بریده‌هایی از کتاب در

چیزی نگفت. آن قدر فهمیده و حساس بود که نه سرزنشم کند نه دلداری ام بدهد.

نوشتن شغلی است مثل بازی. بچه‌ها بازی را جدی می‌گیرند و با توجه کامل انجامش می‌دهند و با‌اینکه فقط بازی است و هیچ تأثیری در واقعیت ندارد، آدم برایش زحمت می‌کشد.

کسی که عمیقاً از قیود عشق آگاه است، که می‌داند عشق شوری است خطرناک، مملو از مخاطره‌ها.

فقط آدم‌هایی می‌توانند مرا برنجانند که خیلی بهم نزدیک اند

امروز باز هم تنهایش گذاشتی و رفتی کلیسا. یک بار هم که شده بخندانش، عبادت واقعی یعنی همین.

دلباختگی میان آدم‌ها چقدر غیرعقلانی، چقدر پیش‌بینی‌ناپذیر و روندش چقدر محتوم و مهلک است.

او تنها بود. کی تنها نیست؟ می‌خواهم بدانم. و این شامل حال آنهایی هم می‌شود که کسی را دارند اما متوجه تنهایی‌شان نیستند.

او سرانجام در همان شهر زادگاهش درحالی که کتابی به دست داشت در سال ۲۰۰۷ از دنیا رفت.

دانشجو که بودم از شوپنهاور نفرت داشتم. بعدها بود که به‌تدریج به صحتِ این اندیشه‌اش پی بردم که هر رابطه‌ای که پای عواطف فردی را به میان بکشد آدم را در معرض خطر قرار می‌دهد و هرچه اجازه دهم آدم‌های بیشتری نزدیکم شوند، بر تعداد راه‌هایی که می‌شود به من آسیب رساند افزوده می‌شود.

الان می‌دانم‌چیزی که آن موقع نمی‌دانستم‌که نمی‌شود محبت همیشه به شیوهٔ آرام و مؤدبانه و روشن بیان شود؛ و اینکه نباید آدم شکل محبت‌ورزیدن را برای دیگری تعیین کند.

سال‌ها پیش، دورِ خویشاوندانِ بیش ازاندازه به قاعده ام را، که در زندگی چیز خیال انگیزی نداشتند، خط کشیده بودم.

نوشتن از آن کارهایی نیست که با آدم سر شوخی داشته باشد. جمله‌هایی که ناتمام رها شوند دیگر هیچ وقت به آن خوبی که شروع شده بودند تمام نمی‌شوند.‌ایده‌های جدید به خم طاق متن شکل می‌دهند و متن بعد از آن دیگر درست از آب درنمی‌آید.

جدَّ نئاندِرتال ما، اولین بار که پیروزمندانه‌ایستاده بود بالای سر گاومیشی که کشان کشان تا خانه آورده بودش و پی برده بود کسی نیست تا از ماجراجویی‌هایش برای او بگوید یا غنایمش یا حتی زخم‌هایش را نشانش دهد، فهمید چاره‌ای نیست جز‌اینکه بنشیند و بزند زیر گریه.

مؤمن بودن چقدر آسان است وقتی از کلیسا برگردی و ببینی غذایت آماده منتظر توست.

و مگر حرفی هم برای گفتن بود؟ حرف زدن که فایده‌ای نداشت، باید کاری می‌کردیم.

قهوه ات را بخور و‌این طور به من زل نزن. همه آدم‌ها عاشق می‌شوند.

وقتی آدم‌ها می‌خواهند بروند، بگذار بروند. چرا باید بمانند؟

خدای عجیبی داری که براساس آلو درباره آدم‌ها داوری می‌کند. خدای من، البته اگر خدایی داشته باشم، همه جا هست؛ در قعر چاه، در جان ویولا، و روی تخت خانم ساموئل بؤر، به خاطر مرگش که آن قدر زیبا بود.

اگر کسی را نداری که وقتی خانه می‌آیی خوشحالی کند، بهتر است اصلاً زندگی نکنی.

صادقانه ناراحت بودم از‌اینکه وقتی در آن بعدازظهر آن جور غمگین بود نتوانسته بودم بیشتر با او همدلی کنم؛ و به رغم‌اینکه نمی‌دانستم چه چیز‌این قدر اذیتش کرده، درکش کنم. اما چیزی به ذهنم نرسید. من فقط روی کاغذ می‌دانم چه بگویم. توی زندگی واقعی برای پیدا کردن جمله مناسب مشکل دارم.