بریده‌هایی از کتاب صلحی که همه صلح ها را بر باد داد

به‌سرعت به چیزی معتقد می‌شد و زود هم نظرش را عوض می‌کرد.

منظور مقامات انگلیسی زمان جنگ، آن‌گاه که از «استقلال» عرب‌ها صحبت می‌کردند، صرفآ استقلال آن‌ها از امپراتوری عثمانی و انتقالشان به مدار قدرتی اروپایی بود.

بریتانیا باید نابودی امپراتوری عثمانی را با تأسیس دولتی اسلامی در سرزمینی دیگر تلافی می‌کرد و البته وجود مکه و مدینه در عربستان ایجاب می‌کرد آن سرزمین عربستان باشد.

آنچه ما می‌خواهیم عربستان متحد نیست؛ عربستان ضعیف متفرقی است با امارت‌هایی هرچه کوچک‌تر تحت سلطهٔ ما، بدون توانایی اقدام هماهنگ علیه ما، که سپری باشد در مقابل قدرت‌های غربی

در نقشهٔ کیچِنر، از ابن سعود، پیشوای فرقهٔ خشکه‌مقدس وهابی، انتظار می‌رفت مرجعیت دینی حاکم سنی مکه را بپذیرد،

یگانه قوم واقعآ عرب مردم عربستان بودند.

تنها نکتهٔ تازه در یادداشت او این ادعا بود که بریتانیا می‌تواند نه‌تنها بعد از جنگ بلکه در زمان جنگ هم از عربستانی‌ها استفاده کند.

او می‌دانست عبدالعزیز ابن سعود و رهبران دیگری در عربستان زمانی به فکر قیام علیه «باب عالی» افتاده بودند.

به عقیدهٔ کیچِنر، اگر بریتانیا می‌توانست خلیفه را تحت نفوذ خود در عربستان مستقر کند، می‌توانست اسلام را هم زیر نفوذ خود بگیرد.

احتمال یک جهاد اسلامی علیه بریتانیا کابوسی بود که لحظه‌ای کیچِنر و دارودسته‌اش را رها نمی‌کرد.