بریده‌هایی از کتاب در

البته آدم به‌این راحتی نمی‌میرد، ولی‌این طور بگویم، چیزی شبیه مُردن بود. بعدش اتفاقاتی که از سر می‌گذرانی از تو چنان آدم زیرکی می‌سازد که آرزو می‌کنی‌ای کاش دوباره بتوانی خنگ باشی، خنگِ به تمام معنا.

بنیان جهان من کتاب‌ها بودند، واحد اندازه گیری ام کلمات تایپ شده

من هیچ کسی را نمی‌خواهم، مگر‌اینکه تمام وکمال مال من باشد. ولی تو می‌خواهی همه را توی جعبه‌ای بگذاری و هروقت لازمشان داشتی بیرونشان بکشی:‌این دوست دخترم است،‌این پسرعموم و‌این مادرخوانده پیرم.‌این عشقم است،‌این دکترم است و‌این گل خشکیده لای کتاب از جزایر رُدس (۴۹) آمده. خواهش می‌کنم کاری به من نداشته باش. فقط وقتی دیگر توی‌این دنیا نیستم، گهگاهی به قبرم سر بزن، همین کافی است.

کشیش‌ها همه دروغ گویند؛ دکترها جاهل و پول پرست؛ وکلا اهمیت نمی‌دهند وکالتِ چه کسی را به عهده بگیرند، قربانی یا جنایتکار؛ مهندس‌ها پیش پیش حساب می‌کنند ببینند چطور می‌توانند کپه‌ای از مصالح برای خانه خودشان بردارند؛ و نیروگاه‌ها و کارخانه‌ها و نهادهای آموزشی عظیم همه پُر است از کلاه بردار.

اگر کسی را نداری که وقتی خانه می‌آیی خوشحالی کند، بهتر است اصلاً زندگی نکنی.

بزرگ‌ترین هدیه‌ای که می‌شود به کسی داد‌این است که از درد و رنج نجاتش بدهی

کسانی به کلیسا می‌روند که کار بهتری از دستشان‌برنمی‌آید.

آدم می‌تواند از روی شَم بگوید اگر کسی گُل بود کدام گُل می‌بود

کسی که عمیقاً از قیود عشق آگاه است، که می‌داند عشق شوری است خطرناک، مملو از مخاطره‌ها.

او تنها بود. کی تنها نیست؟ می‌خواهم بدانم. و این شامل حال آنهایی هم می‌شود که کسی را دارند اما متوجه تنهایی‌شان نیستند.