بریده‌هایی از کتاب صلحی که همه صلح ها را بر باد داد

به جاذبهٔ بی‌بدیل سرزمینی پی برد که جهانیان آن را فلسطین ــ دیار فلسطیان ــ می‌نامیدند، اما یهودیان بدان اسرائیل می‌گفتند.

اچ. جی. ولز در نامه‌ای سرگشاده نوشت: «حالا چیست که نگذارد قوم یهود فلسطین را به چنگ آورد و یهودیهٔ واقعی را بازگرداند؟»

پیوریتن‌ها، به استناد کتاب مقدس، معتقد بودند بازگشت مسیح زمانی رخ خواهد داد که اهالی یهودیه به زادبومشان بازگشته باشند.

در اواسط قرن هفدهم، دو پیوریتن انگلیسی مقیم هلند به نام‌های جوآنا و اِبنیزِر کارترایت در عرض‌حالی از دولت بریتانیا خواستند «ملت انگلستان، با سکنهٔ هلند، نخستین و آماده‌ترین کسانی باشند که پسران و دختران اسرائیل را با کشتی‌های خود به ارض موعودِ میراث ماندگار نیاکانشان ابراهیم و اسحاق و یعقوب حمل می‌کنند».

به دوره‌ای که مِی‌فلاور (کشتی پیوریتن‌ها) رهسپار برّ جدید شد. آن روزها ارض‌های موعود، خواه در امریکا و خواه در فلسطین، هنوز حضور فعالی در اذهان داشتند.

لوید جورج تنها فرد دولت بود که همیشه آرزو داشت فلسطین را برای بریتانیا بگیرد. آرزوی دیگر او تأسیس وطنی برای قوم یهود در فلسطین بود. همکارانش نمی‌دانستند او چه اعتقاد راسخی به این افکار دارد.

به علت حجم عظیم نفت خام لازم برای جنگ‌های جدید، منابع نفتی احتمالی در خاورمیانه اهمیت بسیار خواهد یافت.

دولت امریکا صلحش را با امپراتوری عثمانی حفظ کرد و درعین حال رئیس‌جمهور به تدوین طرح‌هایش برای تجزیهٔ امپراتوری ادامه داد.

اقدامی جنگی علیه امریکا صورت گرفته بود و آن کشور گزینهٔ شرافتمندانه‌ای جز مقابله‌به‌مثل نداشت.

به‌رغم همهٔ مصیبت‌ها، امپراتوری عثمانی خود را سرپا نگه داشته بود.