بریده‌هایی از کتاب فلسفه تنهایی

راسل می‌گوید درکِ این که همهٔ آدمیان در جهان تنهایند سبب ایجاد ارتباط میان آدم‌ها می‌شود، ارتباطی که می‌تواند بر تنهایی غلبه کند. این درک و تجربه‌هایی که از آن سخن گفتیم ناظر بر احساس تنهایی‌ست؛ یعنی چیزی یکسره متفاوت با مفهوم تفرّد.

این کتاب ماحصلِ تلاش‌های من است برای فهمیدن اینکه تنهایی دقیقاً چیست، چه کسانی بدان مبتلا می‌شوند، چرا حسِ تنهایی بروز پیدا می‌کند و پدیدار می‌شود، جا خوش می‌کند، و بعد ناپدید می‌شود، و اینکه چطور می‌توانیم در ساحت فردی یا اجتماعی از تنهایی سر در بیاوریم.

پژوهشگری، با مرور حدود چهارصد مقاله راجع به تجربهٔ تنهایی، به این نتیجه رسید که هیچ ارتباط و تناظری میان میزان انزوای فیزیکی و شدت احساس تنهایی وجود ندارد. (۸) پس، تعداد واقعیِ آدم‌هایی که دوروبرِ یک فرد هستند هیچ دخلی به حسِ تنهاییِ او ندارد؛ و از ظواهر امر چنین پیداست که شدیدترین تجربه‌های تنهایی در موقعیت‌هایی رخ می‌دهد که دوروبر آن شخصِ تنها شلوغ است.

اینجا برای من همه‌اش تنهایی است همه‌اش تنهایی است برای من... تنهایی

تنهاماندن در بیابانی بزرگ راحت‌تر است تا انزوا در میان مردم.

از پدیدارشناسیِ تنهایی چنین برمی‌آید که تنهایی از بیرون به فرد تحمیل می‌شود و برای همین محیط اطراف فرد مقصر دانسته می‌شود.

درد را معمولاً نمی‌شود مطرح کرد. وقتی درد خیلی شدید شود، جهان و زبان فرد را نابود می‌کند. درد آدم را لال می‌کند. (۲) آدم می‌تواند بگوید یک جایش درد می‌کند، اما وقتی درد شدید می‌شود، حتی توانایی گفتنِ آن را هم از دست می‌دهد. درد شدید را نمی‌توان با دیگران درمیان گذاشت،‌ صرفاً به این دلیل که وقتی درد همهٔ دنیای آدم می‌شود، دیگر جایی برای چیز دیگری باقی نمی‌گذارد. البته که می‌توان کاری بیشتر از تصورِ درد دیگران کرد ــــ می‌توانیم آن را تا حدی حس هم بکنیم چرا که همین دیدن دردِ دیگران خودش حسی از رنج و عذاب به همراه دارد.

وقتی درد خیلی شدید شود، جهان و زبان فرد را نابود می‌کند. درد آدم را لال می‌کند. (۲) آدم می‌تواند بگوید یک جایش درد می‌کند، اما وقتی درد شدید می‌شود، حتی توانایی گفتنِ آن را هم از دست می‌دهد. درد شدید را نمی‌توان با دیگران درمیان گذاشت،‌ صرفاً به این دلیل که وقتی درد همهٔ دنیای آدم می‌شود، دیگر جایی برای چیز دیگری باقی نمی‌گذارد.

خلوت‌گزیدن سببِ فراغت خاطر و رهایی از هر وابستگی می‌شود، آرامش و خلوتی که در آن می‌توان کار کرد و شخصیت خویش را پرورش داد و روح را هم تعالی بخشید.

تنهایی را نوع خاصی از حزن و اندوه می‌داند " که از نبود روابط اجتماعیِ دلخواه به آدمی دست می‌دهد.