما بهایی که می‌پردازید چه بسا تجربهٔ تنهاییِ بزرگتری باشد.

تنهایی به معنای عدم وجود جمع و گروه نیست بلکه بیشتر مبیّنِ این است که ایده‌آلی که از جمع و گروه در ذهن داریم محقق نشده است.

" بلوغ بیشتر از هرچیزی توانِ تحمل تنهایی و انزواست."

هانا آرنت در تحلیلش از توتالیتاریسم سیاسی از تنهایی هم حرف می‌زند. توتالیتاریسم یا تمامیت‌خواهی فضای مناسب برای تعامل آزادانه میان مردم را از بین می‌برد. فضای اجتماعی را نابود می‌کند و در نتیجه تمایز میان امر عمومی و امر خصوصی را نیز از بین می‌برد. این یک‌جور تنهاییِ سازمان‌یافته است.

کسانی که از نظر اجتماعی لذت‌گریز هستند تقریباً هیچ نیازی به ارتباط اجتماعی حس نمی‌کنند، و بنابراین احساسِ تنهایی هم ندارند.

حس تنهایی توأمِ با نوعی رنج است که از اختلال و نقصان در روابط فرد با دیگران ناشی می‌شود.

در حالی که بایستی منشأ تنهاییِ مدامِ کسی را که تمام زندگی‌اش با دوستانی صمیمی و خانواده‌ای دوست‌داشتنی سپری شده در تمایلاتِ عاطفی و شناختیِ درونی‌اش جستجو کرد،

فرانسوا دو لاروشفوکو می‌گوید درست است:‌ " بی‌اعتمادی به دوستان شرم‌آورتر از آن است که فریبمان بدهند" (۲۷) بی‌اعتمادی نشان می‌دهد شما دوست حقیقی نیستید، و دوست حقیقی که نباشید حق‌تان است که دیگران شما را قال بگذارند: " بی‌اعتمادی‌های ما دلیل موجّهی‌ست برای فریب‌کاری‌های دیگران.

آدم وسوسه می‌شود بگوید هرکس که به دیگران اعتماد می‌کند ساده‌لوح است. حال آن که شواهد متعددی نشان می‌دهند آدم‌های خوشبین و اهل اعتماد عملاً شخصیت و نیت دیگران را دقیق‌تر درک می‌کنند و می‌فهمند. (۲۶) آنها در ارزیابی‌شان هم ظریف‌تر و منعطف‌تر عمل می‌کنند، و سریع‌تر واکنش نشان می‌دهند تا تعاملات‌شان با دیگران بی‌دردسر و راحت‌تر پیش برود.