بریده‌هایی از کتاب در

جدَّ نئاندِرتال ما، اولین بار که پیروزمندانه‌ایستاده بود بالای سر گاومیشی که کشان کشان تا خانه آورده بودش و پی برده بود کسی نیست تا از ماجراجویی‌هایش برای او بگوید یا غنایمش یا حتی زخم‌هایش را نشانش دهد، فهمید چاره‌ای نیست جز‌اینکه بنشیند و بزند زیر گریه.

مؤمن بودن چقدر آسان است وقتی از کلیسا برگردی و ببینی غذایت آماده منتظر توست.

او سرانجام در همان شهر زادگاهش درحالی که کتابی به دست داشت در سال ۲۰۰۷ از دنیا رفت.

و مگر حرفی هم برای گفتن بود؟ حرف زدن که فایده‌ای نداشت، باید کاری می‌کردیم.

قهوه ات را بخور و‌این طور به من زل نزن. همه آدم‌ها عاشق می‌شوند.

وقتی آدم‌ها می‌خواهند بروند، بگذار بروند. چرا باید بمانند؟

خدای عجیبی داری که براساس آلو درباره آدم‌ها داوری می‌کند. خدای من، البته اگر خدایی داشته باشم، همه جا هست؛ در قعر چاه، در جان ویولا، و روی تخت خانم ساموئل بؤر، به خاطر مرگش که آن قدر زیبا بود.

اگر کسی را نداری که وقتی خانه می‌آیی خوشحالی کند، بهتر است اصلاً زندگی نکنی.

صادقانه ناراحت بودم از‌اینکه وقتی در آن بعدازظهر آن جور غمگین بود نتوانسته بودم بیشتر با او همدلی کنم؛ و به رغم‌اینکه نمی‌دانستم چه چیز‌این قدر اذیتش کرده، درکش کنم. اما چیزی به ذهنم نرسید. من فقط روی کاغذ می‌دانم چه بگویم. توی زندگی واقعی برای پیدا کردن جمله مناسب مشکل دارم.

من هیچ‌کسی را نمی‌خواهم، مگر اینکه تمام‌وکمال مال من باشد. ولی تو می‌خواهی همه را توی جعبه‌ای بگذاری و هروقت لازمشان داشتی بیرونشان بکشی