بریده‌هایی از کتاب صلحی که همه صلح ها را بر باد داد

روسیه در چهارصد سال گذشته روزانه به طور متوسط صدوپنجاه کیلومتر مربع از خاک همسایگانش را بلعیده بود.

فرانسوی‌ها سوریه را به واحدهای کوچک‌تری تقسیم کردند. یکی از واحدها، لبنان بزرگ، نیای لبنان کنونی بود.

«مهم‌ترین نتیجهٔ جنگ جهانی برای بشر تجزیهٔ امپراتوری اتریش‌مجارستان یا تحدید آلمان نبود، بلکه نابودی امپراتوری ترک بود».

حسین در غرب و ابن سعود در مرکز و شرق، نورچشمی‌های بریتانیا بودند و از آن دولت مستمری ثابت می‌گرفتند.

ناوسروان هوگارت از «ادارهٔ عربی»، در گزارشی مورخ بیست ودوم ژوییهٔ ۱۹۱۷، از پیشنهاد کلِیتون درباب الحاق مصر حمایت کرده و نوشته بود آن کشور «فعلا بالقوه دشمن است» و خطرش تنها در صورتی رفع می‌شود که بریتانیا مسئولیت تغییر ساختار جامعهٔ مصر را تقبل کند.

در جنوب مرز پیشین روسیه، در کوه‌ها و دره‌هایی که اکنون مرز ترکیه با سوریه و عراق و ایران است، منطقه‌ای بدون مرزهای مشخص وجود داشت به نام کردستان که انگلیسی‌ها می‌خواستند یکی دیگر از حکومت‌های تحت‌الحمایهٔ خود را آن‌جا علم کنند.

تقریبآ در هر گوشه‌ای از عالم که فرانسه نفوذ دارد.

انور با اندوه گفته است: «اگر آلمانی‌ها جنگ را ببرند، ترکیه حکم دست‌نشاندهٔ آلمان را پیدا خواهد کرد.»

دنیای سیاست تنها ظرف یک سال، ۱۹۱۷ تا ۱۹۱۸، زیروزبر شده بود.

نه بریتانیا و نه فرانسه هیچ‌یک قصد نداشتند به وعده‌های زمان جنگشان به ایتالیا وفا کنند.