بریده‌هایی از کتاب در

من هیچ‌کسی را نمی‌خواهم، مگر اینکه تمام‌وکمال مال من باشد. ولی تو می‌خواهی همه را توی جعبه‌ای بگذاری و هروقت لازمشان داشتی بیرونشان بکشی

او تنها بود. کی تنها نیست؟ می‌خواهم بدانم. و این شامل حال آنهایی هم می‌شود که کسی را دارند اما متوجه تنهایی‌شان نیستند.

یک بار وقتی توی خانه ما برای اولین بار ضبط صوت دید و فهمید که می‌شود متن یا قطعه‌ای موسیقی را ازاول دوباره پخش کرد، در‌این باره حرف زد که چه می‌شد اگر زندگی کسی روی نوار ضبط می‌شد و بعداً دوباره از اول هروقت خودش می‌خواست اجرا می‌شد، متوقف می‌شد و دوباره پخش می‌شد. گفت زندگی اش را همان جور که بوده، یا حتی همان جور که دم مرگش خواهد بود، دوست دارد، فقط با افزودن‌این قید که بتواند به نقطه‌ای که می‌خواهد برگرداندش.

اتفاقاتی که از سر می‌گذرانی از تو چنان آدم زیرکی می‌سازد که آرزو می‌کنی‌ای کاش دوباره بتوانی خنگ باشی، خنگِ به تمام معنا.

منطق نمی‌تواند مانع همه چیز شود، خصوصاً چنین عواطف غیرمنتظره‌ای مثل حس فقدان و سرخوردگی محض.

هر آدم باهوشی می‌توانست بفهمد که معاشرتی بودنِ خستگی ناپذیر و تغییرناپذیر من پوششی بود بر‌این واقعیت هولناک که من توانایی چیزی بیش از دوستی را ندارم و در واقع فقط به چند آدم متکی ام که شمارشان از تعداد انگشتان یک دست فراتر نمی‌رود.

نمی‌شود محبت همیشه به شیوه آرام و مؤدبانه و روشن بیان شود؛ و‌اینکه نباید آدم شکل محبت ورزیدن را برای دیگری تعیین کند.

خوبی امرنس خودانگیخته و سخاوتش بی حساب وکتاب بود، می‌توانست بی کسی اش را فقط با بی کسان دیگر در میان بگذارد، ولی هیچ وقت درباره تنهایی مطلقش حرف نمی‌زد. مثل آن هلندی سرگردان، کِشتی اسرارآمیزش را همیشه به تنهایی در آب‌های ناشناخته هدایت کرده بود و با ارتباط‌هایی که یکی بعد از دیگری تمام می‌شد در زندگی پیش رفته بود. از مدت‌ها پیش می‌دانستم که، هرقدر چیزی ساده‌تر باشد، احتمال فهمیده شدنش کمتر است؛ و حالا امرنس دیگر هیچ وقت‌این بخت را نداشت که کسی خودش یا گربه‌هایش را بفهمد.

تنها چیزی که من می‌خواهم یک دخمه است. فقط کاری به کارم نداشته باشید

این واقعیت است که آن که قدرت را در اختیار دارد کارش فرمان دادن است و کسی که فرامین را صادر می‌کند، هرکه باشد و فرمان هرچه باشد و هر زمان صادر شود، آنها را در قالب حرف‌هایی قلمبه سلمبه بیان می‌کند. همه کسانی که جایشان آن بالاست، هرقدر هم دلگرم کننده که باشند، فرقی نمی‌کند (چه به خاطر منافع شخصی خودشان آن بالا می‌بودند چه به دلیلی غیر از آن) همه شان عین هم جبارند.

بنیان جهان من کتاب‌ها بودند، واحد اندازه گیری ام کلمات تایپ شده،

سرخوشی آدم را سرحال نگه می‌دارد، برعکسش از پایت می‌اندازد.

«با خانمت می‌توانی هرطور می‌خواهی رفتار کنی. می‌توانی بپری رویش و صورت و دست‌هایش را لیس بزنی. می‌توانی روی کاناپه کنارش بخوابی. خانمت اجازه می‌دهد‌این کارها را بکنی چون عاشق توست.

در نگاهش، مردانی که با ابزارآلات کار نمی‌کردند، هرقدر هم کارشان مهم باشد، همه انگل بودند

او تنها بود. کی تنها نیست؟ می‌خواهم بدانم. و‌این شامل حال آنهایی هم می‌شود که کسی را دارند اما متوجه تنهایی شان نیستند.»

سعی کن بفهمی. وقتی مهلت کسی دارد تمام می‌شود، جلوش را نگیر. نمی‌توانی چیزی بهش بدهی که جای زندگی را برایش بگیرد.

کارهایی را که من باید آگاهانه انجام می‌دادم او به‌شکلی غریزی انجام می‌داد. مهم نبود که بهشان آگاه است یا نه‌خوبی‌اش ذاتی بود، خوبی من نتیجهٔ تعلیم و پرورش بود

اگر نشود به کسی کمک کرد، پس خودش کمک نمی‌خواهد.

فکر کنم تنها چیزی که بهش چسبیده بودم‌این بود که هیچ چیز اهمیتی ندارد، حتی خودم

چون عاشقش بودم ممکن بود طوری از دستش عصبانی شوم که گاهی از واکنش خودم شگفت زده شوم.