بریده‌هایی از کتاب در

وقتی آدم‌ها می‌خواهند بروند، بگذار بروند. چرا باید بمانند؟

من فقط روی کاغذ می‌دانم چه بگویم. در زندگی واقعی برای پیداکردن جملهٔ مناسب مشکل دارم.

من هیچ‌کسی را نمی‌خواهم، مگر اینکه تمام‌وکمال مال من باشد. ولی تو می‌خواهی همه را توی جعبه‌ای بگذاری و هروقت لازمشان داشتی بیرونشان بکشی

تو برای هزاران چیزی که بلدی آموزش دیده‌ای، ولی نمی‌دانی آن چیزی که واقعاً اهمیت دارد چیست. نمی‌بینی که سعی‌ات برای مسحورکردنم فایده‌ای ندارد؟ من هیچ‌کسی را نمی‌خواهم، مگر اینکه تمام‌وکمال مال من باشد. ولی تو می‌خواهی همه را توی جعبه‌ای بگذاری و هروقت لازمشان داشتی بیرونشان بکشی: این دوست‌دخترم است، این پسرعموم و این مادرخواندهٔ پیرم. این عشقم است، این دکترم است و این گل خشکیدهٔ لای کتاب از جزایر رُدس (۴۹) آمده. خواهش می‌کنم کاری به من نداشته باش. فقط وقتی دیگر توی این دنیا نیستم، گهگاهی به قبرم سر بزن، همین کافی است. من نخواستم با آن آقا دوست باشم چون می‌خواستم شوهرم باشد؛ ولی تو دیگر وانمود نکن بچهٔ منی، درحالی‌که هیچ‌وقت بچه‌ای نداشته‌ام. من به تو چیزی پیشکش کردم، تو هم قبولش کردی

اگر کسی را نداری که وقتی خانه می‌آیی خوشحالی کند، بهتر است اصلاً زندگی نکنی.

دانشجو که بودم از شوپنهاور نفرت داشتم. بعدها بود که به‌تدریج به صحتِ این اندیشه‌اش پی بردم که هر رابطه‌ای که پای عواطف فردی را به میان بکشد آدم را در معرض خطر قرار می‌دهد و هرچه اجازه دهم آدم‌های بیشتری نزدیکم شوند، بر تعداد راه‌هایی که می‌شود به من آسیب رساند افزوده می‌شود.

مسئله این است که، به‌جز عشق‌ورزیدن، باید کُشتن را هم بلد باشی.

تو فکر می‌کنی زندگی تا ابد ادامه پیدا می‌کند و اینکه، حالا که این‌طور است، زندگی ارزشش را دارد. فکر می‌کنی همیشه یکی هست که برایت غذا بپزد و گردگیری کند و بشقابی پُر از غذا همیشه آنجاست و کاغذی که رویش یک چیزهایی بنویسی و ارباب که بهت عشق بورزد؛ و همه تا ابد مثل داستان پریان زندگی می‌کنند؛ و تنها مشکلی که ممکن است سر راهت سبز شود چیز بدی است که توی روزنامه درباره‌ات نوشته می‌شود، که مطمئنم مایهٔ ننگ و رسوایی است؛ ولی خب چرا چنین حرفهٔ سطح‌پایینی را انتخاب کردی که هر راهزنی بتواند بهت لجن بپاشد؟ خدا می‌داند چطور برای خودت اسم‌ورسم دست‌وپا کرده‌ای.

مسئله این است که، به‌جز عشق‌ورزیدن، باید کُشتن را هم بلد باشی. ضرری ندارد این را یادت باشد. از خدایت بپرس وقتی بالاخره همدیگر را ملاقات کردند پالت چی به او گفت‌شما که باهم میانهٔ خوبی دارید.»

در بازگشت به خانه با این تجربهٔ آزاردهنده مواجه شدم که خبری دربارهٔ مرگ و زندگی داشتم و هیچ‌کس نبود این موضوع را با او در میان بگذارم. جدَّ نئاندِرتال ما، اولین‌بار که پیروزمندانه ایستاده بود بالای سر گاومیشی که کشان‌کشان تا خانه آورده بودش و پی برده بود کسی نیست تا از ماجراجویی‌هایش برای او بگوید یا غنایمش یا حتی زخم‌هایش را نشانش دهد، فهمید چاره‌ای نیست جز اینکه بنشیند و بزند زیر گریه.